พยักหน้ารับรู้
“งั้นเหรอ? ผมก็ชอบเดินเล่นเหมือนกันนะ”
เขามักจะเดินตอนดึกๆมากกว่าเพราะคนน้อยและไม่ร้อน
“ผมชอบเดินเล่นในสวนสาธารณะ แต่บางทีก็เคยเดินไปเรื่อยจนถึงย่านอื่นอยู่เหมือนกันนะ“
“งั้นเหรอ? ผมก็ชอบเดินเล่นเหมือนกันนะ”
เขามักจะเดินตอนดึกๆมากกว่าเพราะคนน้อยและไม่ร้อน
“ผมชอบเดินเล่นในสวนสาธารณะ แต่บางทีก็เคยเดินไปเรื่อยจนถึงย่านอื่นอยู่เหมือนกันนะ“
Comments
ยิ้มกว่างก่อนจะพยักหน้างกๆเข้าใจ สำหรับอิเนะนั้นไม่ว่าจะที่ไหนก็ชอบเดินเล่นหมดแต่เพราะโตมากับคุณตาคุณยายเลยชอบเดินเล่นในสวนหรือที่มีต้นไม้เยอะๆ
“ถ้าแบบนั้นก็คงเดินเยอะมากๆเลยสินะคะ จนไปถึงย่านอื่นได้เนี้ย”
เขาเล่าอย่างนั้น คุณเป็นปีหนึ่งเลยไม่แน่ใจว่ารู้มั้ยว่าเขาเพิ่งมาเมื่อปลายปีการศึกษาที่แล้วเอง
“ผมเลยชอบเดินไปมาในที่ที่ยังไม่คุ้นนะ มันทำให้เราจำทางได้แล้วไม่หลงเวลามีโอกาสได้มาจริงๆ”
แต่เขาก็ยังไม่รู้จักทุกที่ในเมืองนี้หรอก ค่อนข้างหน้าใหม่เลยแหละถ้าเอาจริงๆ
พยักหน้างึกๆอีกครั้ง ก่อนจะถามต่ออย่างสงสัย ถ้าเป็นแบบนั้นแปลว่างานอดิเรกของอจ.เป็นการเดินเล่นรึเปล่านะ
พยักหน้าตอบ จะเรียกว่าเป็นงานอดิเรกก็คงจะไม่ผิด
สึรุเบะรับถุงที่ใส่ชาที่ตนเองซื้อมาถือ เตรียมออกจากร้านนี้เสียที
“อย่างตอนนี้ก็ว่างแล้ว จะไปเดินเล่นเลยก็ได้อยู่นะครับ”
ไม่ใช่คนรีบกลับบ้านแต่อย่างใด
อิเนะเดินตามหลังอจ.ออกมาด้านนอกร้าน ทำให้เห็นท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนสัญจร
งั้นแล้วอจ.จะไปเล่นที่ไหนละคะ”
ว่าแล้วก็ลองถามอจ.ดูว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนด้วยความสงสัย
“ย่านการค้าขนาดย่อยอยู่ไม่ไกลจากย่านนี้เท่าไหร่ใช่มั้ยครับ?“
อยู่ทางเหนือของอากะนี่เอง ข้ามทางรถไฟไปก็เจอแล้ว
“ไปเดินดูอาจจะได้เจอร้านอะไรน่าสนใจก็ได้”
…ดูจะเป็นคนที่ชอบเดินเล่นไปทั่วจริงๆนั่นแหละ