Morgen moet ik weer aan het werk, en ik kijk er extreem tegenop.
Zoals elk jaar na de Kerstvakantie, en elk jaar wordt het erger.
Vandaag een persoonlijk verhaal over wáárom ik me zo voel:
🧵Werken in tijden van arbeidsethos en kapitalisme, waar niemand over na wil denken
Zoals elk jaar na de Kerstvakantie, en elk jaar wordt het erger.
Vandaag een persoonlijk verhaal over wáárom ik me zo voel:
🧵Werken in tijden van arbeidsethos en kapitalisme, waar niemand over na wil denken
Comments
Ik las ooit ergens dat er in sommige inheemse talen helemaal geen woord is voor 'werken'. Dingen doen om te zorgen>2
Ik denk dat ik straks met dingen doen in de moestuin en in huis harder ga 'werken' dan nu, maar dat voelt niet als werk. 😉
Als ex workaholic was ik verrast hoe fijn het is om te leven zonder stress en tijdsdruk.
Ik heb me ook geen moment verveeld in mijn bevoorrechte positie als gezonde pensionado.
Daarbij: niemand is onmisbaar op het werk 😉
Ik moet om negen uur beginnen. Dan sta ik zeven uur op, neem ik acht uur de trein, werk ik tot vijf, en ben ik zes uur weer thuis. Dan moet ik eten, en heb ik vanaf ongeveer zeven tot tien vrije tijd. Ik heb immers negen uur slaap nodig.
Gelukkig heeft mijn werkgever een 32-urige werkweek, waardoor ik drie dagen weekend heb. Mijn vorige baan was 40 uur. Toen was ik het hele weekend moe.
Zoals gezegd heb ik negen uur slaap nodig. Ik moet opstaan, klaarmaken, reizen (heen en terug), eten, klaarmaken voor slaap...
Vier dagen ben ik 'meester Salomons', en drie dagen ben ik 'Bo'.
In plaats daarvan werken we nog even hard, zo niet harder.
https://www.theguardian.com/commentisfree/article/2024/jul/28/we-were-promised-a-15-hour-working-week-whats-the-hold-up
ik kijk uit naar het moment dat ik meer in nabijheid kan leven en werken. Dat moment komt.... ik weet alleen nog niet wat, wanneer en hoe
Ga ook serieus kijken of ik het anders kan gaan invullen.