สามารถสัมผัสได้ถึงความห่างเหินและความไม่สนิทใจกับพี่น้องคนอื่นๆ โดยเฉพาะพี่ชายคนรองที่พูดเพียงแปปเดียวแล้วจบ
แววตาของตนก็เริ่มว่างเปล่าและขุ่นมัวราวกับมีอะไรให้คิดเยอะ จนกลายเป็นยืนเหม่อไปเสียได้
แววตาของตนก็เริ่มว่างเปล่าและขุ่นมัวราวกับมีอะไรให้คิดเยอะ จนกลายเป็นยืนเหม่อไปเสียได้
Comments
"คาเมะทานิซัง?"
"คือฉัน.. ถามอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจรึเปล่าคะ💦" ทางนี้สีหน้าเลยฉายความกังวลออกมาด้วย ขณะที่ในหัวเริ่มคิดอะไรสะระตะ
"มีเรื่องนิดหน่อยที่ผมติดใจแต่...ไม่เป็นไรครับ"
พยายามพูดอย่างใจเย็นให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกผิด
"ไปซื้อของในร้านกันเถิดครับ"
พยายามเชื้อชวนให้อีกฝ่ายไม่คิดมากหรือถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องครอบครัว
เธอกวาดสายตามองรอบๆ สักพัก
"คาเมะทานิซัง มีของที่จะซื้อไปฝากคนที่บ้านไว้ในใจรึเปล่าคะ?"
"ถ้าอยู่มัธยมต้น.. พวกสมุด หรือว่าปากกาก็น่าจะได้ใช้.." เอ่ยพึมพำเบาๆ
กำลังจะเอ่ยปากพลั้งไปว่าปกติตนก็ซื้อให้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่สุดท้ายตัดสินใจไม่พูดออกไป
"เอ่อโมริสึกิซัง ผมขอรบกวนอย่างหนึ่งได้ไหมครับ"
"ช่วย...เลือกสิ่งของเหล่านั้นให้ผมแทนตัวผมเองจะได้ไหมครับ ขออภัยล่วงหน้าจริงๆ แต่ตอนนี้ผมนึกอะไรไม่ออกมาชั่วขณะน่ะครับ"
“เอ๋??” หันมองตาปริบๆ ที่จู่ๆอีกฝ่ายให้เธอเป็นคนเลือกเสียอย่างนั้น
“แต่ แต่ว่าฉันไม่มั่นใจว่าน้องของคาเมะทานิซังชอบอะไร..หรือมีสไตล์แบบไหนน่ะค่ะ” น้ำเสียงดูแฝงความกังวลเอาไว้ พร้อมกับดวงตาที่มองของบนชั้นอย่างพิจารณา
“..ฉันแค่คิดว่า ถ้าซื้ออะไรที่เขาได้ใช้บ่อยๆคงดี..”
“คาเมะทานิซังพอจะให้ข้อมูลเพิ่มสักหน่อยได้ไหมคะ?”
"อะไรประมาณนั้นน่ะครับ"
"ผมเองก็ไม่ทราบสิ่งที่น้องๆ ทั้งสองชอบที่สุดเหมือนกันครับ แต่คิดว่าคำอธิบายนั่นอาจจะช่วยได้...ขอโทษอีกทีนะครับ"