ไม่ใช่แค่เรื่องศิลปะแต่รายชื่อสารเคมีเองก็มีบันทึกอยู่ในหอสมุดของเขาเช่นกัน หลายต่อหลายครั้งที่มันถูกเปิดอ้างอิงควบคู่ไปกับตำราแพทย์
สีหน้าของโนกามิไม่เปลี่ยนไปในคำพูดสุดท้ายของยูริเกี่ยวกับฆาตกร มีเพียงปลายคางที่ขยับองศาเล็กน้อยราวสายลมที่พัดแผ่วบนผิวน้ำให้พอกระเพื่อมและจางหาย เหมือนกับว่านั่นเป็นคำล้อเล่นไปเรื่อยที่เขาไม่จำเป็นต้องคิดจริงจังกับมัน+
สีหน้าของโนกามิไม่เปลี่ยนไปในคำพูดสุดท้ายของยูริเกี่ยวกับฆาตกร มีเพียงปลายคางที่ขยับองศาเล็กน้อยราวสายลมที่พัดแผ่วบนผิวน้ำให้พอกระเพื่อมและจางหาย เหมือนกับว่านั่นเป็นคำล้อเล่นไปเรื่อยที่เขาไม่จำเป็นต้องคิดจริงจังกับมัน+
Comments
“อย่างเช่นนักศึกษาแพทย์ป้ำ ๆ เป๋อ ๆ ที่เผลอสลับสายน้ำเกลือกับสายให้อาหารทางหลอดเลือดจนทำให้คนไข้ถึงแก่ชีวิตน่ะเหรอ ผมรู้จักอยู่หลายคนเลย”
“แล้วเธอเป็นหนึ่งในนั้นหรือเปล่าล่ะ”
เอ่ยด้วยเสียงเหมือนกับตอนที่เขาถามว่าอาหารมื้อนี้เป็นอย่างไร—รสชาติตอนที่ได้ควักเอาชีวิตออกจากดวงตาใครสักคนเป็นเช่นไร
สายตาหวนคืนสู่ท้องฟ้า ใช้เวลาครู่หนึ่งคางเงยแหงนจึงลดกลับมาที่ระดับปกติ
”ผมหรือครับ?“
ยูริก้าวไปข้างหน้ายาวๆ หยุดชะงักแล้วหันกลับมา ถุงแกว่งไกวไพล่อยู่ข้างหลังคนที่แย้มรอยยิ้มใสซื่อ
“ผมดูเหมือนคนที่จะทำแบบนั้นหรือครับ?“
+
“เกรงว่าผมจะไม่เคยทำให้ใครตายมาก่อนนะครับ—แล้วผมก็ไม่บังอาจเป็นหนึ่งในคนที่ควรค่าให้เซนเซย์รู้สึกเคารพด้วยครับ”
“ที่จริงแล้วอาจเป็นใครสักคนที่มีหน้ามีตาในสังคม ได้รับการยอมรับและเคารพจากผู้คนจนไม่มีใครคิดว่าคน ๆ นั้นจะไปฆาตกรรมใครเข้าได้ก็ได้ ผมว่าพวกเขาบางคนก็คงจะปะปนอยู่ในสังคมอย่างแนบเนียน?”
+
แล้วไม่นานจากนั้นทางเดินที่คล้อยไปตามแรงโน้มถ่วงโลกก็เปลี่ยนเป็นพื้นราบขนานกับระดับน้ำทะเล พวกเขามาถึงพื้นถนนด้านล่างในที่สุด (ถึงซักที)
“ส่วนเรื่องคนที่ให้ความเคาพ—ที่จริงผมชอบคำว่าเหล่าผู้คนที่ผมชื่นชอบมากกว่า”
+
“และผมก็เคยพูดไปแล้วเมื่อกี้นี้ว่าผมค่อนข้างจะชอบเธอนะ ยูริคุง”