"ได้สิครับ"
ระหว่างที่อุ้มโคฮารุเองก็หันกลับไปมองยังนิชิโนยะซัง ก่อนที่จะ
"นิชิโนยะซังเป็นคนใส่ใจผู้อื่นอยู่เสมอเลยนะครับ ผมประทับใจจริงๆ"
กล่าวอย่างจริงใจ แม้ว่าการแสดงออกจะนิ่งๆ เรียบๆ ไม่หวือหวาแต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอีกนิดก็อาจบอกได้ว่ากำลังรู้สึกดีอยู่ล่ะ
ระหว่างที่อุ้มโคฮารุเองก็หันกลับไปมองยังนิชิโนยะซัง ก่อนที่จะ
"นิชิโนยะซังเป็นคนใส่ใจผู้อื่นอยู่เสมอเลยนะครับ ผมประทับใจจริงๆ"
กล่าวอย่างจริงใจ แม้ว่าการแสดงออกจะนิ่งๆ เรียบๆ ไม่หวือหวาแต่น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอีกนิดก็อาจบอกได้ว่ากำลังรู้สึกดีอยู่ล่ะ
Comments
ทาคุมิเลิกคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดของอีกฝ่าย ประหลาดใจนิดหน่อย ก่อนจะหลุบตามองต่ำเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
“ผมไม่คิดว่าตัวเองเป็นคนแบบนั้นหรอกครับ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ไม่ได้ปฏิเสธตรง ๆ เพียงแค่แสดงความเห็นของตัวเองเท่านั้น
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้
“ขอบคุณนะครับ”
กล่าวจบก็เดินนำของต่างๆ ที่ใส่ตะกร้าไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์
"มีอยากได้อะไรอีกไหมครับ"
ถามคุณออกมาทั้งๆ ที่ภาระเรื่องเลี้ยงดันเป็นของตน ก็อาจต้องการขอบคุณด้วยที่ช่วยพามาซื้อของอะไรแบบนี้ไม่อย่างนั้นก็คงเลือกซื้อเองไม่ถูกแน่
“ไม่ล่ะครับ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วครับ..“
ทาคุมิหยิบของบางส่วนออกจากตะกร้าเพื่อช่วยจัดให้เรียบร้อยขึ้น ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง
“…ว่าแต่ ทำไมคาเมะทานิซีงถึงรับเลี้ยงเจ้าตัวนี้เหรอครับ..?”
"อ่อนั่นเพราะ...ผม...คงน่าจะรู้สึกไม่อยากทิ้งใครน่ะครับ รวมถึงโคฮารุซังด้วย"
"การถูกทอดทิ้งมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดมากน่ะครับซึ่งผมทราบดี ทราบดีเป็นอย่างมาก..."
ไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากมองหน้าโคฮารุในกล่องไปพลางๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ ก่อนจะเงยหน้าอีกครั้ง
"มีอะไรหรือเปล่าครับ"
เขาส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองอีกฝ่ายนิ่งๆ
“…เข้าใจดีสินะครับ”
ทาคุมิหลุบตาลงเล็กน้อย ราวกับกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง
“ผมเองก็…พอจะเข้าใจเหมือนกัน”
แม้จะไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น แต่แววตาของเขากลับดูอ่อนลงกว่าปกติเล็กน้อย คล้ายกับว่าได้พบใครสักคนที่เข้าใจความรู้สึกนี้เช่นกัน
"ถ้าอย่างนั้นแล้วเสร็จธุระจากตรงนี้ นิชิโนยะซังสามารถกลับไปทำธุระส่วนตัวอื่นต่อได้เลยนะครับ ผมจะไม่รบกวนแล้ว"
"ผมจะดูแลโคฮารุซังนี้ด้วยตัวเองให้ได้ครับ จะพยายามทำอย่างดีที่สุดไม่ให้ใครต้องรู้สึกไม่ดีหรือผิดหวัง รวมถึงตัวของผมเองด้วย"
"ขอบคุณสำหรับวันนี้อีกทีนะครับ"