#KMI_เปิดโรล | วันอาทิตย์ 17.40
เพิ่งเลิกงานพิเศษกะบ่าย ระหว่างทางกลับบ้านก็เลยแวะร้านหนังสืออย่างที่ทำเป็นประจำ
...ชั้นหนังสือที่เคยเดินผ่าน แต่ไม่เคยเข้ามามอง
วันนี้มีของที่เขาตามหา มังงะที่คามิโอชิของเขาแนะนำ
ปกติไม่ใช่แนวที่เขาสนใจจะอ่านเลย พอลองอ่านดูแล้วก็สนุกดีเลย
ยืนอยู่นานจนมีเสียงซุบซิบนินทาตามมาจนได้...
เพิ่งเลิกงานพิเศษกะบ่าย ระหว่างทางกลับบ้านก็เลยแวะร้านหนังสืออย่างที่ทำเป็นประจำ
...ชั้นหนังสือที่เคยเดินผ่าน แต่ไม่เคยเข้ามามอง
วันนี้มีของที่เขาตามหา มังงะที่คามิโอชิของเขาแนะนำ
ปกติไม่ใช่แนวที่เขาสนใจจะอ่านเลย พอลองอ่านดูแล้วก็สนุกดีเลย
ยืนอยู่นานจนมีเสียงซุบซิบนินทาตามมาจนได้...
Comments
แต่ก็สะดุดตากับใครบางคน
( นั้นรุ่นพี่ที่เคยเห็นในโรงเรียนนิ )
ถึงจะไม่เคยคุยด้วยกันแต่อามิรู้สึกตื่นเต้นถึงได้ยิ้มแป้นชโงกหน้าทักทาย*มีแอบเงยหน้ามองนิดๆ*
“ สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ 😁 ”
เสียงพลิกกระดาษหน้าต่อไป ราวกับไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง หรือใครที่อาจจะทักทายเขา
แต่พอปวดคอ จึงเงยหน้าขึ้นมายืดเส้นเล็กน้อย แล้วสังเกตว่ามีใครอยู่ข้างๆ
"จะหยิบเหรอ?" ขยับให้ที่ทาง ไม่ได้คิดว่าคุณมาชวนคุย
“ เซมไปชอบอ่านแบบนี้หรอ สนุกป่าว ”
อามิเปิดอ่านดู เนื้อเรื่องไม่ได้แย่ เธออ่านได้ทุกแนวอยู่แล้ว แถมยังชวนคุยอีก
“ หนูชื่อ ยูซาวะ อามินะ เรียกอามิก็ได้ค่ะ อยู่ปี1ห้องE สวัสดีนะคะรุ่นพี่ ”
อามิแนะนำตัวอีกด้วยรอยยิ้มสดใสใส่
แม้จะมีรังสีสดใส พลังงานบวกกระแทกหน้า คุโรคาวะก็ไม่ไหวติง
"อืม" แค่ตอบรับสั้น ๆ แล้วก็ทำธุระของตัวเองต่อ
อามิเอื้อมหยิบมังงะที่ปกเป็นหมาตัวน้อยอ้วนท้วม ก่อนจะพูดแจ้วๆอีก
” แบบ เป็นเรื่อวเกี่ยวกับหมาที่เดินทางทั่วเมืองเพื่อหาของอร่อยไรงี้น่ะ! “
” แถมตอนอ่านก็อดรู้สึกหิวไม่ได้เลย! “
อามินึกภาพของกินแต่ละอย่างก่อนจะวางมังงะกลับเข้าที่อย่างเรียบร้อย และไม่วายจะหยิบอีกเรื่องมา และเล่าเนื้อเรื่องในเล่ม ไปเป็นชั่วโมง
เลยปล่อยอีกฝ่ายพูดไปเรื่อย ๆ ทั้งอย่างนั้น ระหว่างที่ตัวเองหูดับ เขาหยิบเล่มที่ตนอ่านจบแล้วมาถือไว้ หยิบเล่มต่อไปมาอ่านต่อ
ก็ยืนอยู่ตรงนี้ก่อน ทำไมจะต้องหลีก
คุรุมิที่เห็นคนคุ้นหน้ายืนอ่านหนังสืออยู่ไกลๆ ก็รีบเดินเข้าไปพร้อมหยุดอยู่ข้างๆ
เธอเอนหัวเล็กๆนั่น ยื่นหน้าเข้าไปอ่านกับเขาด้วยความสงสัย
" ว้าว เรื่องนี้ฉันยังไม่เคยอ่านเลยล่ะค่ะ "
" สนุกรึเปล่าคะ? "
เห็นไรผมขยับมาบังหน้าหนังสือก็ยกหนี
"ตรงนั้นมีอีกเล่มหยิบมาอ่านสิ" น้ำเสียงราบเรียบ แต่พอตัวใหญ่เลยอาจจะดูเหมือนโมโห
สนุกไหมไม่รู้ แต่ตอนนี้เจ้าตัวถือเล่มสองอยู่ อ่านจะจบเล่มแล้วด้วย
...
