"สำหรับฉันแล้วคงเป็นตอนที่จับคู่พัฟบอลแล้วพบกับลิลลี่ครั้งแรกน่ะค่ะ"

"ทั้งๆดูเป็นเด็กที่ขี้อายมากแท้ๆแต่กลับเป็นฝ่ายมาหาฉันก่อน นึกแล้วว่าน่านักมากเลยล่ะค่ะ~"

เธอเอ่ยตอบไปด้วยรอยยิ้มสดใสพลางหัวเราะออกมาเล็กน้อย

"แล้ววันนี้คุณประธานได้เต้นรำกับใครบ้างรึยังคะ?"

เธอพ่นลมหายใจปนหัวเราะให้กับคำตอบนั้น ช่างสมกับเป็นเขา, ผู้เป็นทั้งประธานนักเรียนและราชวงศ์

“แค่วันวันนี้ ก็พิเศษในตัวมันเองแล้วล่ะค่ะ“

”ก็เป็นค่ำคืนแรกในปีสุดท้ายของพวกเราแล้วนี่นา”

เครื่องดื่มในแก้วถูกหมุนวนเบาๆขณะกล่าว สายตากวาดมองภาพงานตรงหน้า, ที่ซึ่งบุปผานานาพันธุ์เบ่งบาน และผืนผ้าพริ้วไหวตามจังหวะเพลง

“ดังนั้น คุณเองก็ต้องผ่อนคลาย และใช้มันให้เต็มที่เช่นกัน”
+

“ทุกๆ วันมีการเริ่มต้นและการเปลี่ยนแปลงค่ะ คุณอาร์เคลิส” เธอเอ่ยแก้ไขคำพูดเขาเล็กน้อย รอยยิ้มยกยามเธอจิบแก้วเครื่องดื่ม

“ฉันคิดว่า…” เธอหันไปมองเขาก่อนตอบคำถาม

“เราไม่มีวันคาดเดาได้หรอกค่ะ ดอกไม้งามนั้นย่อมเป็นผลผลิตของความเอาใจใส่และน้ำพักน้ำแรงก็จริง ทว่า บางทีสิ่งพวกนั้นก็ทำดอกไม้เฉาตายได้เช่นกัน…“ เธอเงียบไปสักพัก +

เขาหยุดเว้นช่วง ก่อนเสริมด้วยน้ำเสียงที่แฝงแววขบขันจาง ๆ

“หรือถ้าจะพูดให้เข้ากับศาสตร์ของท่าน อาจกล่าวได้ว่า การเจรจาและการร่วมมืออย่างเหมาะสม ย่อมนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจเสมอครับ”

QB ทั้งอายในวาจาและท่าทางอันติดขัดเหมือนหุ่นยนต์มิปาน เธอพยายามหลับตาแล้วหายใจฟู่ เมื่อลืมตาอีกทีดวงตาของเธอก็กลับมาฉายแววมั่นใจและมั่นคงกว่าเมื่อครู่

"เป็นเกียรติของดิฉันมากที่ได้มาร่วมในงานปฐมนิเทศสุดตระการตาเช่นนี้ ต้องขอขอบคุณท่านอัลเดรอนและผู้ร่วมจัดงานทุกท่านเลยค่ะ" เธอเอ่ยชม

"นอกจากการเยี่ยมชมสถานที่แล้ว ท่านพอจะมีคำแนะนำสำหรับนักเรียนใหม่อย่างดิฉันอย่างไรบ้างคะ"

"สำหรับเราแล้ว ปีนี้ได้ตั้งความคาดหวังเอาไว้เยอะเลยค่ะ คิดเอาว่าถ้าตั้งใจลองทำสิ่งใหม่ๆ อย่างเต็มที่เสียแต่ตอนนี้ปีหน้าก็จะได้ทำตัวตามสบายขึ้นหรือเปล่านะ?“

หมุนแก้วในมือเล่นอย่างครุ่นคิดก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนาอีกครั้ง ยกแก้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมคำอวยพรจากใจ

“ขอให้ปีนี้เริ่มต้นได้อย่างราบรื่นเฉกเช่นงานเลี้ยงในวันนี้นะคะ หวังว่าคุณอัลเดรอนเองก็จะได้เต้นรำ ทานของว่าง แล้วพักผ่อนเต็มที่เช่นกันค่ะ”