19 Mart’tan beri tam odaklanamıyorum. Önce sokaklardaki şiddet, şimdi tutuklu gençler içimi daraltıyor. Ülkenin yükü yine en duyarlı olanların omzunda. Farkındalık, bazen bir lütuf değil, bir ceza gibi. Bu hâlin adı ne bilmiyorum ama ağır geliyor. Bu karanlıktan nasıl çıkacağız onu da bilmiyorum.
Comments
İşimizi yapıp sonra sonuna kadar bu sisteme boykotla, finansal, sahada protesto ile çomak sokacağız.
"Yok öyle umutları yitirip karanlıkta savrulmak. Unutma aynı gökyüzü altında bir direniştir yaşamak”
azıcık depresyona girebiliriz ama ümitsizliğe kapılmayalım
birlikte güçlüyüz (burada yumruğunu havaya kaldırmış el hayal edin, bulamadım emojiyi)