#ESRA_Starlit #ESRA_Roleplay
3 Feb. | หอเต้นรำ | 18.10 PM (โกงเวลา)
ท่ามกลางเหล่าผู้คนในชุดอาภรณ์สวยสดมากมาย ยามเย็นย่ำค่ำที่แสงภายนอกท้องนภาถูกฉาบจนกลายเป็นสีส้มสดไล่เฉดเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกถึงยามราตรีที่กำลังใกล้เข้ามา
ยังมีร่างสูงร่างหนึ่งที่เด่นสะดุดตา [คุณ] ชายร่างสมส่วนในชุดสีชมพูสะพรั่ง กลิ่นของเขาราวกับดอกดแดฟโฟดิลอันอ่อนโยน
+
3 Feb. | หอเต้นรำ | 18.10 PM (โกงเวลา)
ท่ามกลางเหล่าผู้คนในชุดอาภรณ์สวยสดมากมาย ยามเย็นย่ำค่ำที่แสงภายนอกท้องนภาถูกฉาบจนกลายเป็นสีส้มสดไล่เฉดเป็นสีน้ำเงินเข้มบ่งบอกถึงยามราตรีที่กำลังใกล้เข้ามา
ยังมีร่างสูงร่างหนึ่งที่เด่นสะดุดตา [คุณ] ชายร่างสมส่วนในชุดสีชมพูสะพรั่ง กลิ่นของเขาราวกับดอกดแดฟโฟดิลอันอ่อนโยน
+
Comments
"เฮ้อ น่าเบื่อซะจริง หนีกลับหอไปนอนเล่นซะดีกว่-"
ในขณะที่ตอนแรก ชายหนุ่มผู้ทนกับงานนี้ไม่ไหว กำลังจะก้าวเท้าเดินออกจากงาน ดวงตาสีทับทิมก็ได้สัมผัสกับ ภาพที่แววตาอันงดงามจากชายชุดสีชมพูตรงหน้านั้น
(+)
"วันนี้เธอดูสง่างามมากซะจนทำให้ฉันละสายตาไม่ได้เลยนะ"
เขาใช้สายตามองอีกฝ่ายราวกับเห็นของน่าสนใจมาปรากฎตัวตรงหน้า ถ้าเซฟิรอสแต่งกายเช่นอีกฝ่าย มันก็คงไม่เข้ากับเขาแน่
“ บ่ายสวัสดิ์ครับ ท่านชาย วันนี้ก็ยังคง ทรงเสน่ห์ไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะครับ “
เขาหันไปหาอีกฝ่ายทันทีที่ได้ยินคำทักทายดังกล่าว ก่อนจะชูแก้วทักทายแล้วเหลือบสายตามองร่องอก และแผงอกตึงใต้ชุดดังกล่าวก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย
” ชุดนี่… น่าสนใจสำหรับผมมากเลยทีเดียว แบบนี้ผู้คนคงจะมองตาไม่กระพริบแน่ๆ “
+
“ ที่ผมพูดนี่ ผมพูดจริงๆ นะครับ แบบนี้นี่ คนที่บ้านไม่ว่าหรอครับคนดี? ”
เขาพูดพร้อมกับแอบหัวเราะแล้วขยับตัวไปยืนตำแหน่งเดิม ก่อนจะควงแก้วไวน์ในมือไปมาช้าๆ
เซฟิรอสไม่ได้ตอบกลับสิ่งอื่นใด นอกจากเสียงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะขยับตัวไปใกล้กับอีกฝ่ายแลกระซิบข้างหูและใช้นิ้วที่สวมปลอกนิ้วสีเงินฝังทับทิมไล้ตามกรอบหน้าของอีกฝ่ายจากสันกรามลงมายันคาง
"ต่อให้คนที่บ้านจะว่าผม แต่ถ้าหากผมอยากจะเปลือยท่อนบน หรือใส่ท่อนบนที่แหวกมากกว่านี้ ผมก็กล้าที่จะทำนะ"
พูดจบเขาก็เอนตัวกลับสู่จุดเดิมและส่งรอยยิ้มให้
เสียงของเหลวถูกคนในแก้วไวน์ทรงสูงดังขึ้นแผ่วเบาพร้อมกับสายตาของเคย์เดนที่จ้องมองสำรวจไปรอบๆ งานที่เริ่มสว่างไสวขึ้นจากโคมไฟระย้าที่ถูกเปิดขึ้น
