#ESRA_Roleplay
[ 21 feb | สวนพฤกษศาสตร์ | โรลเปิดแยกรูท]
ท่ามกลางสวนพฤกษศาสตร์ แสงแดดรำไรในช่วงเวลากลางวัน ได้มีเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทัก [คุณ] พร้อมทั้งยื่นผืนผ้าเช็ดหน้าปักด้วยลวดลายประณีตให้
“ขอโทษนะครับ”
“ไม่ทราบว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของ [เลดี้/ท่านชาย] หรือเปล่า?”
เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มราวกับดวงตะวัน
(มาทักทายกันได้นะคะ🌻✨)
[ 21 feb | สวนพฤกษศาสตร์ | โรลเปิดแยกรูท]
ท่ามกลางสวนพฤกษศาสตร์ แสงแดดรำไรในช่วงเวลากลางวัน ได้มีเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยทัก [คุณ] พร้อมทั้งยื่นผืนผ้าเช็ดหน้าปักด้วยลวดลายประณีตให้
“ขอโทษนะครับ”
“ไม่ทราบว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของ [เลดี้/ท่านชาย] หรือเปล่า?”
เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มราวกับดวงตะวัน
(มาทักทายกันได้นะคะ🌻✨)
Comments
"เห~นี่นายเรียกฉันว่า'ท่านชาย'เลยงั้นเหรอเนี่ย จั๊กจี้ใจจังแฮะ"
“นายนี่เองจุน”
เขาหลุดขำออกมา คงรู้สึกไม่ชินปากเช่นเดียวกันที่เผลอเรียกเพื่อนว่าท่านชายเช่นนี้
”หรืออยากให้เรียกนายว่าเลดี้ดีล่ะ?“
เลดี้จุนเรนก็ฟังดูไพเราะเสนาะหูใช่ย่อย แน่นอนว่าเขาแกล้งแซวอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน
“แล้วตกลงผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของนายรึเปล่า?”
ปรายตามองผ้าเช็ดหน้าบนมือของตน
"เลดี้อะไรกัน หยุดเลยนะ!"
พูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางง้องแง้งฟึดฟัดๆ ใส่ ก่อนจะหลุบตามองผ้าเช็ดหน้าในมือของอีกฝ่ายแล้วเขยิบหน้าเข้าไปมองใกล้ๆ เพื่อดูให้ชัดๆ ว่าเป็นของตนหรือเปล่า
"อืมม..จำไม่เห็นได้เลยว่ามีผ้าเช็ดหน้าแบบนี้ด้วย"
เขยิบหน้าออก กอดอกส่ายหน้าไปมา
เอลิโอพยักหน้า เขาเลื่อนมือเอาผ้าเช็ดหน้าไปเก็บใส่ในกระเป๋ากางเกง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเอาไปฝากไว้ที่จุดของหายทีหลัง”
ยกมือขึ้นมาหลุดขำ เห็นท่าทีกระฟัดกระเฟียดราวกับแมวตัวเล็กตัวน้อย ตรงข้ามกับสรีระที่เติบใหญ่โดยสิ้นเชิง
“แล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอ?”
“หรือว่า..”
ลากเสียงยาวชวนให้สงสัย ไม่รู้เลยว่าเขากำลังจริงจังหรือเล่นกันแน่
วิลเฮลมิน่าหันหน้าไปตามเสียงเอ่ยถามของใครบางคน ไม่คุ้นหูเลย
”…“ ดวงตาหลุบมองผ้าเช็ดหน้าในมือของอีกฝ่าย
”โอ๊ะ… ตายจริง เผลอหล่นตอนไหนนะ“ เธอเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหันกลับตัวมาประจันหน้ากับอีกฝ่าย รอยยิ้มผุดบนใบหน้าของเธอตามมารยาท
”ขอบคุณค่ะ“ เธอยื่นมือไปรับมันมา แม้จะแอบลังเลไปชั่วขณะ
มันเปื้อนดินแล้วนี่… ทิ้งดีมั้ยนะ
เอลิโอระบายยิ้มที่ดูอบอุ่นอ่อนโยนออกมาหลังจากที่หญิงสาวรับผ้าเช็ดหน้ากลับไป ราวกับแสงอาทิตย์ในยามเช้าตรู่
"โชคดีนะครับที่เจอ"
ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาแตะอกตนเอง
"จริงสิ ผมยังไม่แนะนำตัวกับเลดี้อย่างเป็นทางการมาก่อน"
นัยน์ตาสีแดงสดจ้องมองไปยังอีกคน
"เอลิโอ มาร์ติเนซ ปี 4 ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
ใช่ เธอไม่รู้จักเขา ใครก็ไม่รู้ แต่คงจะได้รู้ก็ตอนนี้นี่แหละ
“วิลเฮลมิน่า ดิ โคซิโม ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เธอก้มค้อมทำความเคารพแก่อีกฝ่ายอย่างนุ่มนวลและสง่า
“วันนี้เห็นที อากาศจะอุ่นกว่าปกตินะคะ” เมื่อแนะนำตัวเสร็จ เธอจึงชวนคุยเล็กน้อยตามมารยาท +
“กำลังจะไปทางไหนหรือคะ คุณมาร์ติเนซ?”
