[1 Feb / อาคาเดมี่]
ขณะที่ [คุณ] กำลังเดินอยู่ จู่ๆก็มีเงาก้อนขนสีส้มแว๊บผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับของในมือคุณที่หายไปด้วย!
“ดีเซมเบอร์! คาย คายออกมาเดี๋ยวนี้! ”
“ขอโทษครับ! ขอโทษ เขาไม่เก่งเรื่องการยับยั้งชั่งใจ ผมจะเอามาคืนให้นะฮะ”
(บวกได้เลยนะคะ มาเล่นด้วยกันน )
ขณะที่ [คุณ] กำลังเดินอยู่ จู่ๆก็มีเงาก้อนขนสีส้มแว๊บผ่านไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับของในมือคุณที่หายไปด้วย!
“ดีเซมเบอร์! คาย คายออกมาเดี๋ยวนี้! ”
“ขอโทษครับ! ขอโทษ เขาไม่เก่งเรื่องการยับยั้งชั่งใจ ผมจะเอามาคืนให้นะฮะ”
(บวกได้เลยนะคะ มาเล่นด้วยกันน )
Comments
เพียงชั่วพริบตาเท่านั้นที่จู่ๆ ของในมือที่เขาถืออยู่หายวับไปกับตา
"หืม???"
สีหน้าของจุนเรนเต็มไปด้วยความตกใจและงุนงงไม่น้อย ก่อนจะหันไปมองเด็กหนุ่มที่ขอโทษขอโพยเขาและวิ่งตามพัฟบอลตัวนั้นไปติดๆ
ทว่าพัฟบอลกบของเขาเองก็ออกตัวพุ่งตามไปดักหน้าพัฟบอลของอีกฝ่ายไว้ด้วยอย่างไม่รอช้า
"โถ่ นายจะทำแบบนี้กับทุกๆคนไม่ได้นะ "
เด็ปบี้พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ
"ผมว่าเราอาจจะต้องรอสักพักให้เขาเปิดปาก"
december ก็เป็นพัฟบอลที่มีส่วนผสมของ DNA กบฮอร์นฟอร์คอยู่ในร่าง ทำให้เวลามันงับเหยื่อมันจะไม่ปล่อ
จุนเรนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะมองพัฟบอลของอีกฝ่ายและรออย่างใจเย็น
แต่เหมือนว่าพัฟบอลกบเขียวของเขาจะใจร้อนไม่ยอมรอด้วยนี่สิ มันพยายามจะดึงเอาของกลับคืนมาให้ได้
เพราะสิ่งที่อยู่ในปากของพัฟบอลอีกฝ่ายดันเป็นรถของเล่นคันใหม่ที่เจ้านายซื้อให้เสียด้วย
"ถ้าอยากได้รถคืนก็อดทนรอตามที่เขาบอกเถอะน่า โป"
เขายิ้มและพูดกับพัฟบอลกบเขียวของเขา
เด็ปบอกกับพัฟบอลของอีกฝ่ายด้วยความนุ่มนวล แต่ก็แอบเจอความลำบากใจอยู่เล็กน้อยในน้ำเสียง เขาเลยช่วยเขาไปเกลี้ยกล่อม december ได้อีกคน
ผ่านไปสักพักใหญ่กว่ามันจะยอมปล่อยของชิ้นนั้นคืนสู่เจ้าของเดิมแล้วตัวเองก็รีบบินเข้ามามุดหนีอยู่ในเสื้อของเขา
"ฮ่าๆๆ เขาคืนให้แล้วล่ะนี่ไง"
ยื่นรถของเล่นคันนั้นให้กับพัฟบอลที่ชื่อว่าโปคืนไปด้วยรอยยิ้ม
วันนี้วันแรกของการมาที่โรงเรียน ในมือมีผ้าเช็ดหน้าที่ปักที่อยู่และชื่อไว้เตรียมเอามาโปรยให้คนมาเก็บ
“วันนี้แหล่ะพอชั้นโปรยผ้าเช็ดหน้าแล้ว ชายในฝันของชั้นก็จะมาเก็บไป และเราก็จะได้แต่งงานกั—-”
//ทำหน้าสตั๊นยังพูดไม่จบผ้าเช็ดหน้าโดนโฉบไปแล้ว….
“ผ้านั่น!!ชั้นปักเองนะรู้มั้ยว่าปักชื่อกับที่อยู่มันยากขนาดไหนเชียว!!”
แทนที่จะวิ่งตามพัฟบอลต่อเด็ปบี้กลับหยุดยืนค้างไว้ แล้วหันมาสนใจเจ้าทุกข์แทน
โอกาสที่ได้รับทำให้ดีเซมเบอร์บินหายไปพร้อมกันผ้าเช็ดหน้าอย่างไร้ร่องรอย เด็ปบี้คิดจะตามต่อก็คงยากแล้ว เลยเปลี่ยนมาใช้แพลนBแทน
"ไม่ได้เจอพี่ตั้งนาน ช่วงปิดเทอมสบายดีมั้ยครับ?"
"โอ้ นี่ผมตาฝาดหรือว่าปีนี้พี่ก็สวยขึ้นอีกแล้ว ว้าว! ปิดเทอมนี้ไปทำอะไรดีๆมาหรอครับ "
”ปิดเทอมนี้ชั้นก็นอนหลับฝันถึงเจ้าชายยังไงล่ะ กาลครั้งหนึ่งในฝัน“
//พูดเสร็จก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาอีกเสมือนพกไว้เป็นสิบๆอัน
”เมื่อชั้นโปรยผ้าเช็ดหน้านี่ คนในฝันของชั้นก็จะมาเก็บไงล่ะ และเราก็จะแต่งงานกันในอนาคต“
”จะว่าไปเจ้าตัวขนปุยเมื่อกี้ไปไหนแล้วหล่ะ?“
เสียงเขาหรี่ลงกว่าปกติ กระพริบขนตาสีเหลืองอ่อนปริบๆมองไปยังพี่สาวตรงหน้าแต่ความเก้อเขิน นี่เขากำลังเล่นมุกอะไรอยู่เนี่ย เด็ปบี้พูดกับตัวเองในใจ
"ดีจังเลยนะฮะ...เขาต้องเป็นเจ้าชายที่โชคดีมากๆแน่."
"ผมว่าDecember คงไปหลบแทะผ้าเช็ดหน้าของพี่อยู่ตรงซอกไหนสักที่....พี่แน่ใจใช่ไหมฮะว่าไม่อยากได้คืน"
//สะบัดผมโชว์ไปหนึ่งแมตซ์หวานๆ
“ไม่เป็นไรไว้ให้สกิวชชี่ออกไปหาอีทีก็ได้ ส่วนผ้าเช็ดหน้า….ชั้นเตรียมอีกเยอะเป็นสิบๆผืน วันนี้แหล่ะข้าต้องได้เจ้าชายกลับบ้าน!!!“
พูดเสร็จพัฟบอลที่อยู่ข้างตัวก็ไปตามหาโจรขโมยผ้า
“ เบามือกับดีเซมเบอร์หน่อยนะฮะ เค้าแค่ติดเล่นเฉยๆ ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรหรอก”
“ พี่อนาสตาเซีย ต้องการคนช่วยแจกผ้าเช็ดหน้าไหมฮะ ผมช่วยได้นะ จะได้ช่วยคัดกรองเจ้าชายดีๆให้พี่ไปในตัวด้วย”
โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ดูเหมือนว่าหนังสือในมือก็ถูกเจ้าตัวสีส้มฉวยไปเสียแล้ว
ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเล็กน้อยและความคล่องตัวจากการที่ฝึกซ้อมเป็นประจำทำให้ซิลเวสเทียร์ไปถึงตัวของดีเซมเบอร์ได้ก่อนอีกฝ่าย เธออุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ด้วยแขนข้างหนึ่งก่อนจะหันมาส่งยิ้มบาง ๆ ให้อีกฝ่าย
(+)
“ระวังจะหกล้มเอาได้ค่ะ”
เขาคิดมาตลอดว่าถ้าไม่ใช่เขาก็คงไม่มีใครจับDecemberได้ทันแล้ว มันไวมากแถมยังลื่นเหมือนปลาไหลอีก แต่พี่สาวตรงหน้าทำให้เขาต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ทันที
"พี่สาวบาลานซ์ดีจังเลยฮะ "
เด็บบี้อดที่จะชื่นชมออกมาไม่ได้ ก่อนจะรู้สึกประหลาดใจ ที่อีกฝ่ายรู้นามสกุลของตน เขายกมือขึ้นเกาหัวด้วยความเคอะเขิน
"ขอโทษด้วยครับ ผมจะระวังให้มากกว่านี้พี่...ซิลเวสเทียร์?"
