"โอะ-"
คำอุทานแรกเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่อุทานในแง่ลบแต่เป็นแง่บวกหรือตกใจมากกว่า
น่ารักดีนี่ครับ
"อืม แบบนั้นล่ะครับ ทั้งหมดเลย ขอบคุณมากจริงๆ นะครับสำหรับความช่วยเหลือ"
พอเห็นแบบนั้นจะให้ซื้อปากกาทั้งหมดนี่ก็ทำได้อยู่หรอก แต่คิดว่าทำแบบอื่นน่าจะดีกว่า
"คาโต้ซังอยากได้แบบไหนแท่งไหนไหมครับ ผมซื้อให้ เชิญเลือกหยิบได้ตามชอบเลยครับไม่ต้องเกรงใจ"
คำอุทานแรกเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่ใช่อุทานในแง่ลบแต่เป็นแง่บวกหรือตกใจมากกว่า
น่ารักดีนี่ครับ
"อืม แบบนั้นล่ะครับ ทั้งหมดเลย ขอบคุณมากจริงๆ นะครับสำหรับความช่วยเหลือ"
พอเห็นแบบนั้นจะให้ซื้อปากกาทั้งหมดนี่ก็ทำได้อยู่หรอก แต่คิดว่าทำแบบอื่นน่าจะดีกว่า
"คาโต้ซังอยากได้แบบไหนแท่งไหนไหมครับ ผมซื้อให้ เชิญเลือกหยิบได้ตามชอบเลยครับไม่ต้องเกรงใจ"
Comments
”บะ แบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ ก็ทางนั้นอุตส่าห์มาช่วยฉันแต่แรกแท้ๆ จะให้รับของไว้อีกคงไม่ไหวหรอกค่า—“ 😣😫
ทั้งโบกมือทั้งก้มปะหลกๆ แต่ก็ไม่ได้โกหกล่ะนะ เกรงใจจริงๆ เกรงใจมากด้วย
อันที่จริงไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้น ไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ(...) แต่พอเห็นทีท่าที่ดูรู้สึกผิดอย่างหนักของอีกฝ่ายขนาดนั้นก็ไม่อยากขัดอะไรเท่าไหร่
"ไม่เป็นไรครับ งั้นไม่ต้องก็ได้ แค่นี้คุณก็ช่วยผมมากแล้วกับการช่วยหาปากกาที่ผมต้องการให้"
"ขอบคุณอีกทีครับ ไม่เป็นไรครับผมไม่เป็นอะไรจริงๆ"
"ไม่ต้องเกรงใจผมขนาดนั้นก็ได้"
ละพูดตรงเข้าไปอีก(...)
พยักหน้ารับไปอีกรอบ
"ถะ ถ้าอย่างนั้น.." มองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไร
"คือว่า ...ถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกฉันจะจำคาเมะทานิซังได้แน่ๆค่า"
จู่ๆก็พูดอะไรแปลกๆออกมา
(๑•́ -•̀)
"ขอบคุณคาโต้ซังที่กล่าวแบบนั้นนะครับ"
ก่อนทั้งคู่จะพากันแยกย้ายกลับยังจุดหมายปลายทางของแต่ละคน
(ผมปิดรูทตรงนี้ละกันครับ ขอบคุณรูทมากครับ)