"แต่ว่า ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของคุณซานแล้ว มีอะไรที่ยังอยากทำแล้วยังไม่ได้ทำไหมครับ?"

เปิดบทสนทนาชวนคุยใหม่เพื่อเปลี่ยนเรื่อง

( ขอเนียนรู้จักชื่อเสียงน้องนะคะ🙏🏻 )

“ สายันห์สวัสดิ์ครับเลดี้ฟลัวร์ริเซีย ”

ชายหนุ่มยิ้มก่อนโค้งคำนับให้อีกฝ่ายด้วยท่วงท่าที่สง่างาม

เดิมทีเขาเคยได้ยินชื่อเสียงด้านธุรกิจของตระกูลฟลัวร์ริเซียมาบ้างจึงเป็นเหตุทำให้รู้จักเธอ แม้จะยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเลยก็ตาม

“ หากเป็นเช่นนั้น ก็ถือเป็นเกียรติที่ได้รับคำชมจากเลดี้ครับ ”

ซานกล่าวขอบคุณอย่างถ่อมตน ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับชุดเดรสอีกฝ่าย

+

“ ฮ่ะๆ อดทนได้ดี ”

อีกฝ่ายบอกเล่าถึงความสนุกสนาน ก็พลอยทำให้ตัวผู้ฟังรู้สึกมีความสุขไปด้วย

“ เอ๊ะ? ฉันน่ะเหรอ ได้ยินคำชมแล้วความมั่นใจเพิ่มขึ้นเลยแฮะ ”

ซานกล่าวติดตลก ความจริงก็อยากแต่งตัวให้เรียบกว่านี้อยู่หรอก แต่พัฟบอลคู่ใจดันไม่ยอมเนี่ยสิ …

“ ถ้าเพกกี้ให้เกียรติเป็นคู่เต้นรำกับฉัน งานเลี้ยงก็น่าจะสนุกขึ้นนะ สักเพลงมั้ย? ”

ว่าก่อนผายมือเชื้อเชิญอีกฝ่ายอย่างสง่างาม

“ถ้ากล่าวแบบนี้ต่อหน้าองค์ชาย คงเสียมารยาท”

นั่นคือความจริง

“แต่การปกครองผู้คน…ก็หนักหนาอยู่เหมือนกัน”

ไม่บ่อยนักที่เขาจะเผลอระบายอะไรออกไปแบบนี้ อาจเพราะอีกฝ่ายนั้นก็ดูเป็นคนที่มีความคิดก้าวไกลไม่ต่างกัน

“ อา แน่นอนครับ ”

ซานหลุบสายตาหัวเราะกับท่าทีที่พยายามแก้ต่างของตนเอง

“ เดาว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เราได้พูดคุยกันสินะครับ? ”

“ ซานเทรี เฮลิเยร์ รูโซ ยินดีที่ได้รู้จักครับเลดี้ ”

ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่เคร่งครัดเรื่องพิธีการมากหรอก แต่เพราะนี่เป็นการพูดคุยกันครั้งแรกจึงต้องรักษากิริยามารยาทพื้นฐานไว้

“ ขอบใจนะเจอราร์ด วันนี้นายก็สง่างามมาก สมกับเป็นท่านอัศวินจริงๆ ”

ซานถึงกับยิ้มแย้มเมื่อได้รับคำชมอย่างจริงใจจากอีกฝ่าย

คงเพราะเดิมทีคนที่ถูกชมบ่อยๆมักจะเป็น นาดีน เสือดาวหิมะที่ตนเลี้ยงเสียมากกว่า …

“ เห็นนายดูสนุกกับงานเลี้ยงฉันก็ดีใจ แล้วนี่ได้ออกไปเต้นรำกับใครแล้วรึยัง? ”

บทจะดีก็ดีไม่สุด เปิดฉากแซวอีกฝ่ายไปแล้วหนึ่ง—

“ ขอบใจนะ ”

“ ชุดเดรสสีขาวมุกและหมวกของเธอก็งดงามมาก สมแล้วล่ะ ”

ซานกวาดสายตามองเพียงครู่เดียวก็รู้ได้ในทันที

ภายนอกอาจดูเหมือนชุดเดรสที่มีความเรียบง่าย ทว่าเนื้อผ้าและลวดลายที่ประดับกลับมีรายละเอียดบางอย่าง ที่หากไม่ได้คลุกคลีกับวงการค้าขายเฟริเซียมาก่อน ก็คงไม่รู้ว่าเป็นชุดที่มีมูลค่าขนาดไหน

“ เป็นไงบ้าง งานเลี้ยงสนุกรึป่าว? ”

ทันใดที่สายตาคู่นั้นจ้องกลับมา ชายหนุ่มก็ฉีกยิ้มและโค้งศรีษะให้พอเป็นพิธีการทักทายสั้นๆ จากนั้นค่อยหันกลับไป

… ช่างเป็นชายที่เข้ากันได้ดีกับยามรัตติกาลเสียจริง