” ‘เลดี้‘ หรือ ’คุณ‘ ราเฟลท์ค่ะ “ เธอยิ้มรับก่อนจะแก้ให้ใหม่ด้วยน้ำเสียงธรรมดาไม่ได้เจอปนการตำหนิอยู่เลยแม้แต่น้อย แม้จะไม่ได้ถือสา แต่ก็ยังไม่สะดวกใจที่จะให้เรียกกันด้วยชื่อเลยทันที
(+)
เขาหวังว่าโคเลสโตจะไม่รู้เรื่องนี้นะ… ชั้นชนสูงที่เด็บบี้คุ้นเคยมักจะไม่ค่อยถือตัวกับเขา จนเขาเผลอติดภาพจำนั้นไปใช้กับทุกๆคนซะได้
“ ไม่หรอกฮะ ที่จริงเขาแค่ชอบทำให้ผมลำบาก นั่นแหละที่ชอบล่ะ“
เด็บบี้ได้แต่ยิ้มอ่อนยังจนใจ แล้วรับตัวดีเซมเบอร์มาไว้ในมือ เรียกว่าแทบจะล็อคตัวเค้าไว้เพื่อไม่ให้สร้างปัญหาเพิ่มอีก
“หนังสือนั่นไม่เป็นไรใช่ไหมฮะ”
เขาคงรับผิดชอบไม่ไหวถ้ามันเป็น
พอเห็นผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าของเอ่ยขอโทษขอโพย เธอจึงส่ายหน้าให้ด้วยความไม่ถือสา กะปล่อยปะละเลยไป
“ไม่เป็นไรหรอกค่…”ทว่าเซเฟอร์พูดยังไม่ทันจบดี สายตาพลันสะดุดเห็นปกหนังสือเล่มอันถูกคาบเสียก่อน
+
สองเท้ารีบวิ่งตีตื้นคนผมบลอนด์มาอย่างรวดเร็วทันใด
“เด๊่ยวฉันประกบซ้าย ส่วนคุณตามประกบขวาทีนะคะ”
“ โอ้ะ ได้เลยครับ!”
ตอบรับและทำตามไปทันที ประกบปีกขวาของเจ้าดีเซมเบอร์เอาไว้ ช่วยกันวิ่งต้อนมันไปเรื่อยๆ
ต่างฝ่ายก็ต่างช่วยกันมองหาจังหวะเหมาะๆเพื่อดึงหนังสือออกมาจากปากพัฟบอลตัวดี แต่เหมือนจังหวะนั้นตกเป็นของอีกฝ่าย
“ ผมล็อคไว้ให้ ดึงออกมาเลยครับ!”
เด็กชายล็อคตัวผู้ช่วยเขาเอาไว้ เพื่อ เปิดโอกาสให้อีกฝ่าย
ยามอีกฝ่ายผละออกไปทำตามคำบอก เธอจึงปลีกตัวไปด้านซ้ายของพัฟบอลจอมซน
ทั้งคู่ต่างไล่ต้อนสิ่งมีชีวิตก้อนขนอยู่แบบนั้น กระทั่งประจวบเหมาะ มือเรียวยาวตวัดเข้าคว้าหมับจับตัวหนังสือไว้มั่น
"ขอคืนนะคะ”
+
สบมองเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงิน“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือค่ะ”
ก่อนจะตวัดมองพัฟบอลตัวเองแล้วพยักหน้าให้เป็นอันรู้กัน
เสียงปรบมือดังขึ้น น่าประทับใจที่สุด เขาแทบจะไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนว่าอีกจะได้ของกลับคืนมาแล้ว
"โอ๊ะ ไม่ๆ ฝ่ายผมสิครับที่ต้องของโทษ ดีเซมเบอร์ ขอโทษสิ"
เด็ปบี้จับเจ้าตัวแสบให้โค้งตัวงึกๆขอโทษอีกฝ่าย เด็ปชะเง้อคอสำรวจดูว่าหนังสือเป็นอะไรหรือเปล่า
"ไม่มีอะไรเสียงหายใช่มั้ยฮะ"
ชายหนุ่มที่กำลังมองและประเมินผู้คนรอยตัวอยู่รู้ตังอีกทีปากกาของเชาก็โดนคาบไปด้วยก้อนขนสีส้มแล้ว
พร้อมกับคำขอโทษที่มาจกานักเรียนรุ่นน้อง...
"ลิบร้า..."
เขาเอ่ยขึ้นมาซึ่งเจ้าพัฟบอลก็เตรียมดัดข้อมือ(???)พร้อม
"จะให้ไปแย่งคืนมาใช่ม๊า สบายใจได้จะซัดใ..."
ยังพูดไม่จบก็โดนตัดบท
"ช่วยคนคนนั้นต้อนและจับดีเซมเบอร์ให้ได้...ผมจะเคลียร์ทางไม่ให้เขาไปชนใครเข้า"
ในขณะที่พัฟบอลของเขาลอยไปช่วยต้อนเจ้าดีเซมเบอร์ให้กับเจ้าของ
แม้จะหน้าบูดนิดๆที่ถูกสั่งในสิ่งที่ไม่ต้องการก็เถอะ
ปากกาถูกนำออกมาจากปากกว้างๆ เขาเช็ดมันอย่างจังจริง เด็ปบี้ ยิ้มแห้งให้กับเจ้าของ
"มันสภาพไม่ดีเท่าไหร่ ผมหวังว่าจะยังคงใช้ได้ปกตินะฮะ"
"เมื่อกี้นี้เจ๋งมากเลย รุ่นพี่กับพัฟบอลเข้าขากันได้ดีจังเลยนะครับ ผมอยากเป็นแบบนั้นบ้างจัง"
เขามองอีกฝ่ายด้วยสายตาเป็นประกายวิบวับ✨✨
เด็กซ์ไม่ได้ว่าอะไรก่อนจะมองดวงตาที่เป็นประกายนั้น
"ขึ้นกับประสบการณ์นั่นแหละ หากฝึกแล้วเธอก็สามารถทำได้เหมือนกัน"
เขามองว่าการฝึกเพื่อใช้งานและร่วมมือกับพัฟบอลนั้นเป็นสิ่งที่ฝึกได้ขอเพียงสละเวลาและความตั้งใจ
“ใช้วิธีไหนบ้างหรอฮะ พอจะบอกผมได้ไหม ผมอยากจะลองเอาไปทำตามดูครับ”
“ โอ้ นี่จะไปไหนหรือเปล่า? ผมคงไม่ได้รบกวนเวลาคุณอยู่ใช่ไหม?”
“ ผมชื่อเดบบี้นะฮะ เด็ปบี้ ดีเลอร์ล็อป”
เด็กซ์พยักหน้าก่อนจะประเมินเด็กหนุ่มอยู่พักนึงแล้วตอบ
"อย่างแรกเลยการจะให้ใครเคารพเธอจะต้องเคารพตนเองก่อน..."
"เริ่มจากตนเองก่อน...ถ้าเธอยังไม่เคารพตนเองแล้วใครจะเคารพเธอล่ะ"
เขายกมือชี้ไปที่อกของเด็กหนุ่มตรงหน้าให้เริ่มจากตรงนั้นก่น
"ยูเด็กซ์ทัส จูดิคาเรียส...ยินดีที่ได้รู้จัก"
เอลิเซ่ในวันนี้เดินมาพร้อมกับกล่องคุกกี้ในมืออย่างร่าเริง เนื่องจากวันแบบนี้เป็นวันดีสำหรับปาร์ตี้น้ำชาและขนมเองก็เป็นสิ่งนึงที่ขาดไม่ได้
“อ๊ะ!?”