มานาบุยืนสังเกตอยู่ห่างๆ เห็นเพื่อนชายตัวสูงก้มอ่านหนังสือ BL โดยมีกลุ่มเด็กผู้หญิงพูดซุบซิบกันอยู่ คิดว่าตลกดี เลยยืนดูเฉยๆสักพัก
มองจ้องไปที่เด็กผู้หญิงกลุ่มนั้นครู่หนึ่ง พอพวกหล่อนเงียบลง ก็เดินไปโผล่ที่ด้านหลังฮินาเสะเงียบๆ
“—ฮินะจัง อ่านบอยเลิฟด้วยเหรอ?”
ชะโงกหน้ามอง
ทำไมต้องเข้าข้างหลัง ทำตัวน่าสงสัยเก่งจริงๆ เขาจำเสียงเพื่อนตัวเองได้จึงลอบบ่นอยู่ในใจ
"เพิ่งอ่าน" บอยเลิฟหรืออะไรเลิฟนี่มันเป็นเรื่องใหญ่รึไงนะ เขาไม่ค่อยสนซะด้วยสิ
"คนนี้วาดสวย" เป็นนักวาดที่ไม่เคยรู้จักด้วย รู้สึกโชคดีที่ได้รับการแนะนำมา
"นายมาหาอะไร?"
มองไปที่หนังสือพลางพยักหน้าตอบ พอคิดว่าสาเหตุคนที่ติดไอดอลอย่างฮินาเสะมายืนอ่าน BL แบบนี้คงไม่พ้นมาดูตามที่ไอดอลรีวิวล่ะมั้ง… แล้วก็หัวเราะเบาๆ
“มาดูหนังสือที่เพิ่งออกใหม่ล่ะ นี่” ชูนิยายแนวสืบสวนที่มีปกหน้าตาสยองขวัญให้ดู ทั้งที่บ้านหมอนี่ก็เปิดร้านเช่าหนังสือแท้ๆ แต่มาซื้อหนังสือร้านอื่นซะงั้น (?)
แต่ดูท่าแล้วฮินาเสะก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นนนัก
"คนมองเยอะกว่าปกติ" เขาเอ่ยกับเพื่อนสนิท
เพราะตัวสูงเกือบติดเพดานแบบนี้ปกติก็เด่นอยู่แล้ว แต่วันนี้รับรู้ได้ถึงสายตาที่เพิ่มขึ้น
จ้องกลับผ่านกรอบแว่น จนสาวๆเงียบไปอีกครั้ง
มานาบุหันกลับมา ”เพราะว่าฮินะจังน่าสนใจล่ะมั้ง?“ ยิ้มให้ “อึดอัดเหรอ?”