" ผมเชื่อครับ แต่ถ้า ถอด หรือ แหวกมากกว่านี้เฉยๆ ผมคิดว่ามันเสียเวลาเปล่าๆ นะ "
+
“สีนี้เหมาะกับเจ้าจริง ๆ”
“ ขอบพระทัยสำหรับคำชมที่เกินตัวสำหรับกระหม่อมขอรับ องค์ชายเดเซคาล ”
เขาก้มศีรษะทักทายผู้ที่สูงศักดิ์กว่าก่อนจะทักทายตามธรรมเนียม
+
“ กระหม่อมอยากจักเข้าไปทักทายท่าน หากทว่ากระหม่อมต้องดูแลน้องชาย ซึ่งเป็นญาติ ก่อนจะมาจบลงที่กลางวงล่อมอย่างที่ท่านเห็น… ”
เขาอธิบายพร้อมกับยังคงก้มหน้ารอรับมือจากอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น
เขาส่งความไม่พอใจไปยังบุคคลเบื้องหน้า พร้อมใช้นํ้าเสียงตํ่าลงในการยํ้าเตือนถึงจุดประสงค์ของตนให้ชัดเจน “เราไม่ได้มาเพื่อเอาความเจ้า”
แม้จะแสดงท่าทีไม่สบอารมณ์ออกมา แต่ชายหนุ่มก็วางฝ่ามือลงไปตามมารยาท "ครั้งนี้เราเพียงแวะมาทักทาย คราหน้า หากเห็นว่าสมควร เราจะสนทนากับเจ้าให้มากกว่านี้"
“ กระหม่อม กระหม่อมหาได้หมายความเช่นนั้น ฝ่าบาท ”
จุ๊บ*
ริมฝีปากของเขาประทับลงบนหลังข้อนิ้วกลางของอีกฝ่าย การกระทำทั้งหมดนั่นแสดงถึงการทักทาย ทว่าเคย์เดนนั้นได้ผสมความรู้สึกขออภัยและขอบคุณที่อีกคนเข้ามาทักทาย
+
สายตาที่เขามองช้อนอีกคนราวกับสุนัขที่เว้าวอนขอให้อีกฝ่ายอยู่ตามที่เขาพูดจริงๆ ทั้งยังคงไม่ปล่อยจากฝ่ามือกว้างของอีกฝ่าย…
…เคย์เดนไม่ได้รั้งตัวของเดเซคาลไว้ ทว่าเขาก็ไม่ได้ยินยอมที่จะปล่อยเช่นกัน จนกว่าคนตรงหน้าจะชักมือกลับไป
ยามทั้งสองสมมองกัน อีราเดลพลันคลี่ยิ้มออกอย่างเป็นมิตรแทบจะในทันที
เคย์เดนในสายตาเขาเป็นคนที่หาตัวง่ายมาก ไม่ว่าจะด้วยส่วนสูงหรือบรรยากาศรอบตัวอันเป็นเอกลักษณ์
เสียงดนตรีบรรเลงดึงความสนใจของชายตัวจ้อยไปที่ฟอร์ลเต้นรำ ดวงตาสีฟ้าหม่นเป็นประกายขึ้นทาเล็กน้อยอย่างนึกสนใจ
เขากล่าวตอบก่อนจะทำท่าทำความเคารพแบบทางการโดยการเก็บฝ่ามือข้างที่ถือแก้วไวน์ไว้ด้านหลัง ก้มศีรษะลงน้อยๆ ก่อนจะชักเท้าถอยหลังไป 1 คืบ ก้มตัวยื่นมืออีกข้างนอรับฝ่ามือของอีกฝ่ายเพื่อทำการทักทายแบบทางการตามธรรมเนียมปฏิบัติจากบ้านเกิด
“ ถ้าไม่เป็นการเสียมารมาท อยากจะทรงเต้นรำ ”
+
“ หรือจักต้องการเป็นเพื่อนสนทนาก็ย่อมได้เช่นกันขอรับฝ่าบาท ”
เขาทำตัวทางการในงานทางการ ซึ่งแลลก็น่าจะรู้ตัวดีมากกว่าใคร ทว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อแกล้งอีกคนเหมือนอย่างทุกที
ถึงแม้ใบหูของเจ้าตัวจะขึ้นสีจางๆก็ตาม
"หากไม่เป็นการรบกวน"
ฝ่ามือคว่ำลงพรางยื่นไปตรงหน้าเคย์เดนพร้อมรอยยิ้มน้อยแฝงความขี้เล่นไว้
"ท่านพอจะช่วยนำองค์ชายผู้ไม่ประสีประสากับการเต้นรำสักบทเพลงจะได้หรือไม่เล่า?"