ไม่ทันจะได้รู้ตัวกล่องคุกกี้ก็ถูกชิงไปซะแล้วล่ะ เธอกระพริบตาปริบๆ ด้วยความตกใจปนงงเล็กน้อย
(+)
พูดจบก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“แต่ไม่ต้องคืนก็ได้ค่ะ ฉันยกให้เลยค่ะ เด็กคนนั้นคงจะต้องการมันมากกว่าฉันนะคะ”
ว่าเช่นนั้นพร้อมยกยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วเอียงคอมองเจ้าตัวจิ๋ว
“ไว้ถ้าอยากได้อีกจะเอามาแบ่งให้นะคะ^^”
ทันทีที่ได้ยินคำอนุญาตจากเจ้าของ ดีเซมเบอร์ก็ไม่คิดจะบินต่อไปให้เหนื่อย มันหยุดเคลื่อนไหวแล้วรีบใช้มือตะกุยเปิดฝา แต่อุ้งขนคงเป็นเรื่องยากที่จะทำเช่นนั้น
เด็บบี้เข้าไปช่วยมันเปิดและใช้โอกาสนั่นหยิบเอาคุ้กกี้ออกมาทั้งหมด แล้วยกกล่องให้พัฟบอลฟัดเล่นแทน
"ขอบคุณฮะ คุณ..เอ่อ รุ่นพี่ใจดีจังเลยนะครับ แต่ว่าคือมันชอบอมพวกสิ่งของเล่นมากกว่า ผมเลยคิดว่าจะเอาคุ้กกี้มาคืนให้"
ดูจากเข็มกลัดที่อีกฝ่ายติดเอาไว้ต้องเป็นพี่ปีสามแน่ เลยใช้คำว่ารุ่นพี่อย่างกล้าๆกลัวๆ เด็บบี้ใช้สองมือยื่นคุ้กกี้ที่เหลือเพียงกระดาษรองให้เจ้าของเดิมดู ความลำบากใจปรากฏบนใบหน้า
"คงน่าเสียดายถ้าปล่อยให้มันเทคุ้กกี้ที่น่าอร่อยพวกนี้ลงพื้น "
"ถ้าให้ผมทานเองได้มั้ยครับ"
เขายังคงลังเลต่อ น้ำเสียงที่เหมือนเด็กน้อยพูด มันน่าลำบากใจที่ตนจะต้องขอของที่เจ้าของยกให้คนอื่นไปแล้วมาทานเอง
เธอกล่าวพลางหัวเราะขึ้นอย่างนึกเอ็นดูกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้และบางทีอาจจะรวมถึงอากัปกิริยาที่ช่างน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายด้วยก็เป็นได้
“เอ?”
เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายิ้มๆ ให้กับคำถามตรงนั้น
“ถ้าหากไม่รังเกียจล่ะก็ยินดีค่ะ”
“หรือถ้าต้องการมากกว่านี้ก็บอกได้เหมือนกันนะคะทั้งคู่เลย”
สายตากวาดมองคุกกี้ในมือ แอบนับชิ้นในใจเงียบๆพร้อมกับคำนวณวันสำหรับใช้กินเป็นของว่างในแต่ละมื้อ
“เพื่อเป็นการขอโทษ รับแยมสตอเบอรี่กระปุกนี้ไปไหมครับ เอ่ออ มันเป็นของที่บ้านผมทำมา ไว้ให้ผมทาน”
กระปุกแก้วขนาดเล็กบรรจุแยมสตอเบอรี่เนื้อแน่นดูก็รู้ว่าเป็นของโฮมเมดแท้ๆ ถูกยื่นออกไปตรงหน้าอีกฝ่าย
เขาฝากของไว้กับพัฟบอลของเขา และค่อยๆ ตั้งท่าก่อนจะพุ่งตัวราวกับนักกีฬาวิ่งที่ได้ยินเสียงสัญญาณการปล่อยตัว ก่อนจะวิ่งใส่เข้าชาร์จจับคว้าเอาพัฟบอล
+
" ไม่ดีเลยนะตัวเล็ก ถ้าหิวหรืออยากกิน ก็ต้องขอสิครับ จะขโมยแบบนี้ มันลำบากเด็บบี้นะ "
เขากล่าวกับเจ้าก้อนสีส้มๆ ในขณะที่ยืนรอให้เจ้าของมารับพัฟบอลตัวเองกลับไป โดยไม่มีทีท่าว่าจะโกรธหรือหงุดหงิดเลย มิหนำซ้ำยังเอามือเอานิ้วเล่นจิ้มกับเจ้าก้อนขนยุ่งๆ ที่เขาถือเอาไว้อีกต่างหาก
เด็ปบี้ที่วิ่งตามมาอยู่ก็แสดงสีหน้าตกตะลึงกลับท่าทางวิ่งออกตัวของอีกฝ่าย แล้วก็ต้องตกใจอีกรอบ 2 เมื่อเห็นว่าเจ้าdecemberกินของรุ่นพี่เขาไปซะแล้ว เขารีบมองไปที่ใบหน้าของเคย์เพื่อสังเกตอารมณ์ของอีกฝ่าย
"รุ่นพี่ซื้อมาจากร้านไหนหรอฮะ เดี๋ยวผมรีบวิ่งไปซื้อมาคืนให้"
เขาค่อยๆพูดอย่างระมัดระวัง
" อ่า ไม่ต้องหรอกครับ "
" แซนวิซพวกนั้น เป็นของทำมือน่ะ ผมทำเองกับมือ ไม่มีหายหรอก "
เขาตอบด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มพัฟบอลแสนดื้อก่อนจะส่งคืนให้เด็ปบี้เมื่อเห็นว่ามาดามเพิร์ลเริ่มที่จะมองแรงใส่เจ้าก้อนขนนี้แล้ว
+
วันแรกของการย้ายเข้าอาคาเดมี่ หญิงสาวผมสีขาวอมฟ้ากำลังเดินถือขวดยาสมุนไพรที่ปรุงเอาไว้
เธอกำลังจะเอามันไปเก็บไว้ในห้อง แต่เดินไปไม่ทันไรก็มีเงาบินผ่านไปพร้อมกับของในมือที่หายไป
เฮเลนหันมองซ้ายขาวอย่างงุนงงก่อนจะมีเสียงตามมาของชายหนุ่ม
“อ่ะ?! เด็ปบี้”
”เดี๋ยวเราไปทำมาใหม่ก็ได้!“
+
"ผมเอามาคืนให้ฮะ เช็ดไปบ้างแล้ว แต่ถ้าเอาได้ไปล้างต่อน่าจะดีกว่า"
โชคดีที่เขาตามไปทันก่อนที่ขวดนี้จะลงไปอยู่ในท้อง เมื่อเห็นว่าเจ้าของคือเฮเลนเด็ปบี้ก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างโล่งใจ
"ผมดีใจที่เป็นพี่นะฮะ ว่าแต่ในขวดนี้คืออะไรหรอครับ?"
“ขอบคุณนะ!”
“ยาขวดนี่หรอ”
“ช่วยเรื่องการนอนหลับน่ะ พอดีเรามีปัญหากับการนอนนิดหน่อย”
"งั้นก็ต้องมีส่วนผสมของคาโมมายด้วยใช่มั้ยฮะ"
เขานำใบชาคาโมมายด์ติดตัวจากบ้านมาด้วยนิดหน่อยน่าเสียดายที่ไม่ได้พกมาที่นี่ด้วย
"ผมมีนะฮะ ถึงจะเป็นของบ้านๆก็เถอะ อยากจะรับไว้ไหมฮะ ถ้าเจอกันคราวหน้าผมจะนำมาให้ ถือซะว่าเป็นการขอโทษอีกครั้ง"
"ถึงไม่ได้ใช้ผมก็อยากจะให้รับไว้นะฮะ"
“ว่าแต่เด็ปบี้ไม่ใช้หรอจ้ะ“ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพกติดตัวมาด้วยเลยอาจจะจำเป็นกับอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน
(1/2)
หลังจากที่เซเฟอร์ตามหาเจ้าพัฟบอล‘เซอร์ ทอมมี่’ของเขาอยู่ตลอดทั้งเช้า เขาก็จับเจ้าเด็กขี้เหม่อของเขาได้ซักที
แต่ก่อนจะได้ทำอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็เห็นก้อนสีส้มแว่บผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเซอร์ทอมมี่ที่หายไปอีกครั้ง
“เซอร์ ทอมมี่!!?!!”
