เห็นคุณท่าทางร่าเริงแบบนั้นก็ชื่นใจไม่น้อย
สึรุเบะเริ่มเดินนำไปทางทิศเหนือของย่านอากะ ทางรถไฟคงอยู่ซักพักนึง พวกเขาคุยเล่นกันไประหว่างเดินได้
“ว่าแล้วเทอมที่ผ่านมาการเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะครับ?”
สมเป็นผู้ใหญ่จริงๆ นึกไม่ออกจะคุยอะไรกับเด็กก็ถามเรื่องการเรียนไว้ก่อน (……)
สึรุเบะเริ่มเดินนำไปทางทิศเหนือของย่านอากะ ทางรถไฟคงอยู่ซักพักนึง พวกเขาคุยเล่นกันไประหว่างเดินได้
“ว่าแล้วเทอมที่ผ่านมาการเรียนเป็นยังไงบ้างล่ะครับ?”
สมเป็นผู้ใหญ่จริงๆ นึกไม่ออกจะคุยอะไรกับเด็กก็ถามเรื่องการเรียนไว้ก่อน (……)
Comments
หันมามองอจ.ก่อนชูนิ้วโป้งให้แต่หน้าซีดเพราะดันขึ้นถึงสภาพตอนที่ต้องติวสอบกับรุ่นพี่ที่รุ้จัก
“แต่หวังว่าเทอมนี้จะทำได้ดีขึ้นกว่าเดิม!”
ถึงแบบนั้นก็ยังคงฮึกเหิมอยุ่ว่าจะทำได้ดีถ้าเธอดันไม่ขี้เกียจไปซะก่อน
“งั้นเหรอ… พยายามเข้านะครับเทอมนี้ ผมขอให้ได้คะแนนดีๆ”
หรือที่หมายถึง ขอให้คุณขยันนั่นเอง
อิเนะได้แค่หัวเราะแห้งพลางเกาหัวก่อนจะพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น เธอจะพยายามขึ้นในปีนี้
“แล้วอจ.เป็นยังไงบ้างคะ ปรับตัวกับที่นี้ได้มั้ย”
ดวงตาสีชมพูมองไปที่อจ.อย่างสงสัยเพราะว่าอจ.เพิ่งเข้ามาที่นี้ไม่ต่างกับเธอมากนักและอิเนะเองก็ไม่รุ้ด้วยว่าอจ.ห้องพยาบาลส่วนใหญ่นั้นทำอะไร
หรือมันแค่เพราะชีวิตตอนเขาอยู่ในเมืองใหญ่นั่นมันยุ่งกันแน่นะ…
“ในโรงเรียนก็เหมือนกัน ตอนที่ไม่มีใครก็ว่างน่าดู แต่พอมีเรื่องก็มักจะมีติดๆกันเลยน้า”
หัวเราะแห้ง เด็กๆซนกันเลยนะที่นี่เนี่ย(……)
พยักหน้าเห็นด้วย ถึงจะเคยไปเกียวโตแค่รอบ2รอบเพราะไปเที่ยวแต่ก็ยังจำความวุ่นวายในเมืองนั้นได้ ถ้าเทียบแล้วก็ดันชอบที่เมืองคุเมอิมากกว่า
“โฮ่ เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วล่ะค่ะ ว่าตามตรงพอมีกิจกรรมก็จัดไม่เว้นกันเลยล่ะค่ะ”
พูดจากใจบุคลากรที่ยังสอนไม่ครบ 1 การศึกษาเลย
“เรื่องที่หมายถึงกิจกรรม แล้วก็ เอ่อ เรื่องเล่าลี้ลับอะไรพวกนั้น??”
สีหน้าเขาดูไม่มั่นใจ จะเรียกสิ่งแปลกๆในโรงเรียนว่าอะไรดีนะ