และเธอก็ใจดีพอที่จะตอบอีกฝ่ายอย่างซื่อตรง..คงเป็นเพราะตัวตนเบื้องหน้า สำหรับอาโกะแล้ว...
ชิชิโดะ ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่น่าสงสารและต้องการคนจูงมือเหลือเกิน
"..แต่จะเป็นคำตอบที่พอใจมั้ยคะ..ถ้าฉันบอกว่าไม่มีอะไรเลยเหมือนกัน"
สิ่งลี้ลับที่ตามหานั่น
ไม่—มันไม่มี
"..ถึงจะดูเหมือน..แต่ฉันไม่ได้แกล้งให้สับสนเล่นหรอกนะคะ..."
ชิชิโดะ ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่น่าสงสารและต้องการคนจูงมือเหลือเกิน
"..แต่จะเป็นคำตอบที่พอใจมั้ยคะ..ถ้าฉันบอกว่าไม่มีอะไรเลยเหมือนกัน"
สิ่งลี้ลับที่ตามหานั่น
ไม่—มันไม่มี
"..ถึงจะดูเหมือน..แต่ฉันไม่ได้แกล้งให้สับสนเล่นหรอกนะคะ..."
Comments
แม้อาโกะจะขยับหน้าเข้าใกล้เกินไป ชิชิโดะยังคงอยู่ในท่าเดิม กิริยาเดิม และจ้องกลับไปที่ดวงตาสีดำราวกับจ้องลงไปในเหวลึก
คำตอบเหมือนเดิมกับตอนก่อนถาม
แม้เธอจะไม่พูดตอบกลับในทันที ภายในของชิชิโดะถอนหายใจ
"...อย่างนั้นเหรอ?"
"หมายความว่า ไม่มีสิ่งลี้ลับตลอดการเดินอย่างเตร็ดเตร่ของคุณใช่ไหม?"
"อย่างน้อย.. ก็ในความคิดของคุณ?"
"ในความต้องการนิยามที่เรียบง่ายของรุ่นพี่ต่างหากค่ะ"
จึงบอกว่าไม่พบเจออะไร
ชิมูระอาโกะแตะนิ้วโป้งกับนิ้วชี้เป็นวงกลมด้วยมือหนึ่งข้างก่อนยกมันขึ้นมาทาบกับดวงตาดำสนิทที่ไม่เคยหลบหนีไปไหน
"..หุบเหว..เป็นที่ที่ไม่ควรจ้องนานเกินไปนะคะรู้มั้ย—อย่างน้อยก็ในตอนนี้...ตอนที่รุ่นพี่ยังคงยึดติดกับผลลัพธ์สามัญ"
เธอพูดแบบนั้นก่อนลดฝ่ามือกลับมาแนบลำตัวไว้ดั่งเดิม