เอลิโอค้อมตัวให้ตามมารยาทเช่นเดียวกัน
"ครับ วันอากาศอบอุ่นเช่นนี้เหมาะแก่การเดินเล่นไม่น้อยเลยทีเดียว"
"ผมก็เลยพาพัฟบอลมาเที่ยวเล่นในวันอากาศดีเช่นนี้"
แต่หากสังเกตุจะเห็นว่าข้างกายของเขาไม่มีพัฟบอลดังกล่าว คงจะบินเล่นไปไหนต่อไหนแล้ว
"แล้วทางเลดี้ล่ะครับ มาเดินเล่นเหมือนกันหรือเปล่า?"
…
สงสัยเธอจะเผลอขังควีนนี่ไว้ในตู้เสื้อผ้าอีกแล้ว ช่างเถอะ
“เช่นนั้นเองสินะคะ” เธอเอ่ยพลางกวาดสายตามองหาพัฟบอลของอีกฝ่ายที่คงซนหนีไปไกลแล้วเสีย
“ฉันกำลังจะไปห้องสมุดค่ะ ทว่า อากาศดีขนาดนี้ เดินอ้อมสักนิดก็คงไม่เป็นไร” เธอหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองทิศที่ห้องสมุดตั้งอยู่
"รุ่นพี่เอลิโอ?"
อิราเดลเอ่ยด้วยเสียงประหลาดใจ หลังสายตาสบกับผ้าเช็ดหน้าในมืออีกฝ่ายก่อนรีบเช็คในกระเป๋าเสื้อตัวเอง
"ผมทำตกจริงด้วย"
เขาเกาข้างแก้มพร้อมเสียงหัวเราะแห้งก่อนโค้งให้เอลิโอและรับผ้าเช็ดหน้าคืนให้
"ขอบคุณนะครับ ไม่ได้รุ่นพี่ผมคงต้องซื้อใหม่แน่เลย"
"อิราเดล?"
เอลิโอเลิ่กคิ้วขึ้นเมื่อโฟกัสดีๆ ก็เห็นว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทนั่นเอง
"โชคดีที่ผ้าเช็ดหน้ากลับสู่เจ้าของได้โดยเร็ว"
ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้รุ่นน้องเก็บเอาไว้
"ต่อจากนี้ก็จงรักษาให้ดี"
เขายกยิ้มนุ่มละมุนให้กับอิราเดล เอลิโอลดมือลงเปลี่ยนเป็นท่ายืนอกผายไหล่ผึ่งแทน
"ว่าแต่ นายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?"
เขาว่าพรางยกกระเป๋าไวโอลินขึ้นมา
"รุ่นพี่ล่ะครับ? ถ้าหลังจากนี้สะดวกสนใจไปฟังผมซ้อมหน่อยมั้ยครับ?"
เขาหมายถึงก้อนพัฟบอลสีเหลืองส้มของตน ตอนนี้คงบินไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว
"ไวโอลินเหรอ?"
ชายหนุ่มลูบคางตนพร้อมเลิ่กคิ้วขึ้นอย่างสนใจ
"เอาสิ ฉันไม่ทีแพลนจะไปไหน"
"ถ้าอิราเดลเล่นฉันก็อยากฟัง"
ระบายยิ้มบางๆ
แสดงสีหน้ากังวลออกมานิดหน่อยพอรุ่นพี่พูดถึงพัฟบอลที่บินหายไป เขาคิดอะไรอยู่สักพัก
"ถ้าผมเล่นไวโอลินแล้วซันไชน์จะบินกลับมารึเปล่า?"
