"ผมชอบคุกกี้ทุกแบบเลยครับไม่ค่อยเลือกกินหรอก~ แค่ตั้งใจทำมาให้ก็ดีใจแล้วครับ" ตอบอีกฝ่ายออกไปตามตรงก่อนจะหยุดอยู่ทางเข้าบ้านอีกฝ่ายเตรียมแยกกัน
พออีกฝ่ายถามเรื่องงานวัฒนธรรมเขาก็คิดไปแปปนึงว่าวันนั้นต้องทำอะไรบ้าง
"อ้อ ไปสิครับ~ เป็นงานของโรงเรียนที่เคยเรียนมาก่อนเลยกะว่าจะไปช่วยงานเค้าพอดีน่ะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันวันงานนะครับ~"
+
พออีกฝ่ายถามเรื่องงานวัฒนธรรมเขาก็คิดไปแปปนึงว่าวันนั้นต้องทำอะไรบ้าง
"อ้อ ไปสิครับ~ เป็นงานของโรงเรียนที่เคยเรียนมาก่อนเลยกะว่าจะไปช่วยงานเค้าพอดีน่ะครับ"
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้เจอกันวันงานนะครับ~"
+
Comments
"เห็นโยโกะบอกว่าเหงาปกติอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆรึเปล่าครับ(?) ถ้าเป็นไปได้กับคนที่ไม่สนิทมากอย่าให้ใครรู้เด็ดขาดนะครับว่าอยู่คนเดียว" ไม่รู้ว่าจะก้าวก่ายมากไปไหมแต่เขาก็พูดออกไปเพราะความเป็นห่วง
"ดีจังค่ะ! ไว้เจอกันนะคะ"
ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มร่าด้วยความดีใจ ท่าทางจะดูตื่นเต้นสุดๆ เลยด้วย
"อ๊ะ เรื่องนั่นสินะคะ"
"เข้าใจแล้วล่ะค่ะ โยโกะจะทำตามที่ยูริซังบอกค่ะ"
อาจจะดูเหมือนว่าตอบรับง่ายเกินไปหน่อย แต่ถึงอย่างนั้น..
(+)
ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมา ยื่นนิ้วก้อยไปทางคุณด้วยใบหน้ายิ้มบางๆ แบบนี้น่าจะช่วยให้อีกฝ่ายมั่นใจได้บ้าง
"สัญญาแล้วนะครับ คืนคำไม่ได้แล้วนะ~" พูดบอกอีกฝ่ายพลางส่งรอยยิ้มออกมาให้
"เข้าบ้านแล้วก็รีบพักผ่อนนะครับโยโกะ"
เห็นว่าอีกฝ่ายตอบรับมาแบบนั้น โยโกะเขย่ามือที่เกี่ยวก้อยกันเบาๆ พร้อมกับสีหน้าที่ดูสบายใจ
"ไม่คืนคำแน่ค่ะ!"
"ยูริซังก็พักผ่อนนะคะ จนกว่าแผลจะหายก็รักษาตัวดีๆ นะคะ!"
แววตาของเด็กสาวฉายแววจริงจังไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหัวเราะพร้อมรอยยิ้ม
(+)
"อ๊ะ ไม่สิ.."
ค่อยๆ ปล่อยมือออกและแยกตัวออกมา แต่ก็หยุดชะงักไปและหันกลับมามองคุณ
"รุ่นพี่~"
"เจอกันค่ะ!"
โยโกะยิ้มร่า ยกแขนขึ้นมาจนสุดแขน โบกไม้โบกมือให้คุณ ก่อนที่จะแยกตัวออกไป