"ชมเกินไปแล้วค่ะ แหม งานนี้น่ะค่ะมีแต่คนเต้นรำดีๆทั้งนั้นเลย ราชินีของงาน...น่าจะไม่เหมาะกับฉัน" เจ้าตัวปฏิเสธเสียงใสแล้วหัวเราะร่วน ...ราชินีอาจไม่ใช่ แต่ถ้าเป็นเด็กซนประจำงาน...เธออาจรับไว้พิจารณา

"หื้ม.... เป็นคำถามที่น่าสนใจ" สาวเจ้าคลี่ยิ้ม ก่อนดื่มเครื่องดื่มในมือจนหมดแก้วแล้วหาที่วางสักหน่อย

"เต้นต่อดีไหม ก็ขึ้นกับว่ามีคู่เต้นไหมรึเปล่าน่ะค่ะ"

"...ที่บ้านวุ่นวายเหมือนเดิมแหละแต่ก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิมน่ะ"

ส่วนนี้เขาหมายถึงโรงเตี้ยมและชีวิตของเขาในฐานะคาอินแต่ก็ตั้งใจให้คนรอบตัวเข้าในผิดว่าเป็นชีวิตในฐานะบุตรชายของดยุคจูดิคาเรียส

"คนละเรื่องดับที่นี่เลยเชียวล่ะ"

เพราะไลเซนเทียร์นั้นขึ้นชื่อว่าอากาศหนึ่งสันมีได้ถึงสี่ฤดูเลยเชียว สำหรัยเขาที่ไหนก็ล้วนสงบแหละ

เพราะรู้จักกันมาปีกว่าๆเลยพอเดาได้ว่าอีกคนน่าจะพูดภาษาบ้านเกิด อะไรซักอย่างเกี่ยวกับการดื่มนี่แหละ

”ถ้า..“

มองช่วงล่างตัวเองก่อนจะสลับกับใบหน้าอีกคนแล้วยิ้มให้ ก่อนก้าวไปด้านหน้าเพื่อประชิดตัวกว่าเดิม

“ถ้าผมบอกว่าผมหนาว พี่จะทำยังไงครับ?”

พูดลองเชิงแล้วตั้งตารอคำตอบอีกฝ่ายว่าจะออกมาแบบไหนกัน

"เช่นนั้นหรือคะ?" เธอเอ่ยถามกลับด้วยน้ำเสียงที่แฝงความขี้เล่นจาง ๆ

"ฉันเพียงแต่คิดว่า... คุณเองก็เหมาะกับงานเต้นรำมากกว่าทางเดินเงียบสงบเสียอีกนะคะ"

เธอมองอีกฝ่ายพลางยิ้มบาง ๆ

"แต่ถ้าคุณคิดว่าสูดอากาศข้างนอกจะดีกว่า ฉันก็ไม่ขัดข้องหรอกค่ะ"

เธอวางแก้วลงบนขอบระเบียงก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยอย่างสง่างาม

"เชิญนำทางเลยค่ะ คุณสุภาพบุรุษ"