เขาวิ่งตามเด็กหนุ่มที่ดูท่าทางว่าจะเป็นเจ้าของของเจ้าพลางขอโทษขอโพยเขาไปด้วย ด้วยส่วนสูงที่สูงกว่าเด็กตรงหน้าอยู่พอตัว ทำให้วิ่งไปขว้าเจ้าก้อนสีส้มเข้าไว้ได้พอดี
“จับได้แล้ว!”
"ผมขอโทษจริงๆฮะ--- "
ขณะที่เอื้อมมือจะคว้าพัลบอลตัวดีเอาไว้ได้ เจ้าดีเซมเบอร์ก็หายไปจากตรงหน้าเขา!???
ตึ้ง--!
น้ำหนักตัวที่โถมไปด้านหน้ามากเกินทำให้เขาต้องล้มกลิ้งไปกับพื้นซะเอง
"โอ้ยย....เจบ- "
"โอ๊ะ!? จับมันได้แล้ว ขอบคุณครับ "
เด็บบี้โอดครวญอยู่กับพื้นได้ไม่นานก็รีบปรับอารมณ์ทันทีเมื่อเห็นเจ้าตัวดีหมดโอกาสหนีแล้ว
ดีเซมเบอร์ในมืออีกฝ่ายก็ยังคงพยายามกระพือปีกสีชมพูถี่ๆไม่ยอมแพ้ที่จะหนีต่อพร้อมกับบางสิ่งที่ตนฉกมาได้ในปาก มันสะบัดๆตัวไปมาอย่างดื้อรั้น
"พอเลย! คืนเจ้าของเขาไปซะ"
มันหยุดการกระทำแต่โดยดี แล้วให้ไปส่งสายตาวิ้งๆอ้อนวอนไปกับคุณแทน
(1/2)
เขาไม่รู้ว่าควรจะตกใจกับเด็กตรงหน้าที่ล้มกลิ้งลงไปกับพื้น หรือเซอร์ทอมมีที่ตัวเปียกชุ่มเพราะน้ำลายดีเซมเบอร์พลางทิ้งตัวนิ่งไม่แม้แต่จะขัดขืนซักนิด
มือนึงก็ยังคงจับตัวดีเซมเบอร์ที่ดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่ในมือเขาก่อนจะหยุดหลังจากโดนเด็กชายดุเข้าพร้อมกับสายตาอ้อนวอนที่มองมาทางเขา
“เด็กดื้อนะเราเนี่ย ดูซิเจ้าของเขาตามจนหัวคะมำเลยเนี่ย”
พูดจบก็ย่อตัวหันไปทางเด็กชายที่ยังคงนั่งอยู่กับพื้นท่าทางน่าจะเจ็บน่าดู
พลางยื่นมืออีกข้างเพื่อช่วยพยุงอีกฝ่าย
“เป็นอะไรมากไหม?”
ขณะที่กำลังเพิ่งขนย้ายของเข้าหอเสร็จ ในมือมีขนมที่ตั้งใจจะนำไปแจกให้เพื่อน ๆ ทานกัน และสายตาก็มองไปเห็นรุ่นน้องที่คุ้นเคย
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ พี่มีของจะ— เอ๊ะ“
เธอยิ้มค้างชะงัก ขนมในมือถูกงับหายไปคามือเสียแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำขอโทษจากอีกคนก็เปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะเบาๆ แทน
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ซื้อใหม่ได้”
“รอบหน้าคงต้องซื้อมาเผื่อเยอะๆ แล้วละค่ะ เจ้าตัวน้อยจะได้อิ่มด้วย”
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เขาเห็นพี่ซิซิเลียเดินถือของมาตั้งใจว่าจะเข้าไปทักทายแล้วก็ช่วยถือ แต่ดีเซมเบอร์ไวกว่าเขามาก
"เขาทำแบบนี้ทุกทีเลย พี่ซิซิเลียครับไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ "
รุ่นพี่เขาไม่ติดใจเอาเรื่องแถมยกขนมให้ง่ายๆอีก เด็กบี้ไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงดีเลย จึงได้แต่แสดงความเป็นห่วงออกมาแทน
"จริงๆบางครั้งมันไม่คิดจะกินด้วยซ้ำ ดีเซมเบอร์น่ะ มันแค่ชอบงับเล่น"
เธอหันไปดุดีเซมเบอร์เพียงเล็กน้อย แต่ดูแล้วเป็นการดุที่ไม่จริงจังเท่าไหร่นัก เพราะตนไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด กลับเป็นห่วงรุ่นน้องเสียมากกว่า
“พี่ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ เด็ปบี้มากกว่า วิ่งแบบนี้ระวังจะล้มเอานะคะ“
สายตามองอย่างนึกเป็นห่วงและเอ็นดูอีกฝ่าย
”เหนื่อยไหมคะ?“
December กระพริบตาปริบๆเหมือนกำลังรับฟังอยู่ แต่ไม่แน่ใจว่าจะทำตามเมื่อไหร่
"ผมไม่เหนื่อยเลยนะแค่นี้สบายมาก ได้ออกกำลังกายยามเช้าด้วย"
แอบใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลมาตามกรอบหน้า คุมลมหายใจไม่ให้หอบแฮ่ก
"พี่กำลังจะทำอะไรหรือเปล่า ต้องการให้ผมช่วยไหม ผมขนของเข้าหอเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังว่างฮะ พร้อมทำงานมาก"
ซิซิเลียค้นของในกระเป๋าเสื้อ นำผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อตามกรอบหน้าของรุ่นน้องอย่างอ่อนโยน
"เด็ปบี้ไม่เหนื่อย พี่ก็ดีใจค่ะ"
เธอยิ้มอย่างนุ่นนวล ก่อนจะลดมือจากใบหน้าอีกคนลงมา
"ตอนแรกพี่แค่จะเอาขนมมาแจกน่ะค่ะ แต่ดูเหมือนว่าจะต้องไปซื้อใหม่เสียแล้ว"
ผ้าเช็ดหน้าเนื้อดีถูกนำมาซับเหงื่อของเขา ดวงตาสีน้ำเงินสดเสมองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย แล้วก็ก้มใบหน้าลงเพื่อหลีกหนีสายตาอีกฝ่าย
"พี่ครับผมก็เขินเป็นนะ"
"ลำบากพี่แล้ว ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยนะฮะ ผมยินดีช่วยมากๆ"
เผื่อชดเชยสิ่งที่December ได้กระทำการลงไป เขารีบออกตัวช่วยเหลืออีกฝ่าย
สองขายาวก้าวไปตามทางเดิน ในมือถือขนมปังอบสดใหม่ที่ตนพึ่งซื้อ ไม่ทันระวังตัวจึงถูกเจ้าก้อนขนสีส้มไม่รู้ที่มาที่ไปฉกฉวยไปเสียได้ โกเมนสีสวยกะพริบปริบ มองมือที่ว่างเปล่าอย่างงุนงงสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปเจอกับนักเรียนเจ้าของเรือนผมสีเหลืองสว่างขอโทษขอโพยอยู่
“ อ่า อรุณสวัสดิ์ครับคุณเด็ปบี้ “
เขาสามารถเอ่ยทักได้ทันทีที่เห็นใบหน้าค่าตา พลันโบกมือไปมาอย่างไม่ถือสา
(1)
“ ไม่เป็นไรครับ “
“ ให้พัฟบอลของคุณไปแล้วกัน เดี๋ยวผมค่อยไปซื้อใหม่ “
ศาสตราจารย์วิชาการทูตวาดรอยยิ้มอ่อนโยน ก่อนจะเอ่ยต่อ
“ ช่วงนี้คนคงเดินพลุกพล่านหน่อย ระวังพัฟบอลของคุณไปชนใครเข้าอีกนะครับ “
ท่ามกลางสถานการณ์วุ่นวายเขากลับสงบลงได้โดยง่ายเมื่อเห็นท่าทีไม่ถือสาของอาจารย์วิชาโปรด เด็ปบี้รีบโค้งตัวกล่าวขออภัยอีกครั้ง
"ให้ผมเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนั่นเถอะครับ"
ดวงตาสีน้ำเงินสบตาสีโกเมนด้วยความสำนึกผิดต่อการกระทำของพัฟบอลตน เขาออกตัวจะซื้อขนมปังมาคืนให้ เพราะถ้าเป็นอาหารคงไม่จำเป็นต้องตามคืนให้ยุ่งยากแล้ว
"ผมจะระวังฮะ"
ตนรีบโบกมือไปมาพัลวันเมื่อถูกโค้งใส่ต่อหน้า มอบสบดวงตาสีน้ำเงินสวยคู่นั้นว่าเขาไม่ได้คิดอะไรจริง ๆ เจ้าตัวยังยื่นขนมอีกชิ้นในอ้อมอกให้กับเด็กหนุ่มเสียด้วยซ้ำไป
“ ผมให้คุณแล้วกัน เอาไว้ให้เจ้าพัฟบอลคุณก็ได้ ผมจะไปกอสมุด คงไม่ได้กินแล้ว “
เด็ปบี้กำลังจะปฏิเสธตามมารยาท แต่จู่จู่ดีเซมเบอร์ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้เอาขนมปังในมืออาจารย์ไปอีกครั้ง แต่รอบนี้เค้ากลับมานั่งอยู่บนบ่าของเด็บบี้และกินขนมปังต่อหน้าคนทั้งสอง จนหมดในทันตา
เด็กชายเม้นท์ปากแน่น เค้าไม่รู้จริงๆว่าควรจะต้องรู้สึกยังไงกับสถานการณ์นี้
”ผมไม่รบกวนแล้วดีกว่า ขอโทษอีกครั้งนะครับ“
เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าพูดคำนี้ไปกี่ครั้งแล้ว แต่ก็ยังเอื้อนเอ่ยออกมาให้เด็กหนุ่มตรงหน้าสบายใจขึ้นมา
“ สัญจรปลอดภัยครับคุณเด็ปบี้ ไม่รบกวนแล้วเช่นกัน “
ร่างชายหนุ่มสูงใหญ่ ดูมีภูมิฐานที่บังเอิญเดินผ่านมากำลังถือหนังสือดูมีราคาอยู่ ทันใดนั้นเองก่อนจะรู้ตัวก็มีเงาตะคุ่มโฉบเอาหนังสือของเขาไปเสียแล้ว
"หืม?"
