"ไม่ได้ ไม่ได้ นี่จะทุบของสวยๆแบบนี้ทิ้งได้ยังไง!?"
เห็นอีกฝ่ายลุกลี้ลุกลนขนาดนั้นก็หน้าเหวอ "ใจเย็นๆก่อน เดี๋ยวเราลองเอาออกให้ เอาล่ะ อยู่นิ่งๆไว้ก่อนนะ"
ยกมือปางค์ห้ามญาติที่อาจจะไม่ได้ช่วยให้ใจเย็นลง แล้วก็เดินอ้อมไปแก้พัซเซิลที่ด้านหลัง จากองค์ชาย ตอนนี้เปลี่ยนอาชีพเป็นนักกู้ระเบิด หาสายสีที่ถูกต้อง
"เอ่อ..."
"มันน่าจะต้องเริ่มจากเส้นนี้...อ้อมทาง..นี้?"
เห็นอีกฝ่ายลุกลี้ลุกลนขนาดนั้นก็หน้าเหวอ "ใจเย็นๆก่อน เดี๋ยวเราลองเอาออกให้ เอาล่ะ อยู่นิ่งๆไว้ก่อนนะ"
ยกมือปางค์ห้ามญาติที่อาจจะไม่ได้ช่วยให้ใจเย็นลง แล้วก็เดินอ้อมไปแก้พัซเซิลที่ด้านหลัง จากองค์ชาย ตอนนี้เปลี่ยนอาชีพเป็นนักกู้ระเบิด หาสายสีที่ถูกต้อง
"เอ่อ..."
"มันน่าจะต้องเริ่มจากเส้นนี้...อ้อมทาง..นี้?"
Comments
“ด-ได้เลย โอเค” เธอพยายามยืนนิ่งให้ได้มากที่สุด ตอนแรกนึกว่าเป็นเพียงปมเล็กๆ พอรู้ว่าเป็นพัซเซิลระดับยากสุดเลยตกใจเสียเกินเหตุ
เอาน่าท่านชาย การจะเป็นเจ้าชายที่เพอร์เฟคก็ต้องรู้วิธีกู้ระเบิดเอาไว้ไม่ใช่รึ <-???
“หรือจริงๆ แกะออกมาจากผมเลยก็ได้นะ…”
เพราะมองไม่เห็น เลยทำได้แค่แนะนำแบบมั่วๆน่ะ
เขาใช้เวลางัดแงะระเบิดอยู่ครู่หนึ่งก็ดึงเอาสายแว่นออกมาได้ น่าเสียดายที่ทรงผมมันไม่ได้เนี้ยบนิ้งอย่างที่ควรจะเป็น หลังจากพินิจพิจารณาแล้ว...
"เอ่อ ผมมันยุ่งน่ะ"
"ถ้าไม่ถือสา ขอเราแก้ผมให้ได้ไหม อย่างน้อยให้ปอยชี้ๆนี่หายไป"
…
หลังจากระเบิดถูกกู้เรียบร้อย เฟลิเซียก็ถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก จะไม่กลัดกิ๊บนี่อีกแล้ว!
”อ้ะ ยุ่งมากเลยหรอ“
อุทานขึ้นมาด้วยความเสียดาย แต่เมื่ออีกฝ่ายเสนออย่างนั้นก็กลับลังเล
”เราเกรงใจจังเลย“
ทั้งที่เรื่องแบบนี้น่าจะเป็นหน้าที่พัฟบอลแท้ๆ
…ว่าแต่ปุบเปะหายไปไหน
”แต่ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป…“
"ถึงเราจะไม่เก่งอย่างช่างฝีมือ เห็นอย่างนี้แต่ก็พอไปวัดไปวาได้นะ"
เขาว่าพลางค่อยๆดึงกิ๊บออกมาโดยไม่ยุ่งอะไรกับผมเปีย แค่จัดการม้วนๆให้เข้าที่เฉยๆ พอเรียบร้อยแล้วก็ถอยออกมาตรวจดูผลงาน
"คงจะได้แล้วล่ะ"
"เป็นไง แบบนี้พอได้หรือเปล่า" ไม่ถามเปล่า หยิบกระจกพกออกมายื่นให้ด้วย
“ถ้าเธอว่าอย่างนั้นเราก็ไม่มีปัญหา” แล้วจึงฝากให้หัวตัวเองถูกช่วยเหลือไว้อีกครั้งโดยอีกฝ่าย
เฟลิเซียแปลกใจเล็กน้อยที่คนข้างหลังใช้เวลาครู่เดียว ยิ่งประหลาดใจที่ผมเปียตัวเองกลับมาเรียบร้อยเหมือนเดิม!
แถมพกกระจกด้วย!?
“โห… ขอบคุณมากเลยนะ!?“
”ถ้าอยากให้ตอบแทนอย่างไรบอกเราได้เลย! ขอบคุณมากจริงๆ…“ ทั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่เปียที่ตนเองอุตส่าห์ทำมาก็ยังอยู่ ดีใจจัง
“เรื่องแค่นี้ ไม่ต้องกังวลเรื่องตอบแทนอะไรกันหรอก”
“อย่าลืมล่ะ ดูแลผมไว้ดีๆ คราวหลังอย่าให้พันกันขนาดนี้อีก ถ้าต้องตัดขึ้นมาเราคงเสียดายแย่“
เขาว่า เก็บกระจกพกกลับมา
“ทีนี้ก็สนุกกับงานได้แล้วนะ”
”