“ผมตกใจนิดหน่อยตอนได้ยินข่าวครั้งแรกในทีวี แต่คิดว่าไม่ควรหุนหันพลันแล่นกับเรื่องแบบนี้ก็เลยใช้เวลาอยู่สักพักในการคิดทบทวนข้อมูลทั้งหมด—ขอโทษที่มาช้านะครับ”
เสียงของโนกามิลอดผ่านกระจกหนาที่กั้นอยู่ตรงกลาง ‘ผมเรียบไม่กระดิก แต่งตัวเรียบร้อย ขัดรองเท้ามันวับ' คำเดียวกับที่ใช้ที่ใช้บรรยายรูปลักษณ์ของฮาซามะ คิคุจิผู้เป็นบิดาของคนตรงหน้าสามารถใช้กับเขาในขณะนี้ได้เป็นอย่างดี
+
เสียงของโนกามิลอดผ่านกระจกหนาที่กั้นอยู่ตรงกลาง ‘ผมเรียบไม่กระดิก แต่งตัวเรียบร้อย ขัดรองเท้ามันวับ' คำเดียวกับที่ใช้ที่ใช้บรรยายรูปลักษณ์ของฮาซามะ คิคุจิผู้เป็นบิดาของคนตรงหน้าสามารถใช้กับเขาในขณะนี้ได้เป็นอย่างดี
+
Comments
“ผมนั่งคิดว่าลิลลี่สีขาว ดอกรักเร่สีแดงหรือไฮยาซินธ์จะซื้ออะไรไปประดับที่ห้องดีระหว่างที่ฟังข่าวของเธอในทีวีไปด้วย”
“มันคงเป็นนิสัยเสียของนักวิชาการที่ชอบหาเอกสารประกอบให้ยุ่งยาก” +
สายตาของเขามองตรงไปที่อีกฝ่าย
“น่าเสียดายที่ผมเอามันเข้ามาให้เธอที่นี่ไม่ได้ แต่อยากลองทายดูไหมว่าสุดท้ายผมซื้อดอกอะไรมา”
“นึกว่าคุณไม่ได้สนใจดอกไม้ขนาดนั้นเสียอีก” เขาตอบ นัยน์ตาเสไปไม่สบมองคนข้างนอก—
+
“ผมทายไม่ถูกหรอก—ผมเดาใจคุณไม่ถูกด้วยซ้ำว่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่“
โนกามิสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปตอนที่ชื่อดอกรักเร่ถูกพูดขึ้นมา เขาคิดว่าตัวเองพอเข้าใจเหตุผลของมันจากจิ๊กซอว์ในหัวที่เพิ่งประกอบเสร็จใหม่ ๆ หลังอ่านรายละเอียดข่าวจบ
+
เมื่อตัดตัวเลือกอื่นออกคำเฉลยก็อยู่ตรงนั้นเอง กลีบดอกไม้สีม่วงที่ก่อรูปขึ้นมาแทนคำขอโทษ เขาวางประดับไว้ในห้องตนเอง
“ต้องขอบคุณสารานุกรมภาษาดอกไม้ ผมได้เรียนรู้อะไรเพิ่มอีกเยอะเลย”
+