#kmi_obon
ณ มุมสงบมุมหนึ่งของงานเทศกาล—จะพบเด็กหนุ่มคนนึงยืนหลบแดดยามเย็นอยู่กับการิคุงในมือ,พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจและกล่าววาจาทักทายทุกคนที่สบตา
🐰🍧
ณ มุมสงบมุมหนึ่งของงานเทศกาล—จะพบเด็กหนุ่มคนนึงยืนหลบแดดยามเย็นอยู่กับการิคุงในมือ,พร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจและกล่าววาจาทักทายทุกคนที่สบตา
🐰🍧
Comments
มือขาวๆ ข้างหนึ่งยื่นออกมาจากมุมอาคาร เหมือนผีสางติดที่หรืออะไรสักอย่างหนึ่ง—ขวดในมือถูกเขย่าเบาๆ
ลูกแก้วกลมที่คอขวดเลมอนเนดกระทบกับผนังใสดัง ‘แก๊ง‘ ไม่ไกลจากใบหูของเด็กหนุ่มนัก
และคนที่ก้าวออกมาก็ไม่ใช่ผีหน้าร้อนแต่อย่างใด—เป็นคุณเจ้าของคาเฟ่เควียร์ที่ไปหามุมเหมาะๆ กระแทกเปิดฝารามุเนะมานั่นเอง
“เปิดออกแล้วจ้ะ! ไม่ได้ดื่มเจ้านี่มาตั้งนานแล้วแน่ะ”
"ตกใจแทบแย่แหนะเทรุซัง !" มาซารุแหวขึ้นมา,ยกมือทาบอกและโชคยังดีที่การิคุงไม่ได้หล่นไปด้วย
"แต่เทรุซังมาก็ดีแล้วครับ ผมต้องการเพื่อนไปสุสานพอดี" อาจจะดูผิดเวลาไปเสียหน่อย แต่มาซารุไม่อยากพาตนเองไปเบียดเสียดกับผู้คนในช่วงกลางวัน
"ก็ーไปได้หรอกจ้ะ ฉันไม่มีธุระอะไร แต่ว่า.. ทำไมล่ะจ๊ะ?" พูดจบ เขาลดขวดแก้วในมือลงมา ทำท่าจะยกดื่มーแล้วก็ยกมืออีกข้างขึ้นแตะริมฝีปากเหมือนกับว่านึกอะไรขึ้นได้เดี๋ยวนั้น
+
หมายถึงเรื่องที่เด็กหนุ่มมีปากเสียงกับครอบครัวนั่นเองーคนเราคงไม่ได้จู่ๆ ก็คืนดีกัน จูงมือไปทำความสะอาดสุสานทันทีที่ถึงหน้าโอบ้งแน่นอน
"ไม่ใช่หรอกครับ--ถ้าสุสานของปู่ย่าตายายอยู่ที่เกียวโตหมดเลย,ผมแค่อยากไปเยี่ยมเพื่อนสนิทผมเฉยๆ" มาซารุไม่จำเป็นต้องโกหก เขาละเลียดการิคุงที่เหลือระหว่างที่พาเทรุออกเดิน
+
"เหมือนงานเลี้ยงที่ทุกคนถือมีดของใครของมัน แล้วผลัดกันจ้วงเอาเลือดเอาเนื้อของกันและกันเลยครับ" มาซารุย่นหน้าด้วยความแขยง