*จุ๊บ* ชายหนุ่มทักทายอีกฝ่ายตามธรรมเนียมโดยการประทับริมฝีปากลงที่หลังข้อนิ้วกลางก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นน้อมรับคำขออย่างว่าง่าย
เกร็ก*
เขาวางแก้วไวน์ลงกับถาดเครื่องดื่มที่มีบริกรมารอรับก่อนที่เขาจะกระชับจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการตอบรับ
" จะเต้นฝั่งชาย หรือฝั่งหญิงดี พะยะค่ะ "
+
เคย์เดนตั้งท่ายืนเตรียมพร้อมรอคำตอบจากอีกฝ่ายในตำแหน่งที่พร้อมจะเต้นรำอย่างเต็มที่เป็นจังหวะเดียวกันกับที่จังหวะเพลงค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ เพราะกำลังจะขึ้นเพลงใหม่อย่างพอดิบพอดี
[ เพลงนี้เลยค่ะ ]
https://www.youtube.com/watch?v=z9-n03qz6_Y
และด้วยแรงดึงดูดบางอย่าง คุณจึงเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ก่อนที่เขาจะหันมาสบตากับคุณ
[ +โรลได้หรือจะเต้นรำโดยใช้ YCH ที่เราทำไว้ให้ก็ได้นะคะ!
ลิ้งรวม YCH ทั้งสาม : https://bit.ly/4hrYMci ]
ท่ามกลางกลิ่นดอกไม้ที่อบอวลในอากาศ มีเพียงกลิ่นดอกแดฟโฟดิลที่โดดเด่นออกมาอ่อนโยน
และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น
เคย์เดน
รอยยิ้มของเขาฉายความสดใส ดวงตาสะท้อนแสงเทียนราวกับประกายดาว มีผู้คนรายล้อมอยู่รอบตัวราวกับเป็นดอกไม้ที่เหล่าผีเสื้อต่างพากันโบยบินเข้าหา
ช่างต่างจากเด็กชายขี้อายที่เคยรู้จักกันเสียจนหมดสิ้น
+
อาจเป็นความอยากรู้อยากเห็นจริงๆ
หรืออาจเป็นเพียงความทรงจำในอดีตที่พัดผ่านกลับมา
จนสายตาของพวกเขาสบกัน
มีความเงียบช่วงสั้นๆ ก่อตัวขึ้นมา
ก่อนที่เจเรเมียจะเป็นฝ่ายคลี่ยิ้มบางออกมา เอียงศีรษะไปด้านหนึ่งเล็กน้อย
อย่างกับจะเอ่ยแซวผ่านมุมปากและคิ้วที่เลิกขึ้นไป
ดูสิ เคย์เดนของเขาเป็นที่รักน่าดูเชียว
-แค่กๆ! - เขาสำลักภาพในหัวรีบปัดมันออกให้ไวที่สุด มองหน้ารุ่นพี่ได้แค่เสี้ยววิ ก็รีบหันหน้าหนี จิบน้ำในแก้วเปล่ากลบเกลื่อน
"ราตรีสวัสดิ์ครับ!!"
พูดแล้วโค้งตัวให้ เดินเบี่ยงหลบไปทางซ้ายอย่างไว
เคย์เดนที่กำลังจะกล่าวทักทายรุ่นน้องที่คุ้นหน้าคุ้นตา แต่ทว่า หนที่สอง หนที่สองแล้วที่อีกฝ่าย วิ่ง หนี เขา ไป
...ฮ่ะ ฮ่ะ* พอเป็นแบบนั้นเขาจึงลองพ่นลมหายใจอังๆ ดูว่าหรือที่จริงแล้วเขามีกลิ่นตัวหรือกลิ่นปากที่แรงหรือเปล่านะ อีกคนจึงวิ่งนี่เขาไปแบบนั้น
เขาได้แต่คิด แต่พออีกฝ่ายวิ่งจากไปแล้ว เขาจึงไม่ได้คิดจะวิ่งตามไป ทว่าสายตาของมาดามเพิร์ลกลับมองออกทุกอย่าง
+
จนเมื่อเขาออกไปนอกหอประชุมก็ไม่ไม่คิดจะกลับมาอีกเลย…
(เย่ มาไวไป เน้นทำรอบ🤣💖🙏😭 ขอบคุณที่เล่นกับน้องนะคะะ)
กลาเซ่คำนับให้อีกฝ่ายเบาๆหนึ่งครั้งพร้อมเอ่ยคำพูดด้วยเสียงที่แม้จะพยายามให้ดังแข่งกับเสียงดนตรีแล้วแต่ก็นับว่ายังเบาอยู่ดี
"ผมเห็นว่าท่านดูสง่างามนัก..."
