รู้สึกว่าโทนของเล่มนี้คือการฝืนตนเอง / การที่เอ๊ะ ถ้าเราไม่ยินดีกับความสุขของคนอื่นขึ้นมาล่ะ.. (ซึ่งบางทีเราก็ยินดีอยู่แล้วแหละ แต่มันก็มีความกลัว ความกังวล ความรู้สึกใหม่ให้ดีลมาพร้อมกันเนอะ) จะยังไงดี ซึ่งก็อาจจะทำไรไม่ได้นั่นแหละ

แล้วพอจบด้วยภาพแฟลชแบ็คคุณยายกับเดรสชุดใหม่แล้วแบบ ดีจัง y - y การนึกถึงสิ่งเล็กๆ แบบนี้ขึ้นในตอนที่เสียศูนย์นิดๆ มันสำคัญนี่นา

เรารักมากๆ ที่ฮิโรโตะเข้าใจ แล้วก็สังเกตเพื่อนได้จากทางไกลแม้ไม่พบหน้า ไม่งั้นสภาพใจของฮิเดกิอาจจะแย่กว่านี้ / จริงๆ ก็คือโชคดีของทั้งสองคนเลย ฮิเดกิก็เคยช่วยฮิโรโตะในแบบเดียวกันเนอะตอนนู้น