“บอกแล้วไงครับ ว่าหลายๆ เรื่องน่ะ☝🏻”
ถึงรีแอคจะเหมือนแบบทุกทีหรือไม่ได้ดูตื่นตาแบบก่อนหน้านี้ แต่พอจะรับรู้ว่าแฮปปี้ล่ะ
“ต้องบอกไว้ก่อน ไว้ใจไม่ได้ ಠ ಠ)” ว่าไปนั่น
“อื้อ งั้นรีบกลับก่อนดีกว่าครับ“ พยักหน้าหงึก
“ไว้มาใหม่นะยูคุง กลับบ้านดีๆ จ้ะ(*´︶`*)“
.
ปล่อยให้อีกฝ่ายลาคุณแม่ก่อนถึงค่อยเดินออกมาส่งหน้าบ้านอีกที
“แบบนี้ให้ผมไปส่งไหมครับ?
ถึงรีแอคจะเหมือนแบบทุกทีหรือไม่ได้ดูตื่นตาแบบก่อนหน้านี้ แต่พอจะรับรู้ว่าแฮปปี้ล่ะ
“ต้องบอกไว้ก่อน ไว้ใจไม่ได้ ಠ ಠ)” ว่าไปนั่น
“อื้อ งั้นรีบกลับก่อนดีกว่าครับ“ พยักหน้าหงึก
“ไว้มาใหม่นะยูคุง กลับบ้านดีๆ จ้ะ(*´︶`*)“
.
ปล่อยให้อีกฝ่ายลาคุณแม่ก่อนถึงค่อยเดินออกมาส่งหน้าบ้านอีกที
“แบบนี้ให้ผมไปส่งไหมครับ?
Comments
“ไม่ต้องเลย อุตส่าห์รีบกลับเพื่อที่เธอจะได้ไปเตรียมมื้อเย็นกับคุณแม่”
…อ้ำอึ้งไปครู่หนึ่ง
“ถึงจะอยากอยู่เจอหน้านานกว่านี้อีกนิด… แต่เดี๋ยวไว้มาหาใหม่ก็ได้”
“แบบนี้มันขี้โกงครับ” เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวก่อนด้วย
“แต่ไว้ค่อยหาวันที่ว่างทั้งวันก็ได้... ผมอยู่ให้เจอได้ทั้งวัน” เสียงแผ่วเลยล่ะ
พูดจบก็ดันตัวอีกฝ่ายเชิงว่าให้เดินกลับบ้านได้แล้วเจ้าหมอนี่😠
“เริ่มคิดแล้วว่ามิฮานาดะกับเซย์โจนี่ไกลกันจัง…”
“รู้แล้วน่า ๆ”
ผลักแก้เขินแหง-- สังเกตมาพักนึงแล้วว่าทุกครั้งที่เมกุมิพูดตรงกับใจจะต้องทำท่าทีบางอย่างมาเพื่อเบี่ยงเบนความจริงตลอด😌
“ไว้มีวันที่ว่างตรงกันทั้งวัน เรามาเจอกันนะ งั้นฉันกลับก่อนล่ะ”
วางมือบนหัวอีกฝ่ายปุ ๆ ทิ้งท้าย🫳
“ไปนะ”
ฟังที่อีกฝ่ายทวนอีกครั้งแล้วได้แต่พยักหน้าหงึก โดนลูบหัวหรือแตะบ่อยๆ ก็ชักจะเริ่มชอบ..
“กลับดีๆ นะครับ”
คราวนี้ไม่ได้บอกว่าระวังชนเสาไฟฟ้าหรือหายตัวนานๆ เหมือนทุกที เพราะรู้ว่าไม่ได้หายไปไหนจริงๆ หรอก
ทำแค่ยืนโบกมือลาแบบเขินๆ ?
( ตัดจบตรงนี้เลยก็ได้คับ! ขอบคุณสำหรับรูทตัวราเบิ้ดตุ้ม(แอบกรี๊ดอยู่)😭🤯🧎🧎🧎 )