สีหน้าฉายแววแปลกใจแกมสงสัยมากกว่าจะเป็นความรู้สึกอื่นใด พอได้ยินเสียงอันคุ้นเคยจึงพอจับต้นชนปลายเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องร้อนรนก็ได้"
เอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ยกมือขึ้นมาราวกับไม่ได้ใส่ใจอะไร
"คือผม คือมัน คือ...เอ่อ"
เจ้าเด็กกำลังสับสนกับการกระทำของตน ระหว่างการวิ่งตามไปเอาของคืนกับทำตามที่เสียงนุ่มนวลบอก แต่พัลบอลขอเขาแน่วแน่กว่ามาก จึงบินหายไปอย่างไว
ตั้งใจจะหันกลับไปขอโทษอย่างจริงใจก็พบว่าเป็นคนคุ้นเคยกัน มิน่าน้ำเสียงชวนสงบถึงได้ดูคุ้นหูนัก
"...เป็นพี่เอลิโอเองหรอครับ!"
"หนังสือนั่นเป็นของสำคัญมากรึปล่าวฮะ คือมันคงไม่ได้กลับมาสภาพดีแล้ว "
นัยน์ตาคมจดจ้องไปยังน้องชายที่คุ้นหน้า พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงดูสบายๆ
"ไม่หรอก เล่มนั้นอ่านจบแล้วอย่ากังวลไปเลย"
ดูท่าทางก็พอจะคาดเดาได้ตั้งแต่วินาทีที่หนังสือหายวับไปกับตาแล้ว ว่าคงยากที่จะได้คืนหรือกลับมาในสภาพเดิม
กลุ่มผมสีเหลืองทองปกคลุมไปเกือบครึ่งหน้าของเด็ป เข้าห่ออะไรเล็กน้อยเหมือนคนสำนึกผิด ทั้งที่ตัวเขาก็ไม่ได้ทำอะไร
แต่เมื่อนึกได้ว่าท่าทางแบบนี้อาจจะทำให้อีกฝ่ายกำลังลำบากใจเขาก็รีบดีดตัวขึ้นมา ฉีกยิ้มน้อยๆแทน
"พี่กำลังอ่านเรื่องอะไรอยู่หรอครับ ผมเห็นปกแว๊บๆดูน่าสนใจดี"
เอลิโอส่งยิ้มละมุน ไม่อยากบอกว่าหนังสือเล่มนั้นราคาจริงเท่าไหร่ กลัวคนเป็นรุ่นน้องจะเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน
"สนใจเหรอ?"
"เป็นหนังสือสอนเกี่ยวกับประวัติราชวงศ์มาร์ติเนซ อาณาจักรของฉันน่ะ"
เด็ปหันไปด้านที่ติดdecember พุ่งหนี้ไป หนังสือดีๆแบบนั้นจะปล่อยให้เสียหาย ก็มีแต่ยิ่งสร้างความผิดบาปในใจเขา
"สนใจสิครับ ผมอยากฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับอาณาจักรของพี่อีกเยอะๆเลย"
ทักษะการฟังของเขาดีกว่าทักษะการอ่าน เขาเลยชอบฟังจากเรื่องเล่ามากกว่าที่จะอ่านหนังสือเอง แน่นอนว่าเขาเป็นผู้ฟังที่ดีมากเลยทีเดียว
พอก้มมองในมือก็พบว่าเป็นพัฟที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี
“สวัสดีดีเซมเบอร์ ไม่เจอกันนานเลย” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมหัวเราะและไม่ได้ตั้งใจจะเอาถุงขนมออกจากปากของพัฟในมือ
december เองพอเห็นว่าเป็นไซเวียร์ ก็ยอมปล่อยถุงแต่โดยดีแล้วเข้าไปออดอ้อนเธอ ด้วยการถูไถขนเข้ากับฝ่ามือของอีกฝ่าย
เจ้าของอย่างเขาที่มองอยู่ก็ได้แต่หัวเราะแฮ่ๆออกมากับท่าทางการแสดงออกของพัฟบอลตน
"เป็นพี่ไซเวียร์นี่เอง โธ่ ถ้าเป็นคนอื่นแกจะยอมง่ายๆแบบนี้ไหมนะ december"
เด็ปทอดถอนใจพร้อมเดินเข้าไปทักทายอีกฝ่าย
เราไม่ได้วาดน้องพัฟผิดตรงไหนใช่มั้ยคะ—)
วันแรกของการเข้ามาในสถาบันเพื่อเตรียมย้ายของ และดูสถานที่ สาวผมสีบรอนด์ยาวถักเปีย ประดับดอกกุหลาบมาร์ชแปลกตากำลังกอดหนังสือที่ชื่อว่า ‘คู่มือนักเรียนใหม่’ มือข้างถนัดถือกระดาษแผนที่เพื่อดูว่าสถานที่ตรงหน้าคือที่ใด
“...!?” และจังหวะนั้นเอง แผนที่ที่ถือก็ถูกบางสิ่งคาบหลุดจากมือ แววตาสีแดง หากได้มองอย่างลึกซึ้งจะพบลายดอกกุหลาบชวนพิศวงที่ยิ่งมองก็เหมือนกับต้องมนต์
+
“...”
