หลงเหลืออยู่ในอากาศ ถ้าไม่ใช่จากเขาก็คงมาจากโซฮาระ
“กลับมาที่คดีของแก ...—มากกว่าบอกเล่าความพยาบาทที่ฉาบฉวย ฉันคิดว่าคน ๆ นั้นแสวงหาที่จะแสดงออกถึงตัวตนของตนเองอยู่ต่างหาก ผลงานชิ้นแล้วชิ้นเล่าที่ผลิตขึ้น เขาจงใจทิ้งร่องรอยเอาไว้บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง”
ควันสีขาวจากริมฝีปากเหมือนม่านหมอกที่บดบังโนกามิจากสายตาของนักสืบตรงหน้าในชั่วระยะสั้น ๆ +
“กลับมาที่คดีของแก ...—มากกว่าบอกเล่าความพยาบาทที่ฉาบฉวย ฉันคิดว่าคน ๆ นั้นแสวงหาที่จะแสดงออกถึงตัวตนของตนเองอยู่ต่างหาก ผลงานชิ้นแล้วชิ้นเล่าที่ผลิตขึ้น เขาจงใจทิ้งร่องรอยเอาไว้บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง”
ควันสีขาวจากริมฝีปากเหมือนม่านหมอกที่บดบังโนกามิจากสายตาของนักสืบตรงหน้าในชั่วระยะสั้น ๆ +
Comments
ที่ฟากหนึ่งของม่านหมอกสีขาว อีกด้านของผลแอปเปิล นัยน์ตาคู่หนึ่งมองกลับไปที่โซฮาระ มันเป็นสายตาของ ‘นักวิชาการด้านศิลปะ’ ‘อดีตแพทย์’ ‘อาจารย์’ ยศอะไรก็ตามที่โนกามิมักถูกเรียกโดยผู้คนโดยที่ตำแหน่งมากมายของเขาที่ถูกใครต่อใครยกยอไม่มีคำว่า ‘ศิลปิน’ อยู่ในนั้น
“...เขาหรือเธอแค่อยากถูกมองเห็น”
ฝ่ามือหนากำอยู่ใต้กระเป๋าโค้ทเริ่มใช้เล็บนิ้วโป้งจิกเนื้อบริเวณนิ้วชี้ ดวงตากลอกไปทางขวาคล้ายว่ากำลังกระตุ้นความคิดหลังข้อสันนิษฐานจากผู้เชี่ยวชาญเอ่ยออกมา
+
ถ้อยคำเว้นระยะ กับใบหน้ากดลงเอียงตามทิศทางของดวงตา จากนั้นก็ลากขึ้นจากทิวทัศน์พร่ามัวสู่คนตรงหน้า
"..ต้องการเป็นจุดสนใจของผู้คน"
+
"ทั้งวัตถุดิบ วิธี พื้นที่จัดแสดง ในฐานะผู้ชมคนหนึ่ง ผมก็อยากมีโอกาสได้พูดต่อหน้าเจ้าของผลงานนะ—เพียงแต่ จะมีใครกล้าพอจะวิจารณ์งานของศิลปินล่ะ?"
+
"ถ้าเขาหรือเธอคนนั้นไม่ใช้เจ้าคิดพยาบาท ทำไมถึงต้องสร้างรอยกรีดซ้ำๆ แล้วจากนั้นก็จึงให้เนื้อหนังผ่านฝีเข็มเย็บปักก่อนบรรจงถักทออย่างปราณีตปิดร่องรอยที่สร้าง"
หากโนกามิกำลังเปิดหนังสือประวัติศาสตร์ศิลป์ภายในความคิด
+
"..หากจะให้ผมคิด การกระทำของตัวศิลกินก็คงคล้ายกับการย้ำคิดย้ำทำ กับถ้าการบอกเล่าเรื่องของตัวเองผ่านรอยเย็บเนี๊ยบสวย"
การกรีด เข็มร้อยด้ายเย็บแผล ผลแอปเปิลเขียวสดประดับหน้ากับกลิ่นแสนคุ้นเคยเจือจางบนผืนผ้าแคนวาส—หรือในที่นี้ก็คือศพ
+