คนกำลังสับสน พอได้ยินเสียงเอ่ยทักก็ชะงักงัน ช่วงเวลาแปลกประหลาดกับคำเอ่ยขานเรียกชื่อ..

…เป็นสิ่งที่ไม่ควรขานรับ..

สุดท้ายก็กลั้นใจหันกลับไปมองตามต้นตอเสียนั้น…โชคดีที่เหมือนต้นเสียงนั้นจะมีตัวตนอยู่จริง

“..โทคุชิโร่“ โคยูกิ

”ฉัน…..ก็ไม่รู้เหมือนกัน“

เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายทางถนนเส้นนี้คือที่ไหน แต่มันช่างว่างเปล่า นอกจากต้นไม้และพุ่มไม้ก็ไม่มีอะไรอยู่เลย

…ไม่มีแม้แต่สิ่งที่เขาควรเห็นว่ามี..