เขาส่ายหน้า ผมสีดำร่วงตาม "ไม่ใช่อึดอัด น่ารำคาญ" ไม่รู้จักกันก็ตัดสินไปต่างๆ นาๆ ถึงเขาจะไม่สนใจ แต่มันน่าโมโห
"มองยังกับฉันไปขโมยของมา" นอย หยิบมังงะเล่มสองมาอ่านต่อ
รุกะอยู่ในร้านหนังสือสักพักแล้ว เขาด้อมๆมองๆอยู่ในโซนมังงะตาหวาน ก่อนที่จะเดินเข้าไปผิดทาง แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นผู้ชายตัวโตอยู่ในโซนบีแอล.. กำลังโดนนินทาอยู่ด้วย
“คุณ..คุโรคาวะ สินะครับ”
ภาพสวยจริงๆ
"เชิญ" คิดว่าขวางทางเลยขยับออกไปข้างๆ สองสามก้าว หน้ายังติดอยู่กับมังงะในมือของตน
“..!”
เขาพลิกปกดูอีกครั้งดูเรทที่ปกหลัง ใบหน้าขึ้นสีแดงทันที
“อ-เอ่อ..ชอบอ่านอะไรแบบนี้หรอครับ”
ที่ชอบน่ะมันส่วนนี้
คุโรคาวะชำเลืองมองอีกฝ่าย ดูล่กๆ แปลก ๆ ไม่เข้าใจเหมือนกัน
"คุณไม่ชอบรึ?" ถ้าไม่ชอบก็ไม่เห็นต้องดูต่อเลย คนตัวสูงเอ่ยเสียงเรียบๆ ก่อนจะพลิกกระดาษต่อไป
ถึงจะไม่ค่อยชินแต่ก็ไม่ได้รังเกียจอะไร เพียงแต่แอบทึ่งเล็กๆที่เห็นรุ่นน้องหนุ่มตัวสูงยืนอยู่คนเดียวในโซนนี้
“อ๊ะ..อันนี้“
เขาผละสายตาไปเจอเล่มคุ้นหน้าคุ้นตาอีกอัน ลายเส้นน่ารักสุดๆ
”อันนี้ผมเคยอ่าน สนุกเหมือนกันนะครับ“
แต่ถ้ามันคล้ายกับเรื่องที่ตัวเองอ่านอยู่ไม่แน่ว่าเขาคนนั้นเองก็อาจจะชอบเรื่องที่อีกฝ่ายแนะนำเหมือนกัน เพราะงั้นก็เปิดหูไว้ฟังอยู่
“คุโรคาวะซัง” เธอเอ่ยทักขณะเขยิบเข้าไปยืนข้างๆ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ไปทำให้อีกฝ่ายตกใจ “ปกติชอบอ่านหนังสือการ์ตูนสินะคะ?“
เขาหันมองเธอ ไม่พูดอะไรสักพักเพราะสายตาติดอยู่ที่ตัวหนังสือ(ผมบัง คุณมองไม่เห็นหรอก-)
"ใช่" จริงๆ เขาฟังคำถามของเธอรึเปล่าก็ไม่รู้ เหมือนจะตอบออกมาทั้งอย่างนั้นเลย
สายตาเหลือบเห็นส่วนปกหนังสือที่เขาถืออยู่นิดหน่อย จะว่าไปแล้วก็เหมือนเคยเห็นมาก่อนสักที่
“เรื่องนี้ สนุกสินะคะ“ เธอหยิบเล่มเดียวกันออกมาจากชั้น กวาดตามองปกหลังไวๆ “เหมือนได้ยินว่าฝั่งไอดอลเองก็มีแนะนำมาเหมือนกัน…“
เธอควานหาภาพในความทรงจำจากร้านหนังสือแถวบ้านที่แปะป้ายแนะนำ ‘oooจัง แนะนำให้อ่าน!’
