จับตาจ้องมองดูท่าที่ของคุณอย่างเงียบแต่จดจ่อและตั้งใจ
รู้สึกทึ่งอะไรเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป รอจนกว่าคุณจะเคลื่อนที่กลับมาหายังจุดที่ตนยืนอยู่ แต่แน่นอนว่าสิ่งที่คิดไว้ก็คือการชื่นชมในใจแทบทั้งสิ้น
รู้สึกทึ่งอะไรเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป รอจนกว่าคุณจะเคลื่อนที่กลับมาหายังจุดที่ตนยืนอยู่ แต่แน่นอนว่าสิ่งที่คิดไว้ก็คือการชื่นชมในใจแทบทั้งสิ้น
Comments
"เป็นยังไงบ้างคะ"
"เห็นแบบนี้แล้วคุณคาเมะทานิ พอจะมีกำลังใจในการฝึกซ้อมเพิ่มขึ้นมั๊ย?"
"เก่งมากจริงๆ ครับ"
"สมแล้วที่คุณบอกว่าฝึกหัดเล่นมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว เวลาเห็นคนมีงานอดิเรกที่ได้ทำตั้งแต่เด็กแบบนี้ผมก็...ประทับใจครับ"
"แล้วมีงานอดิเรกอื่นที่อุโอซึมิซังชอบทำบ้างไหมครับ"
ลองถามดู ระหว่างนั้นตนก็พยายามยืนและเคลื่อนตัวเล็กน้อยบนน้ำแข็งไม่ให้ลื่นล้ม
ไม่คิดว่าจะถูกชมมากขนาดนี้
"ขอบคุณค่ะ เราคิดว่าคุณเองก็น่าประทับใจไม่แพ้กัน"
ระบายยิ้มนิดๆ เอนศีรษะเล็กน้อย
"งานอดิเรกของเราค่อนข้างจำเจน่ะค่ะ ส่วนใหญ่แล้วเราจะเล่นอินไลน์สเกต"
"หากวันไหนที่เบื่อก็จะเปลี่ยนมาเป็นสเก็ตน้ำแข็งแทน... ที่นอกเหนือไปจากนี้ไม่มีแล้ว"
"ทางคุณคาเมะทานิล่ะ?"
"ผมหรือครับ ปกติผมจะแต่งเพลงกับเล่นตนตรีน่ะครับ แต่เน้นแต่งเพลงด้วยโปรแกรมมากกว่า"
"ผมมีสตูดิโอสำหรับแต่งเพลงส่วนตัวที่บ้านน่ะครับ"
กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบสุดๆ เหมือนไม่มีอะไรแต่ถ้าคิดดูดีๆ การที่จะมีสตูดิโอแต่งเพลงในบ้านได้นี่ต้อง......ไม่ธรรมดาระดับนึงอย่างน้อยก็เรื่องเงิน--
นัยน์ตามีความชื่นชมปรากฎแต่น่าเสียดายที่เธอชมคนไม่เก่ง จึงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไป
"เป็นนักแต่งเพลงด้วยหรอคะ?"
"ดูท่าแล้วคุณคาเมะทานิคงรักเสียงเพลงมากแน่ๆ ถึงได้มีสตูดิโอส่วนตัวด้วย"
แอบคาดเดาเอาว่า หรือทางบ้านจะทำธุรกิจเกี่ยวกับค่ายเพลงอะไรแบบนั้นรึเปล่านะ ? 🤔
ตอบสั้นๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเหมือนจะเปิดอะไรให้ดู ทว่า....สักพักก็ชะงักชั่วคราว เกิดความลังเลในใจขึ้นเหมือนกับมีบางอย่างอยากให้ดูและไม่อยากให้ดู
"อ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ผมแต่งเพลงเป็นวงเล็กๆ กับเพื่อนออนไลน์กลุ่มย่อยน่ะครับ"
ท่าทางแอบดูน่าสงสัยขึ้นอีกนิด(?)