#ESRA_Fairies #ESRA_Roleplay
[5 Mar | อาเธอร์ไวลด์]
ท่ามกลางหมู่ดอกไม้ยามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องประกายสะท้อนบนปีกงามที่เธอเพิ่งได้รับ
เธอบินสำรวจทิวทัศน์แปลกตา จนมาหยุดอยู่เหนือทุ่งดอกไม้ที่งดงาม คงไม่เลวร้ายนักหากจะพักที่นี่สักหน่อย
แต่ไม่นานหลังจากที่เธอลงแตะพื้นและเพลิดเพลินกับความงามรอบตัว เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา
"สวัสดียามดึกค่ะ" เธอเอ่ยทัก
[5 Mar | อาเธอร์ไวลด์]
ท่ามกลางหมู่ดอกไม้ยามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องประกายสะท้อนบนปีกงามที่เธอเพิ่งได้รับ
เธอบินสำรวจทิวทัศน์แปลกตา จนมาหยุดอยู่เหนือทุ่งดอกไม้ที่งดงาม คงไม่เลวร้ายนักหากจะพักที่นี่สักหน่อย
แต่ไม่นานหลังจากที่เธอลงแตะพื้นและเพลิดเพลินกับความงามรอบตัว เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็ดังขึ้นใกล้เข้ามา
"สวัสดียามดึกค่ะ" เธอเอ่ยทัก
Comments
"…สวัสดียามดึก?"
เธอทวนคำ เสียงเต็มไปด้วยความนึกขันก่อนจะยกคิ้วขึ้นน้อยๆ
"ท่านพี่พูดซะเหมือนพวกเราพึ่งเคยพบกันเป็นครั้งแรก..นอกเสียจากท่านอยากเล่นบทคนแปลกหน้ากับน้องสาวแท้ๆของตัวเอง"
เอ็นดูเสียจริง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างกัน
"นอนไม่หลับเหรอคะ?“
ทว่าโรซาเรียกลับหลุดยิ้มบาง ก่อนตอบกลับพร้อมแก้ตัว
"แต่.. เราก็ไม่รู้นี่ว่าจะเป็นน้องหญิง"
แม้จะเป็นเพียงคำพูดล้อเล่น แต่การได้อยู่ข้างๆเบสเตียห์เช่นนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด
+
"แล้วน้องหญิงล่ะ? ทำไมถึงมาที่นี่ในเวลานี้" เธอถามกลับ พลางมองสบตาอีกฝ่ายด้วยความสนใจ
คิ้วมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทอดมองทุ่งดอกไม้บ้าง
”เราเห็นด้วยกับท่านพี่ อาณาจักรนี้สวยงาม แตกต่างจากอาณาจักรเราลิบลับเลยนะคะ“
หัวเราะขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะตอบคำถามของโรซาเรีย สายตาคนน้องดูเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
”ที่เราตามมาเพราะอยากรู้ว่าที่ท่านพี่แต่งตัวสวยขนาดนี้จะออกไปไหน หรือว่า…“ ทอดเสียงยาวหยอกเย้า
”มีนัดกับใครบางคนเอาไว้หรือเปล่า?”
หญิงสาวเพียงแค่นอนไม่หลับ จึงออกมาเดินเล่นใต้แสงดาวเพื่อปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปตามสายลม
ไม่ทันคิดว่าจะพบใครสักคนในยามค่ำคืนเช่นนี้
แม้จะตกใจ แต่ก็รีบปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทว่าหัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ
“สายัณห์สวัสดิ์ค่ะ ท่านหญิง”
+
“ดึกดื่นถึงเพียงนี้ท่านไม่ง่วงหรอคะ“
น้อยครั้งนักจะชวนใครสักคนแปลกหน้าคุยก่อน
กับคนเบื้องหน้ารู้สึกว่าช่างคุ้นเคยคลับคลาว่าคล้ายคนรู้จักเป็นอย่างดีของตน
"เรายังไม่ง่วงค่ะ อาจเป็นเพราะมาอยู่ในสถานที่นี้ยังไม่คุ้นเคย"
เธอตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อให้เกียรติคู่สนทนา
"แล้วท่านหญิงล่ะคะ ยามดึกเช่นนี้ ท่านไม่ง่วงหรอคะ"
เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ดวงตาสีชมพูสบกับอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
”มีเรื่องให้ขบคิดจนเกินไปจึงนอนไม่หลับค่ะ“
ตอบกลับอย่างไว้ซึ่งมารยาท แต่กลับไม่สบตาและมองไปทางคู่สนทนามากนักเพราะความขัดเขินจากเสื้อผ้าที่อีกคนกำลังสวมใส่
”คงเป็นคนปรับตัวยากหรอคะ..อ๊ะ ขอโทษที่ตัดสินท่านจากการรับรู้เพียงผิวเผินนะคะ“
หันกลับไปก้มตัวลงอย่างรู้สึกผิดที่ไม่ได้ระมัดระวังคำพูดของตน