โนกามิแย้งขึ้นมา เขาไม่ได้ใส่ความมั่นอกมั่นใจลงไปในน้ำเสียงมากเกินความพอดี เหมือนอย่างนักร้องบนเวทีที่ควบคุมการสื่อสารอารมณ์ผ่านการเปล่งเสียง
—แน่นอน เพราะเขาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่ได้เห็นสภาพนอกเหนือไปจากข้อมูลที่อีกฝ่ายบอกเล่าผ่านคำพูด ความมั่นใจคงเป็นสิ่งที่อยู่ผิดที่ผิดทางในสถานการณ์นี้หากเขาเผลอทำมันหกร่วงลงไปในข้อสันนิษฐานที่เรียงร้อยจากริมฝีปาก
+
—แน่นอน เพราะเขาไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ไม่ได้เห็นสภาพนอกเหนือไปจากข้อมูลที่อีกฝ่ายบอกเล่าผ่านคำพูด ความมั่นใจคงเป็นสิ่งที่อยู่ผิดที่ผิดทางในสถานการณ์นี้หากเขาเผลอทำมันหกร่วงลงไปในข้อสันนิษฐานที่เรียงร้อยจากริมฝีปาก
+
Comments
เขารู้สึกถึงสายตาที่มองมาที่ตนแม้ดวงตาของตัวเองจะทอดมองไปทางอื่น ไปยังแสงอาทิตย์ที่เริ่มคล้อยต่ำลงเมื่อราตรีเริ่มคืบคลานเข้าใกล้+
“วงการแพทย์? นั่นก็พอเข้าเค้า หรือไม่ก็นักถักโครเชต์ล่ะเป็นไง” เสียงของโนกามิแสดงความขบขันเล็ก ๆ
“บทสนทนาเรื่องคดีความของเราเรื่อยเปื่อยมาสักพักแล้ว สรุปแล้วสิ่งที่อยากได้จากฉันจนต้องมายืนรอจนเลิกงานคืออะไรเหรอ นักสืบอะโอชิ?”
หลักฐานในที่เกิดเหตุไม่ว่าจากตำรวจหรือแม้แต่ตัวเขาที่ไปตามเก็บมาเอง น้อยเสียจนบางครั้งก็เผลอคิดว่าเป็นฝีมือของสิ่งลี้ลับเพื่อเติมเต็มช่องวางความสงสัยของตนเองตลอดหลายวันที่ผ่านมา
+
เขาทิ้งไหล่ลงพรูลมหายใจแผ่วเบา มือดึงออกจากกระเป๋าโค้ทก่อนสอดผ่านใต้ช่องอกแล้วหยิบบางอย่างออกมา
"ผมมีอยู่แค่นี้ แต่คงง่ายกว่าปล่อยให้คุณยืนจินตนาการเอาเอง.."
+
เขาคีบมันไว้ระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วกลางแล้วยื่นส่งไปให้กับโนกามิ ภาพในนั้นบอกเล่าทุกอย่างตามที่โซฮาระเคยอธิบายเอาไว้ แต่มีรายละเอียดบางอย่างแตกต่างออกไปเล็กน้อย
..นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เขาต้องมาหาอีกฝ่ายถึงที่ทำงาน
+
ในหัวเริ่มขบคิดพร้อมกับดวงตาถอยออกมาจากการจับจ้องอิริยาบถของคนตรงหน้า แววสะท้อนนัยน์ตาอ่อนลง อาจเพราะล้าจากงานแล้วให้ริมฝีทำหน้าที่แทน
"..คืนนี้ผมจะนำไปเขียนสรุปน่ะ"