#KMI_เปิดโรล
โรลเปิด - แยกรูท
ในวันธรรมดาวันหนึ่งโมโมเสะก็แค่บังเอิญทำคอนแทคเลนส์หายเท่านั้น
เจ้าตัวที่ไม่คิดอะไรก็กะจะใช้ชีวิตตามปกตินั่นแหละ
ถึงแม้จะผ่านการบาดเจ็บมามากมายเจ้าตัวก็ไม่ได้ยอมแพ้เลย
และตอนนี้เค้ากำลังจะตกบันไดและคุณที่บังเอิญผ่านมา
ก. รับตัวเขาจากด้านล่างได้ทัน
ข. คว้าตัวเขาไว้จากด้านบน
ค. ยืนดุเฉยๆก็ได้คนใจร้าย...
โรลเปิด - แยกรูท
ในวันธรรมดาวันหนึ่งโมโมเสะก็แค่บังเอิญทำคอนแทคเลนส์หายเท่านั้น
เจ้าตัวที่ไม่คิดอะไรก็กะจะใช้ชีวิตตามปกตินั่นแหละ
ถึงแม้จะผ่านการบาดเจ็บมามากมายเจ้าตัวก็ไม่ได้ยอมแพ้เลย
และตอนนี้เค้ากำลังจะตกบันไดและคุณที่บังเอิญผ่านมา
ก. รับตัวเขาจากด้านล่างได้ทัน
ข. คว้าตัวเขาไว้จากด้านบน
ค. ยืนดุเฉยๆก็ได้คนใจร้าย...
Comments
ไม่รู้อะไรโดนใจให้อามิได้เดินผ่านมาพอดี พบว่าสหายร่วมโลกของเธอกำลังจะอายุขัยสั้นลง
“ โมโมเสะจัง—-! ”
อามิผู้วิ่งขึ้นบันไดไม่ทันได้รับตัวอีกฝ่่ยไว้ แต่เด็กผู้หญิงตัวเท่ามดโดนพี่ชายแย่งของกินบ่อยๆกับโดนจับโยนเข้าแป้นบาสเพราะความจิ๋ว อาจรับเพื่อนร่วมโลกได้ไม่มากนัก แต่ก็พอจะไม่ให้อายุขัยสั้นลง
ด้วยภาพอามิอุ้มอีกฝ่ายท่าเจ้าสาว…โดยที่ขายังสั่น
“ ปะ…เป็นอะไรมั้ย! ”
เขาตกลงมาอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน ที่ดูชมพูพอๆกับเขา?
ตัวเล็กกว่า??
“เอ่อ…ขอบใจ แต่ไม่หนักหรอ”
เขามองอีกฝ่ายที่อุ้มเขาด้วยขาที่กำลังสั่นรี่
แม้จะพูดแบบนั้นแต่หล่อนก็หน้าแดงแจ๋แทบจะเป็นมะเขือเทศ
ทว่าจนแล้วจนรอดสุดท้ายเธอก็วางลง
“ แล้วทำไมโมโมะเสะจังถึงเดินเหมือนตัวละครบัคในเกมเลยละ! ถ้าเป็นชั้นสองคงอันตรายนะ! ”
เธอเอ่ยด้วยน้พเสียงเจี๊ยวแจ๊วอามิเคยโดนสิ่งลี้ลับชั้นสองเล่นงานมาบางครั้ง สำหรับเธอไม่ได้กลัวมากนักหรอกเพียงแต่เสียเวลาเดินวนลูบแบบนั้นบ้าง
ถึงภาพจะเบลอแต่เขามองเห็นได้อยู่ว่าหน้าอีกฝ่ายพลันเปลี่ยนสี
คงหนักนั่นแหละ ยังไงเขาก็คือผู้ชายตะวใหญ่กว่า…
“ก็ไม่ได้อยากติดบัคเท่าไหร่”
เขายืนจัดระเบียบเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและอีกฝ่าย
“ไม่มีคอนแทคเลนส์ต่างหาก”
พูดแล้วก็เอาหน้าไปใกล้แหวกดวงตาให้ดูว่าเป็นยังไง แต่ก็คงไม่เห็นอะไรนอกจากลูกตา
ไม่รอช้าด้วยหน้าที่ของฮีโร่เธอรับอีกคนไว้อย่างพอดิบพอดี ไม่มีล้มหรือเซแม้แต่อย่างใดถึงอย่างนั้นก็แอบตกใจนิดหน่อย
「ปะ- เป็นอะไรรึเปล่า ?」💦
เสียงลมร่วงลงไปทำให้เขาถึงกับวิญญาณหลุดชั่วขณะ
“!!??”
