และเขาไม่ได้มีหน้าที่ตัดสินว่าใครที่ดูเข้าข่ายข้อกล่าวหานั้นบ้าง การสอดส่องผู้ต้องสงสัยให้เป็นงานของเจ้าหน้าที่สืบสวน
แล้วไม่นานจากนั้นทางเดินที่คล้อยไปตามแรงโน้มถ่วงโลกก็เปลี่ยนเป็นพื้นราบขนานกับระดับน้ำทะเล พวกเขามาถึงพื้นถนนด้านล่างในที่สุด (ถึงซักที)
“ส่วนเรื่องคนที่ให้ความเคาพ—ที่จริงผมชอบคำว่าเหล่าผู้คนที่ผมชื่นชอบมากกว่า”
+
แล้วไม่นานจากนั้นทางเดินที่คล้อยไปตามแรงโน้มถ่วงโลกก็เปลี่ยนเป็นพื้นราบขนานกับระดับน้ำทะเล พวกเขามาถึงพื้นถนนด้านล่างในที่สุด (ถึงซักที)
“ส่วนเรื่องคนที่ให้ความเคาพ—ที่จริงผมชอบคำว่าเหล่าผู้คนที่ผมชื่นชอบมากกว่า”
+
Comments
“และผมก็เคยพูดไปแล้วเมื่อกี้นี้ว่าผมค่อนข้างจะชอบเธอนะ ยูริคุง”
จนกระทั่งสิ้นคำสุดท้าย เขาจึงได้ละสายตาจากเงานั่นขึ้นไปยังป้ายร้านค้าหรืออะไรก็ตามแต่ที่บ่งบอกว่าทั้งสองได้กลับลงมายืนในระดับพื้นดินราบอีกครั้ง
+
ปิดท้ายก็รอยยิ้มและเสียงหัวเราะขึ้นจมูก “คุณเดินออกกำลังเก่งน่าดูเลย—ขอบคุณที่ลงมาส่งถึงนี่นะครับ“
ฟังดูเหมือนการพูดเล่นที่อาจจะมีความจริงผสมอยู่นิดหน่อยตามประสาคนที่กังวลเรื่องการติดเชื้อมากกว่าคนทั่วไป
โนกามิเดินไปส่งอีกฝ่ายไม่ถึงซูเปอร์ที่ทั้งคู่พบกันเพราะนั่นดูจะไม่จำเป็น ฮาซามะ ยูริคงไม่ได้อาศัยหลับนอนอยู่ในซูเปอร์(แม้อาจจะมีความเป็นไปได้นิดหน่อย)
+
เขาพูดเหมือนมันเป็นกระดาษชำระในห้องน้ำที่ต้องคอยซื้อมาเติม
“ผมยังไม่มีธุระต้องไปหาคลินิกทันตกรรมในเร็ว ๆ นี้ แต่เราอาจจะได้พบกันโดยบังเอิญอีกในอนาคตเหมือนอย่างหลายครั้งที่ผ่านมา” โนกามิกล่าวทิ้งท้ายพร้อมฝีเท้าที่หยุดเดิน
“ไว้พบกันนะครับ …ในที่ไหนสักที่”
หลังมือกดอยู่กับริมฝีปากตอนเสียงหัวเราะลั่นแวบออกมา ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างขบขันว่า—ถ้าเขาล้างมือสะอาดเอี่ยมโดยที่ไม่ได้อาบน้ำสักเจ็ดวัน แต้มความชอบของโนกามิจะเป็นสักเท่าไหร่กันนะ?
“อ้า ถุงมือยางเพื่อนยาก~” ชายหนุ่มผู้ใช้ประโยชน์จากถุงมือยางมากกว่าหนึ่งอย่างพึมพำออกมาพร้อมทำนองที่ใส่ให้สดๆร้อนๆ ”เป็นของที่ขาดไม่ได้เลยเชียว?“
+