พอได้คำตอบ โฮโจก็มองรอยยิ้มจาง ๆ ของคุณ
อะ ไม่ใช่..ยิ้มเนือย ๆ นแล้ว
"อืม เข้าใจแล้ว"
ตอบรับ ลดโทรศัพท์
ว่าง่ายแสนง่าย อย่างกับยิ้มคุณมันเหมือนการดีดนิ้วทีนึง
โฮโจกอดอกยืนรอ จนคุณสั่งเสร็จถึงเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์บ้าง
เขาสั่งของก่อน ท่าทางจะเป็นสโคนชิ้นนึง และมัฟฟินช็อกโกแลตสองชิ้น
ไม่นานก็หันมาทางคนข้าง ๆ
อะ ไม่ใช่..ยิ้มเนือย ๆ นแล้ว
"อืม เข้าใจแล้ว"
ตอบรับ ลดโทรศัพท์
ว่าง่ายแสนง่าย อย่างกับยิ้มคุณมันเหมือนการดีดนิ้วทีนึง
โฮโจกอดอกยืนรอ จนคุณสั่งเสร็จถึงเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์บ้าง
เขาสั่งของก่อน ท่าทางจะเป็นสโคนชิ้นนึง และมัฟฟินช็อกโกแลตสองชิ้น
ไม่นานก็หันมาทางคนข้าง ๆ
Comments
เขากดมันอยู่สักพักก่อนจะเลื่อนหน้าจอให้ดู เป็นเด็กแฝดอายุสัก 4 ขวบ
"..ตัวแค่นี้ก็อย่างกะพังบ้านได้แล้ว"
หน้าตาเขาเขาดูปลาตายที่สุดที่เคยแสดงมา
"เธอล่ะ? มีน้อง ๆ บ้างไหม" โอชิม..ะ..จิ๋ว
ร้องอ้อ ก่อนยื่นหน้ามาดูรูปเด็กแฝดจิ๋วๆ
ยิ้มกว้างขึ้นอีกหน่อย “น่ารักนี่นา”
แล้วพอหันมาเจอคุณทำหน้าปลาตายก็.. ขำพรืด “ดูทำหน้าเข้าสิ“ ทำโฮโจคุงที่ ( ◠‿◠ ) หน้าตาหมดอาลัยตายอยากได้ขนาดนี้เนี่ย หรือว่าจะ.. “ซนมากเลยเหรอ”
”ไม่มีหรอก เป็นลูกคนเดียวน่ะ“ มีแต่โอชิมะตัวโตให้คุณ ”เหนื่อยแย่เลยสิ คุณพี่ชาย“ โดนแซวซะแล้ว!
สายตาที่อยู่บนหน้าจอเหลือบมองคุณแทน
เห็นคุณหัวเราะ เขาก็พยายามกลับมาทำหน้าดี ๆ
"มากเลยล่ะ คนเดียวก็ว่าแย่แล้ว.."
เขาปิดโทรศัพท์ นิ่งคิดเล็กน้อย มองหน้าเธอไปด้วย
"..."
คนตรงหน้าเขาก็ดูซน(?) บางทีอาจจะเป็นเคมีที่ถูกต้อง-
โฮโจเกาแก้ม
คำว่าโอนี่ซังจากคุณมัน..
"อย่าแซวสิ.. โอชิมะคุง" ไม่รู้ว่าความรู้สึกแปลก ๆ นี่มันคือเขินรึเปล่า
"เหงาไหม?"
“พามาเจอฉัน?” เลิกคิ้วน้อยๆ “ก็ดีนะ แต่แบบนั้นนายจะไม่ยิ่งเหนื่อยไปกว่าเดิมใช่ไหม..” ไม่ได้เจาะจงว่าเหนื่อยแบบไหน(…)
แล้วพอเห็นคุณเกาแก้ม ดูจะทำตัวไม่ค่อยถูกนิดหน่อย..? ก็จ้องจี่(…)
โฮโจคุงเลิ่กลั่กงั้นเหรอ นี่มันภาพหายากรึเปล่าเนี่ย
เขาหัวเราะ ดูจะชอบใจ “โฮโจคุงแพ้คำว่าพี่ชายนี่เอง” ดูแล้วคงจะแซวอีกเมื่อมีโอกาสแน่นอน
ขนมที่สั่งไว้ได้แล้ว เลยขยับไปรับมา เอาของคุณมาให้ด้วย
ยื่นถุงกระดาษใส่ขนมให้ ”วุ่นวายหน่อย แต่ก็สนุกดีใช่ไหมครับ คุณ-พี่-ชาย” ยังไม่ทันขาดคำก็เอาอีกแล้ว(…) เน้นคำทั้งดวงตาพราวระยับ คงจะไม่เลิกง่ายๆ..
”กลับกันเถอะ“ รีบพาคุณพี่ชายกลับบ้านไปเจอน้องๆ ดีกว่า~