3 Feb • #ESRA_Starlit • #ESRA_Roleplay
เสียงดนตรีแผ่วเบาล่องลอยทั่วห้องจัดเลี้ยง แสงไฟระยิบสะท้อนบรรยากาศอันครึกครื้น ท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมาย
เซอร์เรียสกลับรู้สึกประหม่ากว่าที่เคย แม้จะคุ้นชินกับงานเต้นรำ แต่ที่นี่แทบจะไม่มีใครที่เขารู้จักเลยเขาจึงตัดสินใจว่าจะยืนชมบรรยากาศเพียงอย่างเดียวเท่านั้น +
( แวะมา+ ด้วยกันได้นะคะ! )
เสียงดนตรีแผ่วเบาล่องลอยทั่วห้องจัดเลี้ยง แสงไฟระยิบสะท้อนบรรยากาศอันครึกครื้น ท่ามกลางเหล่าผู้คนมากมาย
เซอร์เรียสกลับรู้สึกประหม่ากว่าที่เคย แม้จะคุ้นชินกับงานเต้นรำ แต่ที่นี่แทบจะไม่มีใครที่เขารู้จักเลยเขาจึงตัดสินใจว่าจะยืนชมบรรยากาศเพียงอย่างเดียวเท่านั้น +
( แวะมา+ ด้วยกันได้นะคะ! )
Comments
เซอร์เรียสตัดสินใจที่จะเข้าไปทักใครสักคนแต่ด้วยความไม่ระวังจึงทำให้สะดุดขาตัวเองเซไปโดน [คุณ]
"อ๊ะ ขออภัย!" เซอร์เรียสรีบกล่าวทันทีเมื่อตนเองเซไปชนอีกฝ่าย เขาถอยหลังเพื่อเว้นระยะ พลางมองคนตรงหน้า
"ข้าไม่ได้ตั้งใจ ..ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"
เด็กซ์ตอนนี้อยู่ในชุดสีชาดหรูกราสมฐานะของเขาไม่อปลกเลยว่าจะถูกเรียกว่าตุลาการสีชาด
เขาประคองเซอร์เรียสไว้ให้ยืนอย่างเบามือ
เซอร์เรียสกล่าว พลางตั้งตัวให้มั่นคงขึ้น เขาเงยหน้ามองอีกฝ่ายก่อนจะเผยรอยยิ้มบาง
"ข้าต้องเป็นฝ่ายถามมากกว่าว่ารุ่นพี่ไม่เป็นไรแน่ใช่ไหมครับ?"
แม้จะเป็นฝ่ายถูกประคอง แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายเช่นกัน แต่ทว่าชุดที่อีกฝ่ายใส่มากลับงดงามจนเขาเอ่ยปากชม
"วันนี้รุ่นพี่ดูสง่างามมากเลยนะครับ"
เด็กซ์ตอบก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเอ่ย
"ข้าเลือกชุดที่สง่างามที่สุดเพื่อเป็ยเกียรติให้แก่เหล่ารุ่นน้อง..."
"ให้เป็นการต้อนรับที่สวยงามและอบอุ่นต่อพวกเขา...ข้าดีใจที่เซอร์เรียสชอบมันนะ"
เขาตั้งใจแต่งตัวเพื่อให้เกียรติแก่รุ่นน้องปีหนึ่งทุกคนในงานอยู่แล้ว
"ข้าว่ามันเหมาะกับรุ่นพี่มากครับ" เขาเอ่ยออกมาจากใจจริง
"การต้อนรับเช่นนี้อบอุ่นมากจริงๆ ข้าเชื่อว่าทุกคนก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน"
เขารู้สึกว่างานเลี้ยงนี้เริ่มสนุกขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
"จะว่าไปแล้ว รุ่นพี่สนุกไหมครับงานเลี้ยงวันนี้" เขาเอ่ยถาม
มาฮาลหันมาขมวดคิ้วทันมีเพราะนึกว่าเป็นเพื่อนแกล้งกัน แต่พอเห็นว่าเป็นเด็กปี 1 เท่านั้นเขากลับคลายคิ้วที่ขมวดออกทันที
“ โทษทีที่ทำเสียงดุ นายไม่เป็นไรนะ ”
ดูเหมือนจะไม่ทันซะแล้วสิ เผลอดุไปเต็มๆ💀
เซอร์เรียสพูดเสียงเบา พลางทำทีท่าขอโทษด้วยความประหม่า เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะเริ่มต้นค่ำคืนนี้ด้วยการทำให้ใครไม่พอใจ
สีหน้าของอีกฝ่ายจะดูอ่อนลงแล้ว แต่ความรู้สึกผิดก็ยังไม่จางหายไปง่าย ๆ
"ท่านเจ็บตรงไหนหรือข้าทำให้ท่านเสื้อผ้าเลอะรึเปล่าครับ ข้ายินดีชดใช้ให้ท่านนะครับ.."
น้ำเสียงเซอร์เรียสลนลาน อีกทั้งตอนนี้เขายังไม่กล้าสบตาคู่สนทนาอีกด้วย
เห็นเด็กหนุ่มปี 1 ดูลนลาน เขาก็อดเอ็นดูไม่ได้
“ ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ชิลน่า ”
“ ถ้าจะขอโทษ ขอเป็นแนะนำตัวให้ฉันฟังซะดีกว่า ”
หยิบน้ำส้มขึ้นมาจิบ ก่อนจ้องอีกคนตาไม่วาง รอดูว่าอีกคนจะสบตาตนเมื่อไหร่
เขาเอ่ยตอบก่อนที่จะขยับตัว และยิ้มอย่างสุภาพพลางโค้งเล็กน้อย
"ข้ามีนามว่าเซอร์เรียส ไฮลอว์ ยินดีที่ได้พบครับ"
เขากล่าวแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่มั่นคงขึ้นเล็กน้อย เมื่อพูดจบ เขาสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงจ้องมาที่เขา เซอร์เรียสจึงสบตากลับอย่างอ่อนโยนเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"ข้าขอทราบนามของท่านได้หรือไม่ครับ?"
” มาฮาล จากอณาจักรแมมเลนต้า เรียกแค่มาฮาลก็ได้ “
‘ น่ารักเหมือนเจ้าหนูตัวจิ๋วดีแฮะ..‘
แนะนำตัวด้วยคำพูดสุดห้วน แต่จริงๆมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่เขาคิดในใจ(…)
มาฮาลจิบน้ำผลไม้อีกคครั้งแล้วค้อมหัวให้เล็กน้อย
“ นายกำลังไปไหนหรือเปล่า? “