ใบหน้าอ่อนโยนคลี่ยิ้มให้แก่คู่สนทนา
"ผมกลาเซ่ วาลงตัง บล็องเช่ บุตรชายดยุกแห่งเธรินดรัล จึงมาขอเอ่ยคำทักทายแก่ท่านในยามเย็นนี้"
ดวงตาสีบุษราคัมโชดช่วงดั่งเปลวไฟสบตาตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ทเลสนัย
เคย์เดน วี โกลด์เดนเฮฟเวีย
บุตรชายแกรนด์ดยุกแห่งเอเดนเบิร์กแสนเรืองรอง
สมกับเป็นคนที่มีทั้งเสน่ห์และอำนาจ คนรายล้อมมากมาย ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหา ทำให้กลายเป็นบทสนทนาซุบซิบของคนรอบข้าง ในแบบที่ไม่ค่อยดี
เพราะแน่นอน เพราะเขาคือองค์ชายไร้ศักดิ์ศรี
+
ก่อนที่จะยื่นมือที่สวมถุงมือสีดำไปหา
"ท่านดึงดูดสายตาเราจนไม่อาจละสายตาได้เลยครับ จะรังเกียจไหมถ้าเราจะขอพูดคุยด้วย"
พลางยิ้มให้ ผ้าปิดตา อาภรณ์สีดำแดง และเส้นผมดุจเปลวไฟ ขับให้เขาดูยังไงก็ไม่น่าไว้วางใจ
" ครับ เช่นนั้นเลยครับท่านหญิง "
เสียงหัวเราะคิกคักลายล้อมของเคย์เดนเมื่อครู่ค่อยๆ จางหายบางเบาลงเมื่อชายหนุ่มคนใหม่เดินก้าวเข้ามาในบทสนทนาของพวกเขา พวกเขาก็ดูจะมีท่าทีเปลี่ยนไปยกเว้นแต่เคย์เดนที่ยังคงยิ้มแย้มเจิดจรัสราวกับดวงดาวท่ามกลางราตรีอันประดับพร่า สว่างเจิดจ้าสู้กับแสงดวงดาวดวงอื่นๆ
" ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยครับ องค์ชาย "
+
...จิน จิวซิน...
เขาชักเท้าถอยหลังก่อนจะยิ้มบางๆ ก้มศีรษะลงน้อยๆ เก็บฝ่ามือที่ถือแก้วไวน์เข้าที่ด้านหลังก่อนจะชักเท้าไปด้านหลังพร้อมกับยื่นมืออีกข้างออกไปรอรับอีกฝ่ายเพื่อทำประเพณีการทักทายของสหราชอาณาจักรให้สมฐานะของอีกฝ่าย
แม้ลักษณะภายนอกของอีกคนจะดูไม่น่าไว้วางใจ หรือจะมีข่าวลืออะไรมาก็ตาม
+
จิวซินมองมืออีกฝ่าย เท่าที่ตำได้ต้องส่งมือไปให้สินะ เขายื่นมือให้อย่างประทับใจ บ่อยครั้งเขามักจะถูกดูถูก จนทำให้คนอื่นๆลืมไปแล้วด้วยซ้ำ ว่าเขาก์มีสายเลือดปักษาแห่งไฟ
"ดูท่าท่านจะเรียนมารยาทมาดี น่าประทับใจจริงๆ เราขอแนะนำตัว
จิน จิวซิน แห่งอาณาจักรจิน ดินแดนแห่งโอกาศ"
เขาผสานมือมาข้างหน้าแล้วโค้งหัวลงตามแบยราชวงศ์ พลางส่งยิ้มให้
+