(จ๊ากก ตะกี้พิมพ์ตก)
“โอเค” พยักหน้า
ว่าจบก็กลับไปคุยกับคนในร้านอีกรอบ
“ป้าคะ—- หนูขอยืมมีดได้มั้ย?”
คุณป้าที่ดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นพยักหน้าตอบ จากนั้นก็ตัดแบ่งครึ่งยากิโซบะปังให้อย่างสวยงามด้วย✨
รุยโค้งขอบคุณพร้อมขอโทษที่ยืนเกะกะหน้าร้านเขาอยู่นาน
“อ่ะ ( ´_ゝ`)” เดินต่อกแต่กมายื่นส่วนแบ่งให้อีกคน
“โอเค” พยักหน้า
ว่าจบก็กลับไปคุยกับคนในร้านอีกรอบ
“ป้าคะ—- หนูขอยืมมีดได้มั้ย?”
คุณป้าที่ดูเหตุการณ์มาตั้งแต่ต้นพยักหน้าตอบ จากนั้นก็ตัดแบ่งครึ่งยากิโซบะปังให้อย่างสวยงามด้วย✨
รุยโค้งขอบคุณพร้อมขอโทษที่ยืนเกะกะหน้าร้านเขาอยู่นาน
“อ่ะ ( ´_ゝ`)” เดินต่อกแต่กมายื่นส่วนแบ่งให้อีกคน
Comments
"ขอบคุณนะ"
"อ้ะ จริงด้วย- ฉันโคบายาชิ โซระ"
พอนึกได้ว่าคุยมาตั้งนานก็เลยแนะนำตัว
“อือ โคบายาชิ“ ทวนชื่ออีกฝ่ายเหมือนเด็กท่องตามครู
“ฉัน ฮากะ” แนะนำตัวกลับ
"ยินดีที่ได้รู้จักน้าฮากะจัง"
ยิ้มกว้าง
"ถือว่าเป็นสหายเมล่อนปัง"
ว่าก็ว่าเถอะ พวกเราก็ใช้เวลาอยู่ตรงนี้พอควร เวลาพักกลางวันเหลืออีกเท่าไหร่เนี่ย (；´Д`A
“นายไปไหนต่อ กลับห้อง?”
ถามพร้อมกัดเมลอนปังกินไปด้วย
หิวแหละดูทรง…
"คงนั่ง่กินอีกแปบนึงแล้วค่อยกลับห้องน่ะ"
"ยังไม่ได้กินอะไรเลย"
รุยเบนสายตามองรอบๆ โรงอาหาร มีที่ว่างเหลือพอประมาณ เพราะนักเรียนเริ่มทยอยแยกย้ายกันแล้ว
เธอเลยกวักมือเรียกให้อีกคนดู
“อั่งอั๋ย?” (นั่งมั้ย?) ยัง ยังไม่หยุดกินอีก