ส่งข้อความไปหาคนที่นัดกันไว้ทันทีที่ออกมาจากสถานี โยโทระมาถึงที่นัดค่อนข้างตรงเวลา ตอนนี้จะเหลือก็แค่หาเพื่อนที่นัดกันไว้ให้เจอ
[ใส่เสื้อสีอะไรมาน่ะ?]
พอส่งไปหนึ่งข้อความก็ถ่ายแขนเสื้อกับสีกางเกงที่ใส่มาวันนี้ไปให้ด้วย วันนี้เขาใส่เสื้อกันหนาวสีเลือดหมูตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์สีอ่อน
[เจอฉันก่อนก็ตะโกนเรียกหน่อยล่ะ]
พิมพ์ไปขำๆเพราะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก ริรินะขี้อายแค่ไหนคนที่รู้จักกันก็พอจะรู้อยู่
[ใส่เสื้อสีอะไรมาน่ะ?]
พอส่งไปหนึ่งข้อความก็ถ่ายแขนเสื้อกับสีกางเกงที่ใส่มาวันนี้ไปให้ด้วย วันนี้เขาใส่เสื้อกันหนาวสีเลือดหมูตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์สีอ่อน
[เจอฉันก่อนก็ตะโกนเรียกหน่อยล่ะ]
พิมพ์ไปขำๆเพราะรู้ว่าเป็นไปได้ยาก ริรินะขี้อายแค่ไหนคนที่รู้จักกันก็พอจะรู้อยู่
Comments
[ สีขาวทั้งตัวเลย ]
ทั้งตัวจริง ๆ ตั้งแต่เสื้อโค้ท กระโปรงยาว ผ้าพันคอ รวมไปถึงรองเท้าแล้วก็กระเป๋าถือ เรียกได้ว่าถ้าหิมะตก ริรินะคงจะกลืนไปกับหิมะ
[ โทระมาช้ากว่าแท้ ๆ ควรจะเป็นฝ่ายตามหาริรินะสิ ! ]
กดส่งไปก็พยายามยืดตัวชะเง้อหน้ามองหาเป้าหมายท่ามกลางผู้คนที่พลุกพล่าน ใครจะไปตะโกนเรียกกันล่ะตาบ้านี่ แบบนั้นน่าอายออกจะตายไป
[ตั้งใจหาอยู่นะเนี่ย]
ลดโทรศัพท์ลงแล้วมองหาจริงๆตามที่ว่า
จนมองเห็นเด็กผู้หญิงที่สีขาวทั้งตัวตามที่บอกในข้อความไม่มีผิด พออยู่กลางกลุ่มคนที่ส่วนมากใส่สีแดงบ้างสีสดใสบ้างจากที่น่าจะกลืนกับบรรยากาศเลยกลายเป็นมองหาง่ายขึ้นมาทันที
“เจอแล้ว”
เดินไปหยุดตรงหน้าเพื่อนพร้อมกับยิ้มตาปิด
“ตรงเวลาเป๊ะ เหลืออีก2นาที“
เปิดโทรศัพท์ให้ดูเลขบนจอประกอบคำพูดด้วย
”ไปไหนก่อนดี?“
ไม่นานเกินรอนัห คนที่เพิ่งจะส่งข้อความมาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตามเวลาอย่างที่เขาพูดจริง ๆ
“ ฮึ มาตรงเวลาก็ดี “
ยิ้มแป้นจนน่าหมั่นไส้
แต่ก็ทำให้อดยิ้มขำตามไม่ได้
” ไปร้านที่ส่งให้เมื่อวันก่อนก่อนแล้วกัน ริรินะยังไม่ได้กินมื้อเย็นมาเลย “
เริ่มจะหิวขึ้นมานิดหน่อย