เขาว่าก่อนจะยกไวโอลินด้วยแววตาสงสัย เผื่อเจ้าพัฟบอลน้อยจะชื่นชอบดนตรี
รู้สึกตัวอีกทีก็หายลับไปจากสายตาซะแล้ว
"ก็ไม่แน่นะ ซันไชน์ชอบดนตรีไม่น้อยเลยทีเดียว"
"ถ้านายเล่นไวโอลิน ซันไชน์อาจจะบินเข้ามาฟังก็ได้ ยังไงก็เป็นพัฟบอลที่ชอบเล่นสนุกอยู่แล้ว ฮ่ะๆ"
เธอที่กำลังวุ่นวายกับการหาผ้าเช็ดหน้าก็ถูกทักโดยใครสักคนที่ไม่คุ้นเคย หญิงสาวหันหลังกลับไปมองก่อนจะยกมือขึ้นในทันที
" ค่า !!! "
พยักหน้าหน้าถี่ๆเหมือนแสดงถึงความเป็นเจ้าของเจ้าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นในทันที
" นาย- เอ๊ย ! เป็นท่านชายที่พบ .... ผ้า ??? เอ่อ — สิ่งนั้นงั้นหรอ "
ในบางคราก็ยังลืมคำศัพท์อยู่บ้างเธอเลยใช้คำผิดๆถูกๆพอให้สื่อสารด้วยได้
"ครับ ผมพบผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ตกอยู่บนพื้นใกล้กับพุ่มไม้ใหญ่"
เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มดูอบอุ่นและอ่อนโยน
มือแกร่งยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นให้กับหญิงสาว พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูราวกับแสงอาทิตย์ที่ยามเช้า
"เชิญครับ"
เขาหัวเราะเล็กน้อย หลังจากที่เห็นท่าทางของเธอ
"จะพูดตามสบายก็ได้ครับเลดี้ ผมไม่ได้ติดอะไร"
เมื่อเห็นใบหน้าที่กำลังยิ้มออกมาเธอถึงกับเบนหน้าหนีเล็กน้อยในใจมีคำหนึ่งโผล่ขึ้นมา
แสบตา ! ! !
" เราพูด .. ได้จริงๆเหรอ ? นาย — นายแบบว่า ไม่ว่า เอ๊ะ แต่เมื่อครู่นายพึ่งขำออกมานะ ! "
ว่าแล้วก็แอบโวยออกมาเล็กน้อยอย่างไม่พอใจ เมื่อครู่มันคือการขบขันกับท่าทางของเธอแน่ๆ !
เอลิโอเลิ่กคิ้วขึ้นยามเมื่อเห็นปฏิกิริยาหญิงสาว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังระบายยิ้มจางๆเป็นมารยาท
"ขออภัยครับ ผมไม่ได้เจตนาจะขบขันเลดี้"
เขาค้อมหัวลงเล็กน้อย
"แค่มองว่าท่าทีของเลดี้ช่างน่าเอ็นดู เลยหวนนึกถึงน้องสาวน่ะครับ"
เธอพยักหน้ารับถึงแม้ว่าจะยังรู้สึกมึนงงอยู่เล็กน้อยว่ามันมีอะไรให้ขบขันถึงขนาดนั้นเลยรึเปล่านะ ?
ว่าแล้วก็คงต้องลองไปใส่ชุดตัวตลกดูเสียซะแล้วสิ
" เราเหมือนน้องสาวของนาย ? ? ? "
เธอชี้ไปที่ตนเองก่อนจะชี้ไปที่อีกฝ่าย เอียงคอด้วยความสงสัย
น้องสาว ?!?!!
"น้องสาวของผมชื่อเอลิเซ่ เป็นคนที่สดใส ร่าเริงคล้ายกับเลดี้"
"แถมเรือนผมยังสีทองเสียด้วย"
จะบอกว่าชวนให้นึกถึงก็ไม่ผิดนัก ทั้งอุปนิสัยตลอดจนสีผมช่างคล้ายคลึงกับน้องสาวของเขายิ่งนัก
"จริงสิ เกือบเผลอเสียมารยาทกับเลดี้ไปเลย"
"ผมเอลิโอ มาร์ติเนซ ปี4 ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการครับ"
ยกมือขึ้นมานาบอกตนแล้วค้อมให้ตามมารยาท