ถ้ามีคนมาเห็นคงต้องคิดว่าเขาแกล้งอีกฝ่ายอยู่แน่ๆ…กูห่างลู่ลงซะขนาดนั้น
หลังเขาหยุดอัดคลิปลงจึงถามอีกฝ่าย
“นายเคยเล่นกีฬาอื่นๆหรือเปล่า”
เขายกมือถือฝาพับที่มีคลิปของคนน้องให้ดู
”แขนหน่ะยกสูงไป ติดเป็นนิสัยเชียวนะ“
อย่าคิดว่าจะรอดสายตารุ่นพี่ที่มองรุ่นน้องฝึกมาเวลา1ปีเชียว
”แต่เอาเถอะอยู่ที่ปัจจัยื่นด้วย พวกแรงลมอะไรงี้“ ส่วนอย่างหลังเจาก็พูดออกมามั่วๆหล่ะนะ
หลังเขาหยุดอัดคลิปลงจึงถามอีกฝ่าย
“นายเคยเล่นกีฬาอื่นๆหรือเปล่า”
เขายกมือถือฝาพับที่มีคลิปของคนน้องให้ดู
”แขนหน่ะยกสูงไป ติดเป็นนิสัยเชียวนะ“
อย่าคิดว่าจะรอดสายตารุ่นพี่ที่มองรุ่นน้องฝึกมาเวลา1ปีเชียว
”แต่เอาเถอะอยู่ที่ปัจจัยื่นด้วย พวกแรงลมอะไรงี้“ ส่วนอย่างหลังเจาก็พูดออกมามั่วๆหล่ะนะ
Comments
ข้อบกพร่องส่วนนี้ไม่ได้ทำให้เขาเศร้านักหรอก ต้องทำใจว่าทุกคนไม่ได้เก่งเสมอไปนี่นา
เเต่เขาก็ไม่เคยล้มเลิกความพยายามหรอกนะ
เขาได้ยินคำสอนก็เข้าใจเเละทำตาม ลดระดับเเขนลงมาเล็กน้อย เเละลองยิงอีกครั้ง
ลูกธนูปักจุดศูนย์กลางพอดี ทันทีที่เห็นเขาก็ยิ้มเเย้มดีใจ เเววตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ
' สุดยอดเลย ! สมกับเป็นรุ่นพี่โมโมะ ลูกศิษย์คงจะเก่งเหมือนกับรุ่นพี่หมดเลยสินะ ! '
“หึมันก็แน่นอนอยู่แล้ว” เสยผมเก็กสุดๆถึงจะดูม่คอยหล่อเท่าไหร่ก็เถอะ
”แน่นอน ลูกศิษย์ถ้าเอาอย่างรุ่นพี่ม่มีใครไม่ได้ดีทั้งนั้นฮะๆๆ“
พูดไปงั้นแหละ เพราคำเยินยอของอีกฝ่ายยิ่งทำเอาความภูมิใจพุ่งสูงกว่าเดิม
”แล้วก็จำความรู้สึกนั้นทำไปเรื่อยๆ“
เขาคิดว่าแค่เข้าเป้าก็ดีแล้ว
เเต่ยังคงพยายามคงที่ให้ลูกธนูอยู่ไม่ให้ห่างจากเป้ามาก
ไม่นานก็เริ่มเหนื่อย ใบหน้าจริงจังเต็มไปด้วยหยดเหงื่อ ดูเหมือนเสียงกริ่งดังขึ้นเเจ้งเวลาสุดท้ายของการอยู่ในโรงเรียน
' อะ - ไวจังเลย เลิกซะเเล้ว '
เขาหยุดชะงักไปพักนึงก่อนจะวิ่งกลับมาที่กระเป๋าเพื่อเก็บคันธนู
' ไปเที่ยวกันเถอะครับ ! '
เขาเองก็ไม่ได้อยากอยู่บ้านคนเดียวหรอก