"แบบนั้นเราไปหาซื้อกันเลยตอนนี้ดีไหมครับ ผมไม่ได้มีธุระอะไรอยู่แล้ว"
ก็เลยชวนไปซื้อของด้วยกันเสียเลย(?)
"ผมอาจซื้อของไปฝากน้องชายกับน้องสาวด้วยเล็กๆ น้อยๆ"
ถึงจะไม่ค่อยพอใจหรือชอบใจน้องชายนักแต่ในฐานะพี่ชายก็ต้องดูแลอยู่ดีหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก
ก็เลยชวนไปซื้อของด้วยกันเสียเลย(?)
"ผมอาจซื้อของไปฝากน้องชายกับน้องสาวด้วยเล็กๆ น้อยๆ"
ถึงจะไม่ค่อยพอใจหรือชอบใจน้องชายนักแต่ในฐานะพี่ชายก็ต้องดูแลอยู่ดีหลีกเลี่ยงไม่ได้หรอก
Comments
ได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงครอบครัวก็เลิกคิ้วเล็กน้อย
"น้องชายกับน้องสาวหรอคะ? คาเมะทานิซังเป็นพี่ใหญ่นี่เอง อายุห่างกันเยอะรึเปล่าคะ?"
"ฟังดูไม่น่าเชื่อถือสินะครับ แต่ผมเข้าใจได้ อันที่จริงคนที่ผมสนิทด้วยที่สุดคือพี่สาวคนโต แต่พวกเราอายุห่างกันมากและพี่สาวเองก็แต่งงานมีครอบครัวไปแล้วเลยไม่ค่อยได้เจอกัน"
"มีพี่ชายเรียนมหาวิทยาลัย 1 คน"
"น้องชายน้องสาวเป็นฝาแฝด เรียนอยู่มัธยมต้นปี 1 ที่โรงเรียนเอกชนมิฮานาดะครับ"
แม้จะอธิบายอย่างฉะฉานและละเอียด แต่ก็ +
แววตาของตนก็เริ่มว่างเปล่าและขุ่นมัวราวกับมีอะไรให้คิดเยอะ จนกลายเป็นยืนเหม่อไปเสียได้
"คาเมะทานิซัง?"
"คือฉัน.. ถามอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจรึเปล่าคะ💦" ทางนี้สีหน้าเลยฉายความกังวลออกมาด้วย ขณะที่ในหัวเริ่มคิดอะไรสะระตะ
"มีเรื่องนิดหน่อยที่ผมติดใจแต่...ไม่เป็นไรครับ"
พยายามพูดอย่างใจเย็นให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกผิด
"ไปซื้อของในร้านกันเถิดครับ"
พยายามเชื้อชวนให้อีกฝ่ายไม่คิดมากหรือถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว
เธอกวาดสายตามองรอบๆ สักพัก
"คาเมะทานิซัง มีของที่จะซื้อไปฝากคนที่บ้านไว้ในใจรึเปล่าคะ?"
"ถ้าอยู่มัธยมต้น.. พวกสมุด หรือว่าปากกาก็น่าจะได้ใช้.." เอ่ยพึมพำเบาๆ