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ...” เธอคนนี้ค่อยๆ พูดอย่างเกรงอกเกรงใจ สองมือเปลี่ยนมสกอดหนังสือคู่มือให้แน่นขึ้น ท่าทางดูชัดว่ากำชังประหม่าในการพูดคุยกับคนต่างถิ่น
“แต่ว่า... เมื่อกี้ทำเอาตกใจจริงๆ เจ้าค่ะ ร เร็วมากเลย”
เด็บบี้ใช้แรงกระโจนไปกลางอากาศเพื่อคว้าตัวพัลบอลของเขาเอาไว้ เขารัดมันแน่นป้องกันการหลบหนีมือก็ข้างก็พยายามดึงแผนที่ออกจากปากมัน
ภาพที่เห็นค่อนข้างล้มลุกคุกคลาน กว่าเขาจะเอาของกลับมาคืนเจ้าของได้แผนที่ก็แทบจะกลายเป็นเศษกระดาษโชกน้ำลาย ได้ของแล้วรีบปล่อยมันเป็นอิสระ ตามด้วยการเอ็ดเล็กน้อย
"ฮู้ว ..เอ่อ... ผมเอามาคืนให้ครับ"
น้ำเสียงเขาเหมือนกับเด็กน้อยหอบ
ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาคุณ พูดพร้อมสีหน้าลำบากใจ ยื่นแผนที่ในมือให้
"มันคือแผนที่ใช่มั้ยฮะ ...คือว่าเดี๋ยวผมไปเอาอันใหม่มาคืนน่าจะดีกว่า อันนี้มัน..."
เละเทะหมดแล้ว ประโยคนี้เขาให้ภาพตรงหน้าพูดแทน ...
"แฮะๆ แต่ว่าถ้าไม่รังเกียจเดี๋ยวผมช่วยนำทางในอาเคเดมี่ให้ได้นะฮะ เห็นแบบนี้ผมก็เคยเรียนที่นี่มา1ปีเต็มแล้ว "
มือรีบซ่อนซากแผนที่ไว้ในอกเสื้อ จัดเสื้อผ้ากับทรงผมให้เข้าที่
ท่าทีของเธอพยายามเข้มแข็ง แม้จะเสียใจที่มันเละเทะไปแล้ว หากแต่ได้ยินว่าจะหาอันใหม่ให้ ความเศร้าสร้อยจึงทุเลาลง
"ขอบพระคุณมากเลยเจ้าค่ะ" น้ำเสียงของสาวกุหลาบมาร์ชเริ่มนิ่งแล้ว
"อยากได้ อันใหม่ค่ะ"
+
"ไม่เป็นการรบกวนหรอเจ้าคะ? เออ... รุ่นพี่?" เพราะได้ยินจำนวนปีที่ศึกษา เธอพยายามปรับตัว และสอบถามด้วยความเกรงอกเกรงใจ
“ฮะ เฮ้ย!!” เขาหันควับส่งเสียงร้องตามก้อนฟูๆที่คาบของเขาไป
“มีแต่ผู้หญิงที่ข้าวิ่งตามเท่านั้นนะเฮ้ย” ว่าแล้วก็ออกวิ่งด้วยคน
“นูรีช่วยข้าจับหน่อย!” เอ่ยปากบอกพัฟบอลสีม่วงของตัวเอง
“ แฮ่ก— ผมว่าวิธีนี้คงไม่ได้ผลเท่าไหร่”
เด็บบี้หันไปเอ่ยกับเจ้าทุกข์ เสียงหอบแฮ็กๆขึ้นคอ พวกเราวิ่งวนกันมาสักพักนึงแล้วคิดว่ารอจนกว่าดีเซมเบอร์จะเหนื่อยเองน่าจะดี
“ เขาชอบให้คนสนใจ ขอโทษที่ทำให้เหนื่อยนะครับ”
“ลองทำเมินแบบเชิ่ดใส่ไปเลยดีมั้ย?” เขายืนตรงทำท่าสะบัดผมแบบสาวๆเวลาเชิ่ดใส่
เด็ปตอบรับทำตามอย่างว่าง่าย เพียงแต่เขาไม่ได้ทำท่าเชิดๆหรือสะบัดผมใส่แต่อย่างใด ทำเพียงแค่ยืนอยู่เฉยๆแล้วมองไปทางอื่นไม่สนใจเท่านั้น
ไม่นานเจ้าตัวแสบก็บินวนกลับมาหาพวกเขา บนหน้ามีประโยค 'ไม่ตามมาแล้วหรอกำลังสนุกเลย' เขียนเอาไว้
"ตอนนี้ล่ะครับ!"
เขาตะคุมจับdecemberไว้ เพื่อให้อีกฝ่ายได้แย่งของตัวเองกลับคืนมา
“จับได้แล้ว!” เขาร้องลั่นเมื่อดึงกาแฟออกมาจากปากเจ้า December ได้
แม้ว่าสภาพมันจะมีน้ำลายเยิ้มเหนียวก็ตามที
“Eww”
“ให้ข้าอมเจ้าบ้างมั้ย!?“ ทำท่าแกล้งจะเขมือบเจ้าขนปุย
"พอเลยยังไม่สำนึกอีก!"
เจ้าของอย่างเขาต้องรีบดุ ก่อนที่มันจะทำอะไรอย่างอื่นไปมากกว่านี้ เด็ปอุ้มมันหันไปอีกทาง
"ถุงกาแฟยังใช้ชงต่อได้อยู่ใช่ไหมครับ?"
เด็ปถามด้วยความกังวลใจ มันคงจะเป็นของมีราคา หรือไม่ก็คุณค่าทางใจต่ออีกฝ่าย
สิ่งที่อยู่ในถุงนั้นคงเป็นของที่สำคัญมาก
"เบ็ตตี้ต้องชอบแ-!!!"
เหมือนจะใจลอยไปหน่อย พูดไม่ทันจบของในมือก็ถูกงาบไปซะแล้ว
[ขอโทษด้วยครับ! เขาไม่เก่งเรื่องยับยั้งชั่งใจ ผมจะเอามาคืนให้นะ]
"...."
เขายืนนิ่งมองค้างไปยังพัฟบอลตัวนั้นราวกับว่ากำลังช็อค
"มันกัดไม่ปล่อยเลยครับ ของข้างโดนน้ำได้หรือเปล่า? "
"ผมคิดว่าของในถุงไม่เป็นไรนะ แต่ตัวถุง...มันออกจะเปียกแฉะนิดหน่อย"
ความจริงคือมันเลอะไปด้วยคราบน้ำลาย ทุกครั้งที่เขาพยายามจะดึงมันออกdecember ก็จะหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ผมจะจับเขาไว้ให้คุณดึงออก"
ไรม์พยักหน้าเข้าใจแล้วจึงค่อยๆดึงถุงออกมาช้าๆอย่างระมัดระวัง
เขาคิดว่าหากดึงแรงไปอาจจะทำให้เจ้าพัฟบอลขนฟูตกใจได้
เรียวนิ้วยาวบรรจงดึงถุงผ้าออกมาจากฟันของเจ้าพัฟบอลอย่างใจเย็นโดยไม่ได้รังเกียจน้ำลายของมันแม้แต่น้อย
"ได้มั้ยครับ? "
แขนเขาเริ่มล้า แต่ก็ยังคงฝืนยื้อเอาไว้อยู่
"ขอร้องล่ะDecember แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไรฉันนี่ คืนของเข้าไปเถอะ"
กระซิบเสียงแผ่วๆคล้ายกำลังหลอกล่อเจ้าตัวจิ๋วให้คล้อยตาม ตัวมันเองก็คงจะเริ่มเหนื่อยแล้วเช่นกันจึงยอมปล่อยแต่โดยดี
เมื่อได้ถุงผ้าคืนมาแล้ว เขาก็ถอนหายใจเบาๆพร้อมจ้องมองเจ้าขนปุยตัวน้อย
ไรม์ยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นวาวบนหัวDecemberเบาๆแล้วลูบหัวมันอย่างทนุถนอมราวกับว่ากำลังปลอบโยน
"ดีเซมเบอร์...เป็นชื่อที่ไพเราะมากขอรับ"
"ผมก็ชอบฮะ คงเป็นเพราะว่าขึ้นต้นด้วยตัวDเหมือนกัน พัลบอลของคุณชื่อว่าอะไรหรอครับ"
เด็ปไม่แน่ใจว่าเห็นพัฟบอลตัวอื่นอยู่แถวนี้ด้วยหรือเปล่า เขากวาดสายตามองหาไปรอบๆ
"แล้วคุณชื่อว่าอะไรหรอครับ ผมเดบบี้นะ"
เขาอยากจะเป็นสามัญชนที่ไม่ถือตัวกับผู้สูงศักดิ์บ้าง
"เดี๋ยวครับ เจ้าพัฟบอล"
อิซซ่าตกใจเพราะว่าเจ้าดีเซมเบอร์แย่งขนม Sufganiyot ขนมประจำชาติของบ้านเกิดเขาไป ซึ่ง มันพึ่งทำเสร็จใหม่ๆร้อนๆเลย
"ค....คือว่า...มันร้อน"
เหมือนเจ้าดีเซมเบอร์แต่ยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองในทานของร้อนเข้าไป และทันทีที่อิซซ่า ร้องทักความร้อนจับปลายลิ้นก็แผลไปทั่วทั้งปาก มันเลยเลือกกลืนทั้งหมดนั่นลงคอในทีเดียวแทน
เด็บบี้ที่เห็นภาพนั้นก็พบความสิ้นหวังที่ประดังเข้ามา
“อิซซ่า มันกลืนเข้าไปแล้วฮะ”