”ยูเมริ..?” ชื่ออ่านแบบนี้ไหมนะ
"รู้จักเหรอ?" คุณรู้สึกว่าตาสองข้างของเขามองมาที่คุณ แม้ในมือจะถือมังงะอยู่ ไม่ได้หันหน้าไปไหน
“ชุดขึ้นสเตจรอบล่าสุดสวยมากเลยค่ะ” คราวนี้หันกลับมาทางคนข้างๆ พยายามที่จะสบตาเขา (แม้มันจะยากเพราะผมบัง-)
ถามมาแบบนี้แสดงว่าอีกฝ่ายเองก็คงรู้จักชื่อที่กล่าวถึงอยู่ไม่มากก็น้อย เธอถึงได้ลองโยนหินถามทาง
"มีคนที่เข้าใจอยู่สินะ" ส่งเสียงหึออกมาจากลำคอ หน้ายังนิ่งเหมือนเดิม
"สีดำ แต่มีมิติ ไม่น่าเบื่อ เท่มาก" คุโรคาวะพลิกหนังสือหน้าต่อไป เขามีเศษผ้าเหลืออยู่จากการทำชุดก่อนหน้า เพราะงั้นอันนี้ก็อาจจะลองทำดู ยังไงก็ไม่เปลืองเงินมาก
"คุโรคาวะ สายัณห์สวัสดิ์"
โฮตารุที่ทักทายมาจากด้านหลักลุ่มที่นินทาแล้วเดินแทรกกลางไปหาเพื่อนร่วมชั้นปี
เปิดหนังสืออ่านต่อราวกับเมินเฉยคำทักทาย นานเข้าแต่รู้สึกว่าอีกฝ่ายก็ยังไม่ไปไหน
"ฉันขวางทางรึ" อาจจะเป็นเช่นนั้น ก็เลยขยับออกมาจากชั้นหนังสือสองสามก้าว สายตาไม่ละออกจากภาพและอักษรในหน้าหนังสือ
เขาไม่ได้รังเกียจBLอะไรหรอกแค่ไม่เคยอ่านเพราะกลัวโดนคุณตาดุนั่นแหละ
สำหรับเขาถ้ามันสนุกเขาก็จะอ่านหนังสือมีไว้อ่านอยู่แล้วนี่นา
"ลองอ่านเองดู" คุโรคาวะไม่สนใจว่าใครรักกัน เขาสนว่าเมื่อไหร่ฉากแอคชั่น และปมปริศนาจะมาถึง มันถูกคลายยังไง ด้วยลายเส้นแบบไหน
โฮตารุมองเช็คๆว่าคุณต่เขาไม่อยู่คนรู้นักคุณตาก็ไม่อยู่
เลยโอเคหยิบอีกเล่มที่วางอยู่มาอ่านข้างๆอีกคนนั่นแหละ
รวมถึงคนข้างๆ ด้วย เพราะว่าไม่ได้รู้จักกันมากขนาดนั้น
เขาอ่านจบเล่มที่ถืออยู่ แล้วก็เริ่มอ่านเล่มใหม่เงียบๆ
ชุนสึเกะตั้งใจจะมาซื้อสมุดภาพแมวสุดฮิต ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นรุ่นน้องที่โรงเรียนกำลังยืนอ่านมังงะBLอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้จะมีเสียงซุบซิบจากคนรอบข้างก็ยังไม่สนใจ เขายิ้มขำเบาๆก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปยืนอ่านอยู่ข้างๆอย่างไม่อายสายตาคนอื่นเช่นกัน
"ว่าแต่นายอายุสิบแปดแล้วรึยังเนี่ย?"
เขาเอ่ยแซวเสียงเบา แต่จงใจให้ได้ยิน
"ถ้ายังไม่ถึงสิบแปด อ่านเล่มนั้นไม่ได้นะ คุโรคาวะคุง!"
"ผมรู้จักเจ้าของร้าน" เป็นรุ่นน้องคุณพี่ จะอายุสิบแปดปีก็เป็นไปไม่ได้ซะด้วย แต่โซนนี้ไม่ใช่โซนสีแดง การตรวจบัตรจึงไม่จำเป็น
คุโรคาวะคนนั้นใส่หนังสือคืนลงในชั้นวาง แล้วก็หยิบเล่มที่สามมาอ่าน คาใจ ที่หนีตามกันจะโดนจับอีกเมื่อไหร่
เห็นอีกคนยังไม่ไป ก็ขยับหนีหนึ่งก้าวเพราะคิดว่าขวางทางอยู่
"รู้จักเจ้าของร้านด้วยเหรอ? แบบนี้คงไม่มีใครห้ามเธอได้แล้วล่ะสิ!"
