“ก็เอาสิ แต่ทางนี้ไม่ได้ขายกันง่ายๆเรื่องของกินหรอกนะ“
เขาว่างั้นแต่ความจริงแล้วเขานึกชื่อของที่อยากกินเต็มหัวไปหมด
เขาหันมาดูท่าทางการซ้อมของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดองศามือต่างจากปกติที่ควร
”ลองยิงดูสิ“
แต่เขากลับไม่พูดออกไปรออีกฝ่ายยิง
ระหว่างนั้นเขายกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอท่าทางการยิงของรุ่นน้อง
เขาว่างั้นแต่ความจริงแล้วเขานึกชื่อของที่อยากกินเต็มหัวไปหมด
เขาหันมาดูท่าทางการซ้อมของอีกฝ่าย เห็นได้ชัดองศามือต่างจากปกติที่ควร
”ลองยิงดูสิ“
แต่เขากลับไม่พูดออกไปรออีกฝ่ายยิง
ระหว่างนั้นเขายกมือถือขึ้นมาถ่ายวิดิโอท่าทางการยิงของรุ่นน้อง
Comments
พอยิงพลาดก็ทำให้เขินอายนิดหน่อย เขาหันมองรุ่นพี่ท่าทางดูผิดหวัง บอกได้เลยว่าเห็นหูหมาลู่ลงมา
ทำพลาดตลอดเลย
' อา - อีกนิดเดียวเอง ผมพลาดตรงไหนกัน '
หลังเขาหยุดอัดคลิปลงจึงถามอีกฝ่าย
“นายเคยเล่นกีฬาอื่นๆหรือเปล่า”
เขายกมือถือฝาพับที่มีคลิปของคนน้องให้ดู
”แขนหน่ะยกสูงไป ติดเป็นนิสัยเชียวนะ“
อย่าคิดว่าจะรอดสายตารุ่นพี่ที่มองรุ่นน้องฝึกมาเวลา1ปีเชียว
”แต่เอาเถอะอยู่ที่ปัจจัยื่นด้วย พวกแรงลมอะไรงี้“ ส่วนอย่างหลังเจาก็พูดออกมามั่วๆหล่ะนะ
ข้อบกพร่องส่วนนี้ไม่ได้ทำให้เขาเศร้านักหรอก ต้องทำใจว่าทุกคนไม่ได้เก่งเสมอไปนี่นา
เเต่เขาก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามหรอกนะ
เขาได้ยินคำสอนก็เข้าใจเเละทำตาม ลดระดับเเขนลงมาเล็กน้อย เเละลองยิงอีกครั้ง
ลูกธนูปักจุดศูนย์กลางพอดี ทันทีที่เห็นเขาก็ยิ้มเเย้มดีใจ เเววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ
' สุดยอดเลย ! สมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ ลูกศิษย์คงจะเก่งเหมือนกับรุ่นพี่หมดเลยสินะ ! '
“หึมันก็แน่นอนอยู่แล้ว” เสยผมเก็กสุดๆถึงจะดูม่คอยหล่อเท่าไหร่ก็เถอะ
”แน่นอน ลูกศิษย์ถ้าเอาอย่างรุ่นพี่ม่มีใครไม่ได้ดีทั้งนั้นฮะๆๆ“
พูดไปงั้นแหละ เพราคำเยินยอของอีกฝ่ายยิ่งทำเอาความภูมิใจพุ่งสูงกว่าเดิม
”แล้วก็จำความรู้สึกนั้นทำไปเรื่อยๆ“
เขาคิดว่าแค่เข้าเป้าก็ดีแล้ว