”เอ้ะ เอ่อ ใครหน่ะ??“
”ฉันโอเคดี ขอบคุณ“
เผยยิ้มกว้างให้ก่อนที่จะพยุงอีกคนให้ยืนเป็นปกติ
「กำลังฝึกกระโดดลงบันไดอยู่หรอ ?」
มันเคยฮิตในสมัยตอนที่เธอเรียนอยู่ประถม ก็เลยคิดว่าอีกคนคงจะทำบ้าง
“จะเดินเป็นทางตรงต่างหาก”
เขาเอ่ยออกมาพลางทำแขนข้างหนึ่วเป็นถนน อีกข้างแทนเขาที่กำลังเดินและทำมือไต่แขนไปข้างหน้า
“ก็นะไม่มีคอนแทคเลส์ก็งี้”
“แต่ก็ขอบใจมากที่ช่วยไว้”
เกาหัวตัวเองแกรกๆ
「ฟังดูลำบากจังเลยนะ แล้วแบบนี้คุณจะเดินไปต่อได้ไหมอ่ะ ?」
มองซ้ายมองขวาก่อนที่หันมามองอีกคน ทางเดินค่อนข้างมีอุปสรรคอยู่มากมายเลยล่ะ
นั่นสิทำยังไงดี
“ถ้าขี่หลังเธอยังไงก็ไม่ได้สินะ..”
“งั้นช่วยจูงมือไปทีสิ”
เขาแบมือให้อีกฝ่าย
หลังจากที่โดนชนแล้วหนี(?) อย่างงงๆ เด็กที่เป็นตัวการตรงหน้าก็ทำท่าจะล้มตกบันไดเสียอย่างนั้น
ชิราฟุเนะ จับเด็กชายจากข้างหลังแล้วคว้าตัวเอาไว้ไม่ให้ไถลลงไปตามราวขั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า...”
ด้วยส่วนสูงที่มากกว่า อาจารย์ยกเขาเอาไว้ได้ทั้งตัว จึงไม่บาดเจ็บใดๆ
พูดตามตรงแว๊บแรกคิดเข้าข้างตัวเองคือเขามีพลังพิเศษ
แต่ก็ได้ยินเสียงใครบางคนจากด้านหลัง
"อาจารย์ชิราฟูเนะจัง?? ขอบคุณครับ..."
เขาหยีตามองอีกฝ่าย เพราะมองไม่เห็นเจ้าตัวเท่าไหร่
แต่อย่างน้อยก็ดึงอีกฝ่ายเข้าที่เซฟได้สำเร็จ แต่ฟูมิอากิยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดีเพื่อความปลอดภัย
"คุณ! อีกก้าวมันจะเป็นทางไปนรกแล้วนะครับ!"
เผลอขึ้นเสียงด้วยความตกใจนิดหน่อย เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าเขาไม่วิ่งมาโดดคว้าไว้ทันล่ะก็☠
อยู่ๆก็มีแรงมหาศาลดึงจากด้านหลังจนหงายตามไปแต่ทว่าคอเขาเกือบหลุด
"แค่กๆ ค แค่ตอนนี้ ก็ลงนรกแล้วนะ..."
เขาตบบ่าอีกฝ่ายหอบแค่ก
"ว่าแต่นายเป็นใคร"
รีบปล่อยมือพอโดนทัก แต่น้ำเสียงไม่ได้ดูขอโทษสักเท่าไหร่
"แต่คุณไม่เห็นทางหรือครับ? อีกนิดเดียวก็จะเกิดอุบัติเหตุแล้วนะ" ไม่ได้ตั้งใจดุ แต่พวกโล่งใจแล้วในหัวมันหลุดปากออกมาเอง
"แล้วก็ ปีหนึ่งครับ คาซึกิ ฟูมิอากิ" ก่อนจะเอ่ยตอบที่ถามว่าเป็นใครลวกๆ พร้อมดันตัวเองให้ลุกจากพื้นแล้วดึงแขนอีกฝ่ายขึ้นมาด้วย ยากนิดหน่อย เขาเตี้--
“ออมันเป็นทางดิ่งหรอ”
เขาเกาหัวตัวเอบแกรกๆ
“ไม่เห็นหน่ะ เธอปี1สินะ งั้นฟูมิจังขอมองหน้าทีตอนนี้นายเหมือนโดนกองเซนเซอร์บังกน้าอยู่หน่ะ”
เขายื่นหน้าไปใกล้อีกฝ่านหน้าผากแทบชิดเพื่อจดจำใบหน้า
“นายหน้าตาแบบนี้เอง ขอบใจนะ”
แก้ให้เสียงแข็ง นี่สายตาต้องสั้นขนาดไหนเนี่ย เสี่ยงตาบอดแล้วมั้ง
แล้วก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้ามาถึงขนาดนั้นเขาเอานิ้วจิ้มหน้าผากรุ่นพี่ดันไว้ก่อน
"แทนที่จะมาจำหน้าผม ไปหาแว่นใส่ดีไหมครับ"
"แล้วปกติคุณใส่แว่นไหมเนี่ย หรือคอนแทค?"
หัวเขาโงนเงนถอยกลับไป
”ก็คอนแทคนั่นแหละ“
”แต่ว่าตอนถอดล้างเมื่อกี้โดนลมพัดปลิวไปแล้ว..“
เขาเกสหัวไม่รู้จะทำยังไง