เขาพูดแหย่ ก่อนจะยิ้มขี้เล่น
เห็นคุโรคาวะถอยห่างไป เขาก็แอบขยับเข้าไปอีกก้าว ไม่ให้ห่างจนเกินไปนัก
"แต่ถ้าติดใจจริงๆคราวหลังไปยืมห้องฉันอ่านต่อได้นะ จะได้ไม่ต้องยืนเมื่อยตรงนี้นานๆ"
เขาเปิดเล่มที่หยิบมาใหม่อ่านต่อไป คามิโอชิของเขารสนิยมดีจริงๆ
"ว่าแต่มีธุระอะไรรึ?" ไม่วางตาจากหนังสือแต่ก็ชวนคุย หรือถ้าจะมาหามังงะฉบับใหม่แถว ๆ นี้ ในเมื่ออีกฝ่ายก็อ่านอยู่แล้ว จากที่ฟังมา
"แต่มันค่อนข้างรุนแรง" ที่หมายถึงเรทกระจุยคิ้งสะบัด "ไม่รู้ว่าคุโรคาวะคุงจะอ่านไหวมั้ย" เขาเกาแก้ม "วันนี้แค่แวะมาซื้อหนังสือรวมภาพแมวที่กำลังฮิตน่ะ! แต่พอเห็นเธอที่กำลังอ่านไอ้นั้นแล้วเลยรู้สึกว่าดีจังเลยที่มีผู้ชายที่น่าจะชอบอะไรแบบนี้อยู่เหมือนกัน!"
"บ้านฉันอยู่ที่ย่านการค้าด้วยเป็นร้านของทอด ยังไงถ้าอยากแวะก็มาได้เสมอเลยนะ!"
ว่าแต่ไอ้รุนแรงเนี่ยคือเลือดสาดไส้ทะลักรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นคุโรคาวะอาจจะสนใจบ้าง เส้นสปีด ฉากแอคชั่นมันๆ
เข้าใจผิดอย่างสิ้นเชิง
'อะไรแบบนี้'
"หมายถึงอะไร?" คุโรคาวะไม่เข้าใจ คนทั่วไปก็ชอบมังงะกันไม่ใช่หรือ
" เอ๊ะ "
" รุ่นพี่ก็อ่านเหรอครับ!? "
ฮารุโตะบังเอิญเจอกับคนที่รู้จักโดนบังเอิญ แม้ว่าจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่เขาก็เดินเข้าไปทักทายกับอีกคนและยิ่งเห็นว่าอ่านมังงะเรื่องเดียวกันอีกก็น่าจะคุยได้คล่องปากเลยทีเดียว!
เขาแกล้งเอียงคอมองหนังสือในมือของชายหนุ่มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“อ้านอัไรอยู่หรอ” เขาหยุดนิดหนึ่ง รอให้ชายหนุ่มเงยหน้ามามองแล้วจึงยิ้มอย่างเป็นมิตร
ถึงจะโดนรุกล้ำความเป็นส่วนตัว ก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก หนังสือเขาก็ยังไม่ได้ซื้อนี่นะ
คุโรคาวะใช้นิ้วคั่นหน้าที่อ่านเอาไว้ แล้วหันปกให้อีกฝ่ายดู ตอบคำถามแบบไม่เอ่ยพูดสักคำ
“เรื่องนี้นี่เอง...ผมรู้จักนักเขียนคนนี้นะ เขาเป็นเพื่อนของผมเอง”
"อืม" คุโรคาวะตอบรับไปเฉยๆ เปิดหนังสืออ่านต่อ สิ่งที่เขาสนใจคือเนื้อเรื่องของหนังสือ ใครเขียนนั้นอยู่ในลำดับความสำคัญที่รองลงมา
“ผมไม่รบกวนคุณแล้ว”
เขาขยับตัวออกมานิดหน่อย
“ถ้าคุณชอบจะซื้อกลับไปก็ได้นะ”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงอยู่บนใบหน้าของเขาก่อนจะหันหลังเดินจากไป