เด็ปบี้สีหน้าซีดเผือก หันกลับไปรอดู อารมณ์ของอิซซ่า ด้วยความรู้สึกผิด
“ ทำยังไงดี…”
"แย่งของคนอื่นไม่ดีนะ ถ้าไม่ขออนุญาตก่อน"
อิซซ่ายื่นน้ำแอปเปิ้ลให้กับเด็บบี้ พร้อมกับพูดท่าทางตะกุกตะกัก
"ค...คือ....เอาไปให้เดีเซมเบอร์นะ ท่าทางเขาจะร้อนมากๆแน่"
จริงๆว่าถ้าจะเย็นกว่านี้ซักหน่อย เขากะจะมาแจกทุกคนที่เขาพอรู้จักอยู่แล้ว เพื่อเป็นการสานสัมพันธ์ แต่เอาไปกินทั้งๆที่ร้อนอยู่มันก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ
เป็นดีเซมเบอร์ที่ตอบออกมาจากลำคอ ปกติมันไม่ค่อยชอบพูดเท่าไหร่คงเป็นเพราะปากที่กว้างเกินไปทำให้ออกเสียงได้ยากมันจึงใช้การส่งเสียงแทน
“ มีมารยาทหน่อยดีเซมเบอร์! นายเพิ่งจะกินของเขาไปแท้ๆ”
เด็ปบี้เอ็ด แต่ไหนเลยที่ดีเซมเบอร์จะสนใจเขา มันพุ่งพรวดเข้าไปดื่มน้ำแอปเปิ้ลทันทีในมืออิซซ่าทันที เก็บบี้ทำได้เพียงถอนหายใจเบาๆ
“ไว้ผมจะทำขนมปังสูตรของที่บ้านชดใช้ให้นะครับ”
เหมือนในใจบอกว่าไม่ต้องก็ได้ อีกฝ่ายก็ไม่ใช่คนซะด้วย เพราะต่อให้ว่ามัน มันอาจจะไม่เข้าใจ(ในความคิดอิซซ่า)
"ไม่ต้องก็ได้....เพราะขนมพวกนี้จะเอาไปแจกเพื่อนร่วมห้องอยู่แล้ว"
เขาหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มให้ตามมารยาท อิซซ่าอาจจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพัฟบอล เพราะจริงๆพวกเขาก็พูดคุยง่ายกว่าคนทั่วไป (แม้ว่าบางทีก็ไม่เข้าใจ)
“ ถ้าอยากทำใหม่ผมช่วยทำนะ พร้อมเป็นลูกมือให้เลย”
เด็ปบี้รีบเสนออย่างไว เขาไม่ได้ชอบการทำอาหารเป็นพิเศษแต่ก็พอมีฝีมืออยู่บ้าง ไหนๆพวกเขาก็เป็นรูมเมทกัน มีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ ถ้ามีโอกาสได้ทำกิจกรรมร่วมกันบ่อยๆก็คงดี
“ ต้องใช้วัตถุดิบอะไรบ้างหรอครับ ผมเตรียมพวกเนยแป้งสาลีกับแยมจากที่บ้านมาด้วย พอจะใช้ได้ไหมฮะ”
อากาศวันนี้เหมาะแก่การเข้าไปนั่งจิบชาทานขนมในสวนดอกไม้ เซลีนกำลังฟังฟลอร่า พัฟบอลคู่ใจพูดเจื้อยแจ้วจึงไม่ทันได้ระวังรอบข้าง
หล่อนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างโฉบผ่านไป และกล่องใส่มาการองในมือก็หายไปด้วย
หญิงสาวยืนนิ่งอย่างงงงวย แต่กลับเป็นฟลอร่าที่ยัดอุปกรณ์ชงชาใส่มือเธอและบินฉิวตามพัฟบอลอีกตัวไป
*เอาขนมคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!!*
และตะครุบหลังพัฟบอลตัวนั้นเข้าเต็มๆ
December ถูกจับได้อย่างรวดเร็ว มันไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำก็ล้มกลิ้งลงไปคลุกฝุ่นเสียแล้ว
"ยอดเยี่ยม ดูเหมือนว่าผมไม่ต้องเหนื่อยแล้ว ขอบคุณนะฮะ"
ช่วงนี้เหตุการณ์ที่เขาต้องวิ่งไล่จับ december เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเหมือนตัวเขาติดอยู่ในห้วงมิติเวลาคู่ขนานอยู่
"ของไม่เสียหายตรงไหนใช่ไหมฮะ"
เขาชะโงกหน้าลงไปดูพัฟบอลทั้ง2ตัว แล้วเอียงคอถามเจ้าตัวน้อยที่พุ่งเข้ามาช่วยตน
ส่วนหญิงสาวเดินตามมาก้มลงเก็บกล่องมาการองขึ้นพลิกสำรวจ ดูเหมือนจะมีบางชิ้นที่แตกไปบ้าง แต่โดยรวมแล้วก็ยังทานได้ไม่มีปัญหา
"ฉันน่ะไม่ว่าอะไรคุณหรอกนะคะ แต่กับท่านอื่นนั้นฉันก็ไม่แน่ใจนัก คุณต้องระวังมากกว่านี้นะคะคุณเด็ปบี้"
กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่บรรยากาศรอบตัวนั้นปราศจากความกดดัน
การถูกตำหนิในเรื่องที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดนั่นสมควรแล้ว
"ขอโทษครับ"
คำขอโทษถูกกล่าวขึ้นมาอีกครั้ง เพียงแต่ปลายเสียงที่ส่งออกไปติดสั่นเครือ
"ผมจะดูแลเขาให้ดีกว่านี้ ขอโทษจริงๆครับ"
เด็ปโค้งตัวให้อีกฝ่ายแล้วถอยหลังออกมาเงียบๆ
เพียงแค่อยากให้อีกฝ่ายระวังให้มากขึ้นสักหน่อย สังคมชนชั้นสูงไม่ได้ใจดีขนาดนั้น
ไม่ได้คิดจะกดดันแต่เพราะใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มและน้ำเสียงเรียบนิ่งคงทำให้เด็กหนุ่มคิดว่าเธอตำหนิเขา
เอายังไงดีนะ—
"คุณเด็ปบี้"
"หากคุณไม่มีธุระด่วนล่ะก็ ฉันอยากเชิญคุณมาร่วมโต๊ะน้ำชาค่ะ"
"ถ้าไม่รังเกียจสภาพมาการองที่แตกไปนิดหน่อยนะคะ"
“ ผมไม่รังเกียจหรอกฮะถึงแตกยังไงมันก็ยังดูน่าอร่อย ”
ดูแล้วเค้าคงไปเผลอทำให้อีกฝ่ายไม่สบายใจจากการตอบสนองของเค้า
“ถ้าอย่างงั้นผมขอร่วมโต๊ะด้วยนะครับ ให้ดีเซมเบอร์นั่งด้วยได้หรือเปล่า”
เพราะตัวแสบเพิ่งทำเรื่องยุ่งไปก็เลยต้องถามความสมัครใจ
" ไม่เป็นไร ท่านชายเดี๊ยวข้- "
ก่อนที่จะพูดจบก็โดนแทรกเสียแล้ว เจ้าตัวเลยเลือกมองความวุ่นวายตรงหน้า แล้วภาวนาแก่พระผู้เป็นเจ้าไม่ให้ของของเขาเป็นอะไร
"ขอโทษครับ! ของนี่อันตรายหรือเปล่า ผมกลัวว่าเขาจะกลืนมันลงไป"
เดบบี้ตะโกนบอกอีกฝ่ายด้วยความร้อนรน ความดื้อรั้นของ december ทำให้เขาปวดหัวเป็นอย่างมาก
"รบกวนหน่อยครับ ช่วยผมง้างปากเขาให้ที "
แม้ว่าเหตุการณ์ตอนนี้มันจะดูแปลกไปสักหน่อย แต่วาเลเรียนก็เต็มใจเข้าไปช่วยง้างปากเจ้าก้นขนตัวน้อยนั่นอย่างไว เพราะสิ่งของที่เจ้่พัฟบอลจะกินเข้าไปเป็นของสำคัญมากๆของเขา
“ได้แล้วครับ! ใช่อันนี้หรือเปล่าฮะ ”
สิ่งที่เขาหยิบออกมาได้นั้นเป็นถุงขนมสีน้ำตาล เขาไม่ค่อยมั่นใจว่ามันใช่หรือเปล่า เพราะมันดูเหมือนขยะมากกว่าของสำคัญที่ถึงขั้นต้องลงทุนล้วงเข้าไปในปากเพื่อก็ตามกลับคืนมา
" ถ้าเอาออกไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อใหม่ก็ได้ "
เด็ปยังยังไม่นอมถอยเขากวาดมือเข้าไปในโพรงปากกว้างนั่นอีกครั้งล้วงหาสิ่งของที่เหมือนกับหลอดสีน้ำขนาดเล็กตามที่อีกฝ่ายบอก
"อ๊ะ!? นี่ไง!?"
