โฮริโคชิไม่พูดอะไร แน่นอนว่าเธอรู้สึกได้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น และแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
เมื่อเวลาผ่านไป นัยน์ตาที่เห็นเพียงสีดำว่างเปล่าก็ค่อยๆกลับมามองเห็นอีกครั้ง แต่ยังเป็นภาพเบลออยู่
เธอเงยหน้าขึ้นไปยังจุดที่เขาน่าจะยืนอยู่ กระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้การมองเห็นกลับมาดีขึ้นได้เร็วกว่านี้
"คุณยังอยู่จริง ๆ ด้วย"
"ขอบคุณนะคะ"
รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างเคยชิน แบบเดิมที่มักจะทำเป็นประจำ
เมื่อเวลาผ่านไป นัยน์ตาที่เห็นเพียงสีดำว่างเปล่าก็ค่อยๆกลับมามองเห็นอีกครั้ง แต่ยังเป็นภาพเบลออยู่
เธอเงยหน้าขึ้นไปยังจุดที่เขาน่าจะยืนอยู่ กระพริบตาถี่ๆสองสามครั้งแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้การมองเห็นกลับมาดีขึ้นได้เร็วกว่านี้
"คุณยังอยู่จริง ๆ ด้วย"
"ขอบคุณนะคะ"
รอยยิ้มผุดขึ้นอย่างเคยชิน แบบเดิมที่มักจะทำเป็นประจำ
Comments
"ตอนนี้ฉันพอจะมองเห็นแล้วคงไม่รบกวนคุณต่อแล้วล่ะค่ะ"
"แต่ถ้าอยากอยู่ต่อ ฉันก็ไม่ขัดหรอกนะ"
เธอพูดอย่างติดตลกแน่นอนว่าไม่ได้จะบังคับอีกฝ่ายและไม่ได้จริงจังขนาดนั้น
"แต่ว่า... คุณคงจะกลับเลยสินะคะ ไม่อยากอยู่เที่ยวงานหน่อยเหรอ?"
ครั้งที่แล้วเขาก็ไม่ไปถึงเธอจะอยากถามแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นต้องรู้
ไม่ขยับแม้ตอนที่เธอพูดออกมา
น้ำเสียงของเธอ …แม้จะเบาเล็กน้อยเหมือนภาพในสายตา
แต่เขาก็ฟังทุกคำ ไม่เคยคิดมองข้ามมันเลย
" เรายังมีเวลา อย่างน้อยก็ครึ่งชั่วโมง "
" วันนี้ผมมากับคนอื่นครับ "
" เปิดซุ้มเล็ก ๆ ด้วยกัน เลยอาจจะใช้เวลาอย่างอิสระมากไม่ได้ "
เขาหวังว่าเธอจะเข้าใจ โดยไม่มีคำอธิบายเพิ่ม
คำว่า อยู่แบบไม่เป็นทางการ
คือการลดสถานะตนเองให้อยู่ในจุดที่ไม่กดดันเธอ
ไม่เป็นภาระ และไม่ผูกพันอะไรเกินกว่า พื้นที่วางเงาร่วมกันชั่วคราว
" คุณอยากไปเดินเที่ยวด้วยกันไหมล่ะครับ "
"ฉันว่า ฉันไม่มีสิทธิ์อนุญาตให้คุณอยู่หรือไม่อยู่หรอกนะคะ"
"แต่แบบนี้ฉันก็มีเพื่อนอยู่ด้วยเอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
เธอเอียงคอเล็กน้อยไม่รู้ว่าหมายความตามที่พูดจริงหรือเปล่า เธอแค่กำลังทำตัวให้เป็นปกติ หรืออาจจะกำลังพยายามอยู่
โฮริโคชิเงียบไปพักหนึ่งเหมือนต้องใช้เวลาให้แน่ใจว่าเธอฟังไม่ผิด
"...เดินเที่ยว? ...ได้สิคะ"
มือของเธอค่อยๆ แตะต้นไม้ด้านหลังเหมือนกำลังหาทางเดินอยู่ แน่นอนว่าเธอจำทางได้ แต่ภาพมันเบลอเท่านั้น
"หรือคุณต้องนำฉันนะ ฉันไม่รู้ว่าซุ้มคุณอยู่ตรงไหน"
“ฉันคงจะเดินช้ามากเลยค่ะ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณเบื่อก่อนนะคะ”
เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ เพราะทุกก้าวของเธอระวังเป็นอย่างมากเพื่อไม่ให้ล้ม แต่ถึงอย่างนั้น...ก็ยังพยายามเดินไปได้อยู่
เขาก็แค่เข้าไปยืนข้าง ๆ ยื่นแขนข้างซ้ายให้กับเธอ
เป็นสัญญาณบอกว่าถ้าเธอต้องการใช้แขนของเขาเพื่อช่วยนำพา เขาเองก็ไม่ถือสาอะไร
ท่ามกลางโลกที่เกือบจะมืดบอด เขาไม่ได้แอบอ้างตัวเองเป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งในที่แห่งนี้ เขาก็เป็นแค่คนหนึ่งที่เข้าใจในระดับที่เธออยากให้เขาเข้าใจ