“เอาล่ะ ฉันจะพูดถึงมันในฐานะที่แกเรียกการกระทำนั้นว่าเป็นงานของศิลปินล่ะนะ”
โนกามิเกริ่นขึ้นมา ความเห็นโดยส่วนตัวเกี่ยวกับแนวคิดที่ผู้ก่อคดีลงมือและถูกนิยามใหม่เป็นการสร้างงานศิลป์ เขาเก็บความเห็นด้วยหรือเห็นแย้งของตนไว้มิดชิดเหมือนกับใบหน้าหลังผลแอปเปิลสีเขียว
“การกระทำซ้ำของเขา—หรือเธอ—คนนั้น ฉันไม่คิดว่าสิ่งนั้นถูกขับเคลื่อนด้วยความพยาบาทอย่างที่แกว่า รู้ไหมว่าทำไม?”
+
โนกามิเกริ่นขึ้นมา ความเห็นโดยส่วนตัวเกี่ยวกับแนวคิดที่ผู้ก่อคดีลงมือและถูกนิยามใหม่เป็นการสร้างงานศิลป์ เขาเก็บความเห็นด้วยหรือเห็นแย้งของตนไว้มิดชิดเหมือนกับใบหน้าหลังผลแอปเปิลสีเขียว
“การกระทำซ้ำของเขา—หรือเธอ—คนนั้น ฉันไม่คิดว่าสิ่งนั้นถูกขับเคลื่อนด้วยความพยาบาทอย่างที่แกว่า รู้ไหมว่าทำไม?”
+
Comments
“กองฟางหรือสะพานวอเตอร์ลูของโมเนต์ ดอกทานตะวันหรือภาพเหมือนตัวเองของแวนโก๊ะ นี่คือตัวอย่างซีรีย์ผลงานที่+
ภาพวาดที่ว่ากางออกตรงหน้า—ในความนึกคิด—ภาพอ้างอิงเป็นชิ้นเป็นอันคงไม่จำเป็นในเมื่องานพวกนั้นเป็นผลงานมีชื่อเสียง
“พวกเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์ที่มีฝีมือร้ายกาจในเรื่องการแสดงออกเกี่ยวกับอารมณ์ของตนเอง”
เขาใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีสำหรับบุหรี่หนึ่งมวน ส่วนปลายบดขยี้เข้ากับแถบคอนกรีตผิวหยาบจนเปลวไฟดวงเล็ก ๆ มอดลง กลิ่นควันยังคง+
“กลับมาที่คดีของแก ...—มากกว่าบอกเล่าความพยาบาทที่ฉาบฉวย ฉันคิดว่าคน ๆ นั้นแสวงหาที่จะแสดงออกถึงตัวตนของตนเองอยู่ต่างหาก ผลงานชิ้นแล้วชิ้นเล่าที่ผลิตขึ้น เขาจงใจทิ้งร่องรอยเอาไว้บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง”
ควันสีขาวจากริมฝีปากเหมือนม่านหมอกที่บดบังโนกามิจากสายตาของนักสืบตรงหน้าในชั่วระยะสั้น ๆ +
ที่ฟากหนึ่งของม่านหมอกสีขาว อีกด้านของผลแอปเปิล นัยน์ตาคู่หนึ่งมองกลับไปที่โซฮาระ มันเป็นสายตาของ ‘นักวิชาการด้านศิลปะ’ ‘อดีตแพทย์’ ‘อาจารย์’ ยศอะไรก็ตามที่โนกามิมักถูกเรียกโดยผู้คนโดยที่ตำแหน่งมากมายของเขาที่ถูกใครต่อใครยกยอไม่มีคำว่า ‘ศิลปิน’ อยู่ในนั้น
“...เขาหรือเธอแค่อยากถูกมองเห็น”
ฝ่ามือหนากำอยู่ใต้กระเป๋าโค้ทเริ่มใช้เล็บนิ้วโป้งจิกเนื้อบริเวณนิ้วชี้ ดวงตากลอกไปทางขวาคล้ายว่ากำลังกระตุ้นความคิดหลังข้อสันนิษฐานจากผู้เชี่ยวชาญเอ่ยออกมา
+
ถ้อยคำเว้นระยะ กับใบหน้ากดลงเอียงตามทิศทางของดวงตา จากนั้นก็ลากขึ้นจากทิวทัศน์พร่ามัวสู่คนตรงหน้า
"..ต้องการเป็นจุดสนใจของผู้คน"
+