คานามิฟังอย่างตั้งใจ ขยับตัวเข้าใกล้ซานอนเพื่อฟังให้ถนัดขึ้น

เสียงกระซิกเบาๆนั้นทำให้คานามิใจเต้นแรงใบหน้าเริ่มแดงเหมือนมะเขือเทศ จริงๆแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่รุ่นน้องที่เจอริมทะเลในวันนั้น กลายเป็นคนที่เค้าอยากดูแลซื้อเครื่องดื่มให้ทุกวัน
เป็นคนที่เค้าไม่อยากให้ต้องเผชิญกับความเจ็บปวด
เป็นคนที่เค้าอยากจะเห็นรอยยิ้มหวานๆในทุกๆวัน

คานามิกระซิบกลับ
“รอผมแปปนึงนะครับ”