“ ไม่ “
” คือคำขอของฉัน“ เธอผายมือทั้งสองออกมาพร้อมกับเศษกระดาษที่หล่นลงกับพื้น ชิเรนเหยียบเศษกระดาษไว้เพื่อไม่ให้มันปลิวไปไหนหรือใครจะแตะต้องมัน
ใบหน้าเธอเชิดขึ้นด้วยความอวดดีก็ดี หรือจะเป็นความโง่เขลาก็ดี
รวมถึงริมฝีปากที่ปรากฎรอยยิ้มแต่หากดูดีๆก็จะเห็นได้ถึงแผลบนริมฝีปาก
เจ้าหล่อนคงกัดปากตัวเองเพื่อเรียกสติกระมั้ง หรือสติกระเจิงยิ่งกว่าเดิมดี?
+
” คือคำขอของฉัน“ เธอผายมือทั้งสองออกมาพร้อมกับเศษกระดาษที่หล่นลงกับพื้น ชิเรนเหยียบเศษกระดาษไว้เพื่อไม่ให้มันปลิวไปไหนหรือใครจะแตะต้องมัน
ใบหน้าเธอเชิดขึ้นด้วยความอวดดีก็ดี หรือจะเป็นความโง่เขลาก็ดี
รวมถึงริมฝีปากที่ปรากฎรอยยิ้มแต่หากดูดีๆก็จะเห็นได้ถึงแผลบนริมฝีปาก
เจ้าหล่อนคงกัดปากตัวเองเพื่อเรียกสติกระมั้ง หรือสติกระเจิงยิ่งกว่าเดิมดี?
+
Comments
“เพราะงั้นเธอที่ฉันไม่รู้จักมันก็เลยคำว่า ไม่ ไงละ“
เธอเดินหันหลังให้เขา และใบหน้าหันหลังกลับมาด้วยแววตากลมโต มือทั้งสองผายมือออกมา ใบหน้ากระทบกับแสงไฟในงานเทศกาล
“ก็นะมันดันเกิดความคิดดีๆในหัวนะ ถ้าจะต้องขอร้องต่อบ้างสิ่งบ้างอย่างที่ไม่รู้จักมันแขยงจะตายหนิหนา~” เธอหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองเขาหรืออาจจะไม่ใช่?
+
“ไม่ว่าจะเป็นคนหรือไม่ใช่ฉันจะรับมันไว้เอง“
“ไม่ว่ามันจะแขยงหรือบริสุทธื์ฉันจะรับมันไว้”
“ด้วยรักเลยละ“ และเสียงหัวเราะของเธอก็ดังขึ้นในลำคอด้วยริมฝีปากที่มีรอยแผลด้วยรอยยิ้มของคนอวดดี
แม้ไฟงานเทศกาลจะสั่นไหว
แม้เสียงชีวิตในระยะไกลจะยังดำเนินไป
...แต่ในระยะเท่านี้ ไม่มีสิ่งใดขยับเลย
รวมถึงเขา
ชิโรกาเนะยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
ยืนนิ่งบนเงาที่ไม่ได้ถูกเหยียบซ้อน แต่กลับ กลืนเข้ากับเงาของเธอไปทีละน้อย
“ เช่นนั้นเอง "
เสียงของเขาเอ่ยออกมา
เรียบเย็น ชัดเจนเกินกว่าจะกลืนหายไปกับลม
“ ในแบบที่ผมไม่จำเป็นต้องยื่นอะไรให้คุณอีกต่อไป แล้วคุณยังอยู่ได้ ในสภาพเช่นนี้”
เขาไม่ได้ก้าวเข้าหา
แต่ 'พื้นที่' ระหว่างพวกเขากลับแคบลงไปเองโดยไม่มีใครขยับตัว
“ แต่ตั้งแต่คุณพูดว่า ‘ไม่’ คุณก็กำลังกลายเป็นคำขอของบางสิ่งไปแล้ว ไม่คิดแบบนั้นเหรอครับ "
ทันทีที่ประโยคนั้นจบลง สายลมพัดโบกขึ้นอีกครั้ง
รุนแรงกว่าเดิมราวกับนำพาห่าฝนและพายุมาพร้อมกัน
แรงจนน่าประหลาด แต่กลับไม่มีสิ่งใดในงานเทศกาลสั่นสะเทือนตาม
...เพราะลมพัดเพียงในระยะนี้
ราวกับเจตนาแค่ 'ลบ' ฉากหนึ่งให้สิ้นสุด
ถูกยกขึ้นพร้อมกัน หมุนวนในอากาศชั่วครู่หนึ่ง
ก่อนจะถูกแรงลมพัดพาหายไป
โดยไม่มีทิศทาง
ไม่มีน้ำหนัก
และไม่มีใครเห็นว่าไปตกที่ใด
รวมถึงเขา .. ที่หายไปจากตรงนั้น
ไม่มีเสียงใดหลงเหลืออยู่
แม้แต่ปากกาที่อยู่ในมือของเธอก็เย็นเฉียบเกินกว่าจะบอกได้ว่ามันเคยมีเจ้าของ
เธออาจจะยังยืนอยู่ที่เดิม
แต่ระยะระหว่างเธอกับโลก…
อาจจะไม่'เหมือนเดิม'อีก