“ใช่ครับ”
พยักหน้าตอบ จะเรียกว่าเป็นงานอดิเรกก็คงจะไม่ผิด
สึรุเบะรับถุงที่ใส่ชาที่ตนเองซื้อมาถือ เตรียมออกจากร้านนี้เสียที
“อย่างตอนนี้ก็ว่างแล้ว จะไปเดินเล่นเลยก็ได้อยู่นะครับ”
ไม่ใช่คนรีบกลับบ้านแต่อย่างใด
พยักหน้าตอบ จะเรียกว่าเป็นงานอดิเรกก็คงจะไม่ผิด
สึรุเบะรับถุงที่ใส่ชาที่ตนเองซื้อมาถือ เตรียมออกจากร้านนี้เสียที
“อย่างตอนนี้ก็ว่างแล้ว จะไปเดินเล่นเลยก็ได้อยู่นะครับ”
ไม่ใช่คนรีบกลับบ้านแต่อย่างใด
Comments
อิเนะเดินตามหลังอจ.ออกมาด้านนอกร้าน ทำให้เห็นท้องถนนที่เต็มไปด้วยผู้คนสัญจร
งั้นแล้วอจ.จะไปเล่นที่ไหนละคะ”
ว่าแล้วก็ลองถามอจ.ดูว่าจะไปเดินเล่นที่ไหนด้วยความสงสัย
“ย่านการค้าขนาดย่อยอยู่ไม่ไกลจากย่านนี้เท่าไหร่ใช่มั้ยครับ?“
อยู่ทางเหนือของอากะนี่เอง ข้ามทางรถไฟไปก็เจอแล้ว
“ไปเดินดูอาจจะได้เจอร้านอะไรน่าสนใจก็ได้”
…ดูจะเป็นคนที่ชอบเดินเล่นไปทั่วจริงๆนั่นแหละ
พอพูดถึงย่านการค้าก็พยายามนึกขึ้นมาว่ามันอยู่บริเวณไหนก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแถวนั้นไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็มีร้านเยอะแยะเลยทีเดียว
“จะเป็นอะไรมั้ยคะ ถ้าขอติดไปด้วย”
เพราะว่าไม่รุ้จะไปไหนเป็นหลักเป็นแหล่ง
“ไม่เป็นไรนะครับ เผื่อคุณจะมีร้านอะไรแนะนำผมบ้าง”
มีเพื่อนเดินเล่นด้วยกันออกจะเป็นเรื่องที่ดี เปลี่ยนบรรยากาศ และไม่เหงาหงอย!
พอได้รับอนุญาตให้ติดไปด้วยเลยรุ้สึกฮึกเหิมสุดๆขณะที่เอามือทุบหน้าอกตัวเองเพื่อบอกว่าวางใจตนได้เลย
“เวลาแบบนี้ในย่านคนน่าจะยังไม่เยอะมากเท่าไหร่ น่าจะเดินได้สะดวก”
สึรุเบะเริ่มเดินนำไปทางทิศเหนือของย่านอากะ ทางรถไฟคงอยู่ซักพักนึง พวกเขาคุยเล่นกันไประหว่างเดินได้
“ว่าแล้วเทอมที่ผ่านมาการเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะครับ?”
สมเป็นผู้ใหญ่จริงๆ นึกไม่ออกจะคุยอะไรกับเด็กก็ถามเรื่องการเรียนไว้ก่อน (……)