(ขอบคุณที่มาเล่นกันนะค้าบ ขอโทษที่ห้วนไปหน่อย ลูกหนุมันพูดไม่เป็น 😭)
“คุโรคาวะคุง” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้างของคุณ มายืนข้างคุณตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่ทราบ แต่กำลังมองหนังสือในมือคุณอยู่ล่ะ ดูเหมือนจะสนใจอยู่นิดหน่อย “สนุกเหรอ นั่นน่ะ”
ถ้ามีใครมาเดินข้างๆ คนอื่นอาจจะตกใจ ขยับหนี แต่คนผมสีดำยาวยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่สนฟ้าดิน พลิกหน้ากระดาษต่อไป
"ลองอ่านเองมั้ย"
ถ้าอยากรู้ว่าสนุก ก็ต้องลองอ่านดู เพราะนั่นคือสิ่งที่คุโรคาวะกำลังทำอยู่ ยังอ่านไม่จบด้วยก็เลยสรุปอะไรไม่ได้
”นาย.. ปกติชอบอ่านแนวนี้อยู่แล้ว?“ หยิบเล่มเดียวกับที่คุณกำลังอ่านมาเปิดๆ ดู
ขนาดอ่านการ์ตูนก็ขี้เกียจเหรอเนี่ย
"อืม ปกติ" ถ้าหมายถึงแนวไซไฟหุ่นยนต์สู้กันน่ะนะ ไม่ใช่บอยเลิฟ แล้วคนผมสีเข้มก็อ่านหนังสือต่อไป ไม่มีวี่แววจะชวนคุยเลย
เธอที่อยู่ร้านหนังสือมาสักพักแล้วสะดุดตาเข้ากับหนุ่มร่างสูง
เป็นภาพค่อนข้างแปลกตาสำหรับเธอที่จะมาเห็นผู้ชายอยู่โซนหนังสือพวกนี้
บางทีเขาอาจจะอยากเปิดโลกใหม่??
“ เล่มนั่นก็สนุกดีนะ พี่สาวฉันก็ชอบอ่านน่ะ ” เธอชี้ไปที่เล่มที่เขาถืออยู่
“นายก็ชอบอ่านแนวนี้งั้นเหรอ?”
"จะเอาอะไรรึ?" นึกว่าตัวเองยืนขวางทางอยู่ก็เลยขยับตัวออกมาจากชั้นหนังสือหนังสือหนึ่งก้าว
ไม่ได้ยินเลยว่าเธอชวนคุย เวลาตั้งสมาธิทีไรก็กลายเป็นแบบนี้ตลอด
“ ไม่ได้จะเอาอะไรหรอกค่ะ”
“ว่าแต่พี่ชายมองเห็นหนูด้วยเหรอคะ🙃”
ว่าแล้วก็แกล้งทำหน้าหลอนๆใส่เหมือนตัวเองไม่ใช่คนแต่เป็นสิ่งลี้ลับยังไงอย่างงั้น
"เห็น" เห็นก็บอกเห็น ได้ยินก็คือได้ยิน เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียบง่ายอย่างนี้แหละ
คนตัวสูงเปิดมังงะเล่มต่อมาอ่านแบบไม่สนใจสภาพแวดล้อม มันเป็นแค่หนังสือ เรื่องราวสมมติ ถ้าใครแยกแยะเรื่องแค่นี้ไม่ออกก็คงจะเข้ากับเขาไม่ได้
สมัยนี้แล้วใครจะไปเชื่อว่าโดนผีหลอกแบบนั้นกัน
" ช่วยลืมที่ฉันพูดก่อนหน้านั้นไปทีนะ..."
" แค่จะบอกว่าเล่มที่นายอ่านสนุกดี พี่สาวฉันก็ชอบอ่าน ถ้านายสนใจก็ลองซื้อไปสักเล่มดูนะ " เธอยิ้มแห้งให้เขา ก่อนจะถอยห่างออกมา ไม่รบกวนอีกคนไปมากกว่านี้