เจอมันแล้วเด็ปบี้ร้องออกมาอย่างลิงโลด ความรู้สึกผิดในใจของเขาดูเหมือนจะเริ่มเบาบางลงไปด้วย
"ผมเจอแล้วฮะ!"
หลอดสีน้ำถูกยื่นออกไปด้านหน้าคืนให้แก่เจ้าของเดิมของมัน
ทุกอย่างเกิดขึ้นไวจนไม่ทันตั้งตัว รู้ตัวอีกทีผ้าคลุมหัวโปร่งที่ใส่อยู่ ก็โดนโฉบติดปากไปซะแล้วค่ะ
" อ๊ะ.. "
เธอหันมอง เห็นเด็กหนุ่มที่คอยตามเช็ดตามล้างตะโกนขอโทษไล่มาจึงยกมือกุมข้างแก้มอย่างกลุ้มใจ แต่ไม่ได้คิดเป็นฝ่ายออกตัววิ่งตามเองอย่างใด
" ตายจริง ผ้าอันนั้น ของสำคัญซะด้วยสิคะ "
ถอนหายใจเศร้าๆอีกสักที ไม่ได้กดดันเลยสักนิ้ด
"จับได้แล้ว! เจ้าตัวแสบ"
พอคว้าตัวพัฟบอลได้เขาก็รีบจั้กกะจี้มันที่พุงรัวๆ ให้เจ้า december หัวเราะออกมา พอมันอ้าปากเขาก็รีบใช้จังหวะนั้นดึงผ้าเช็ดหน้ากลับคืนมา
ตามคาด ปลอดภัยดี! จะได้นอนว่าเปียกไปเกินครึ่ง ไม่แน่ว่าสาวเจ้าจะสามารถใช้ต่อได้ในทันที
"เอ่อคือมัน..."
"อ๋าเธอนี่เอง.. เด็กชายผู้โชคดีของปีที่แล้ว "
ก่อนจะเผยรอยยิ้มผ่อนคลายออกมา
" หุหุ ไม่เป็นไร "
เนฟิเลียเดินเข้ามาชิดใกล้ แตะริมฝีปากโน้มพินิจพิเคราะห์ดูของในมือ อืม.. คงใช้ต่อแล้วไม่ได้จริงๆ
" ..ถ้าอย่างงั้น พี่สาวยกให้เลยดีไหมคะ ?"
" ดูเขาจะชอบมันนี่นา "
หยีตา
" ที่จริงมีอีกหลายอันเลยจ่ะ ตอนแรกก็แค่ล้อเล่นน่ะ "
"จะดีเหรอครับ ไม่ใช่ว่ามันเป็นของสำคัญหรอกหรอ?..."
เมื่อครู่นี้สาวเจ้ายังบอกกับเขาว่าเป็นของสำคัญอยู่เลย ตอนนี้ยกให้เขาได้ง่ายๆเลยหรือ เด็ปยังคงกังวลใจ
"อ๋ออย่างนี้นี่เอง ได้ครับผมจะเก็บเอาไว้"
พอเข้าใจสถานการณ์เจ็บก็ไม่แต่ยิ้มเจื่อนๆให้ ได้รับผืนนั้นมาต่อแบบงงๆ
" อ้าม— เอ๊ะ? " หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเธอนั้นก็กำลังเดินเล่นภายในสถาบัน ในขณะที่กำลังจะโยนเจ้าแอปเปิ้ลที่เพื่อนสาวลงจากรถม้าไปซื้อมาให้ตนจู่ๆมันก็หายวับไปกับตา
" เห๊ะ ??????!??!!!?!! "
เธอแสดงท่าทีตกใจออกมาอย่างชัดเจน มีเจ้าก้อนขนที่ไหนไม่รู้เอาแอปเปิ้ลเธอไปกินงั้นเร๊อะ !?!!
เด็บบี้คว้าตัวdecemberเอาไว้ได้ทันก่อนที่มันจะบินหนีไป แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือแอปเปิ้ลเอาไว้ได้มันถูกกลืนลงไปอย่างรวดเร็วทันทีที่เขาจับตัวมันไว้
"เอ่อ... พี่โซลาลิสฮะ แอปเปิ้ลนั้นซื้อมาจากไหนหรอครับ "
เจ้าเด็กหัวสีเหลืองทำท่าหงอยสุดขีด เขาพูดเสียงอ้อมแอ้มครางชิดอก ไม่กล้าเผชิญหน้ากับพี่สาวเพราะรู้สึกผิดเกินไป นั่นอาจจะเป็นอาหารมื้อแรกของอีกฝ่ายก็ได้
" เอ๊ะ ?! ซื้อหรอ อา แบบว่าไม่เป็นไรหรอกนะ !! " เธอเองก็อยากจะพูดออกไปอย่างภาคภูมิใจอยู่หรอกนะว่าเพื่อนสาวคนสนิทซื้อให้จากบ้านเกิดแต่ถ้าทำแบบนั้นจะทำให้อีกคนรู้สึกแย่เอาน่ะสิ
" เด็ปคงจะวิ่งวุ่นเลยเมื่อครู่ อย่าพึ่งคิดอะไรดีกว่านะ "
“ ผมจะกลับบ้าน… ไปปลูกต้นแอปเปิ้ลครับ ผมรู้ว่ามันคงแทนกันไม่ได้ แต่ผมรู้สึกผิดกับเรื่องนี้จริงๆ”
“ เมื่อมันโตพอที่จะให้ผล ผมจะยกทั้งหมดนั้นให้พี่ ขอโทษจริงๆนะครับ”
ในเมื่อเค้าไม่สามารถจะแก้ไขสถานการณ์อะไรในตอนนี้ได้แล้ว ก็ได้แต่แสดงความรับผิดชอบออกมาอย่างเต็มที่
" ไม่เป็นไรหรอกน้าเด็ป! แอปเปิ้ลลูกเดียวเดี๋ยวค่อยให้เอลลี่ซื้อให้ใหม่ " มือข้างที่ถนัดค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสศรีษะของอีกฝ่ายลูบมันเบาๆอย่างเอ็นดู
" อย่าคิดมากนะ เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก น่านะ ! "
หลบตาลงแล้วยิ้มกว้างออกมา ขับไล่ความมัวหมองในจิตใจออกไปในทันตา
"ได้เลยฮะ ผมจะไม่คิดมากแล้ว "
"แต่เรื่องต้นแอปเปิ้ลของจริงจังนะครับ พี่รอดูได้เลย"
เด็ปแน่วแน่กับเรื่องนี้มาก
(จบโรลได้เลยไหมคะ)