เอียงหัวเล็กน้อย
"แต่ไม่ได้พูดถึงปรากฏการณ์ที่รุ่นพี่ตามหาอยู่หรอกค่ะ..เพราะเรื่องของฉันมัน—พบเจอได้ทั่วไป"
ยังคงพูดมีลับลมคมในเหมือนทุกที
"แต่..ก็ไม่น่ามีใครที่นี่ในตอนนี้—นอกจากฉัน—ที่จะได้มีโอกาสพบเจอมัน"
ทั้งหมดนั่นดู 'มีแบบแผน' มากกว่าจะเป็นการพูดเพื่อกวนประสาทไปเรื่อย...อยู่ล่ะมั้ง?
ชิมูระ อาโกะ กำลังพร่ำเพ้ออะไรของเธออยู่กันแน่
"แต่ไม่ได้พูดถึงปรากฏการณ์ที่รุ่นพี่ตามหาอยู่หรอกค่ะ..เพราะเรื่องของฉันมัน—พบเจอได้ทั่วไป"
ยังคงพูดมีลับลมคมในเหมือนทุกที
"แต่..ก็ไม่น่ามีใครที่นี่ในตอนนี้—นอกจากฉัน—ที่จะได้มีโอกาสพบเจอมัน"
ทั้งหมดนั่นดู 'มีแบบแผน' มากกว่าจะเป็นการพูดเพื่อกวนประสาทไปเรื่อย...อยู่ล่ะมั้ง?
ชิมูระ อาโกะ กำลังพร่ำเพ้ออะไรของเธออยู่กันแน่
Comments
แม้ยังไม่ลดละสายตา แต่ราวกับเครื่องจักร แขนของเธอหยิบสมุดปากกา และผ้าผืนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าได้โดยที่ไม่ต้องโฟกัสกับมัน
"และในระหว่างนั้นเอง ..ก็เช็ดตัวด้วย"
"..ถ้าไม่สบายจากการตากฝน จะแย่เอา"
ชิชิโดะเอียงคอ แล้วยื่นผ้าผืนนั้นให้
แม้ว่าจะไม่มีฝนตกก็ตาม แต่บางสิ่งที่ทำให้อีกฝ่ายเปิดร่มออกและตัวเปียกปอน ..ทำให้เธอ..รู้? หรือคิดแบบนั้นไปเอง?
"ฉันขอยืนกราน."
แต่ถึงพูดแบบนั้นก็ยังยื่นหน้ายิ้มนั่นเข้าใกล้อยู่ดี
แม้เพียงเล็กน้อย แต่ผิวของชิมูระกลับดูซีดเกินไป อย่างน้อยก็มากกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกัน
"ฉันไม่เหลือแรงเท่าไหร่แล้วด้วยสิ"
นัยน์ตาเข้มเหลือบมองผืนผ้า ก่อนใช้ปลายนิ้วคีบมันขึ้นมา ขณะสบตาชิชิโดะอีกครั้ง
"แต่ถ้ารุ่นพี่มีอะไรอยากถาม ฉันก็จะตอบให้"
ถ้าเป็นอะไรสั้นๆก็พอไหว
ถือว่าตอบแทนน้ำใจคืน
หลังจากถอนหายใจอย่างเบาที่สุด เธอเริ่มตั้งท่า และเตรียมคำถามที่จำเป็นสำหรับการบันทึกข้อมูล
แม้เธอกำลังดีเบทกับตัวเองว่าควรถามอีกฝ่ายหรือไม่ ว่าดูผิวซีดกว่าครั้งก่อนที่เจอกัน
"คำถามไม่มาก แล้วฉันจะออกจากการมองเห็นของคุณ"
"...เจออะไรที่ผิดปกติบ้างไหม ในการเดินยามค่ำคืนอย่างเตร็ดเตร่"
เธอหัวเราะหุๆออกมาโดยที่ใบหน้ายังเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน
กลับมาที่คำถาม
"ถ้าจะให้ตอบตามความคาดหวังของรุ่นพี่...ก็คงบอกได้ว่ามี.."
อีกครั้งที่ยื่นหน้าขึ้นหา เข้าใกล้เกินกว่าคำว่าพอดี
"ทุกที่..ทุกอย่าง..สำหรับฉันมันก็ผิดไปหมด.."
+
ชิชิโดะ ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่น่าสงสารและต้องการคนจูงมือเหลือเกิน
"..แต่จะเป็นคำตอบที่พอใจมั้ยคะ..ถ้าฉันบอกว่าไม่มีอะไรเลยเหมือนกัน"
สิ่งลี้ลับที่ตามหานั่น
ไม่—มันไม่มี
"..ถึงจะดูเหมือน..แต่ฉันไม่ได้แกล้งให้สับสนเล่นหรอกนะคะ..."
แม้อาโกะจะขยับหน้าเข้าใกล้เกินไป ชิชิโดะยังคงอยู่ในท่าเดิม กิริยาเดิม และจ้องกลับไปที่ดวงตาสีดำราวกับจ้องลงไปในเหวลึก
คำตอบเหมือนเดิมกับตอนก่อนถาม
แม้เธอจะไม่พูดตอบกลับในทันที ภายในของชิชิโดะถอนหายใจ
"...อย่างนั้นเหรอ?"
"หมายความว่า ไม่มีสิ่งลี้ลับตลอดการเดินอย่างเตร็ดเตร่ของคุณใช่ไหม?"
"อย่างน้อย.. ก็ในความคิดของคุณ?"