#THK_EVENT01 #THK_ปฐมนิเทศ
#THK_โรลเปิด [แยกรูท]
ณ โถงทางเดินหน้าห้องปี3-F
หลังจากที่ปี3ได้รับอนุญาตให้ไปตามหาบัตรนักเรียนที่หายไป จิเสะเองก็ได้ค้นพบว่า มีบัตรนักเรียนอีกหลายใบอยู่ใต้โต๊ะของเขา
แต่หน้าเศร้าในวันสำคัญแบบนี้ดันทำแว่นตาหายซะได้ เขาเลยได้แต่ยืนเพ่งดูรูปบัตรนักเรียนของคนแปลกหน้าในมืออยู่อย่างนั้น
"แว่นหายมองอะไรไม่เห็นเลย.."
"แล้วนี่ใครละเนี่ย?"
#THK_โรลเปิด [แยกรูท]
ณ โถงทางเดินหน้าห้องปี3-F
หลังจากที่ปี3ได้รับอนุญาตให้ไปตามหาบัตรนักเรียนที่หายไป จิเสะเองก็ได้ค้นพบว่า มีบัตรนักเรียนอีกหลายใบอยู่ใต้โต๊ะของเขา
แต่หน้าเศร้าในวันสำคัญแบบนี้ดันทำแว่นตาหายซะได้ เขาเลยได้แต่ยืนเพ่งดูรูปบัตรนักเรียนของคนแปลกหน้าในมืออยู่อย่างนั้น
"แว่นหายมองอะไรไม่เห็นเลย.."
"แล้วนี่ใครละเนี่ย?"
Comments
คิเคียวเองก็เป็นผู้ประสบภัยที่ทำบัตรหายเช่นกัน
ถึงอย่างนั้น ความเคยชินทำให้เขาไม่ได้เร่งรีบในการตามหาแต่อย่างใด
กวาตาสังเกตเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ๆ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับคนที่มีบัตรนักเรียนอยู่เต็มมือ
" บัตรหลายใบเลยนี่ จะมีของผมด้วยมั้ยน้า "
เอ่ยด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ หลังเดินไปหาถึงโต๊ะ
" ว่าแต่..มองไม่ค่อยเห็นหรอ? ถึงได้ทำหน้าตาเคร่งเครียดเชียว "
"อ่า..บัตรผมหายแล้วก็ดันมาทำแว่นหายวันนี้อีก"
ทั้งที่รู้อยู่แล้วแท้ๆว่าวันนี้จะเจอเรื่องแบบนี้ ก็ยังทำแว่นหาย เขายื่นบัตรออกไปให้ห่างจากตัวถึงอย่างนั้นการที่มองออกไปก็ยังไม่ทำให้เขาเห็นใบหน้าของบัตรนักเรียนในมือเลย
เขาขยับเอียงซ้ายเอียงขวาไปมาพร้อมกับเพ่งมองมัน..เริ่มปวดตาแล้วสิ
"ชีวิตผมจบสิ้นแล้วครับ.." เขาเอ่ยขึ้นพลางเบะปากคิ้วตกทำหน้าเศร้า
"ทำยังไงดีละครับ"
" นายไม่ตายหรอก.. บัตรกับแว่นหายไม่ใช่เรื่องร้ายแรงขนาดนั้น "
น้ำเสียงค่อนข้างเรียบนิ่ง แต่สีหน้ายังคงดูเป็นมิตรเช่นเดิม
" ขอดูบัตรหน่อยสิ "
ยื่นมือไปตรงหน้าเพื่อขอบัตรเหล่านั้นจากมืออีกฝ่าย
" เดี๋ยวเราช่วยกันหาเจ้าของบัตร จากนั้นค่อยไปหาแว่นต่อ "
" ผมจะให้ยืมตาชั่วคราว โอเคไหม? "
ยื่นบัตรออกไปให้อีกคนดู ที่อยู่ในมือนั้นมีอยู่3ใบ ดูท่าตัวเขาเองจะ..ไม่รู้จักซักคน
"ขอบคุณนะครับ แหะๆ..เป็นตาชั่วคราวหรอ ฟังดูเท่จังเลยสมกับเป็นคิเคียวซังละนะ"
"เรื่องแว่นผม..ถ้าหาไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับ ทั้งเรื่องบัตรนักเรียนอีก ผมจะรบกวนคุณมากเกินไป..คิเคียวซังเป็นหัวหน้าห้องนี่นาเดี๋ยวจะมีงานต้องทำอีกหรือเปล่าครับ?"
สายตาเขามองไปยังอีกฝ่ายอย่างสงสัย
"มองเห็นมั้ยจิเสะคุงงง ในมือมีเลขอะไรรรร"
ถึงในเวลาแบบนั้นเธอก็ยังคงเล่นอยู่ได้
เขาหรี่ตามองเด็กสาวที่เข้ามาทักทาย
"ผมสายตายาวครับผมยังมองเห็นลางๆอยู่สองนิ้วใช่ไหมละครับ"
มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยหน้าเขาดูภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก
"คุโรมิจังบัตรหายหรือเปล่าครับ คือผมมีนี่อยู่เต็มไปหมด..แบบว่าแว่นมันหายตอนนี้ผมมองอะไรใกล้ๆไม่ค่อยได้เลย"
จิเสะคิ้วตกมุมปากทันทีที่พูดจบประโยค..แว่นที่รักของเขาหายไปซะแล้วคิดแล้วก็ยิ่งเบะปากเข้าไปอีก
เธอชูนิ้วของอีกข้างที่ไขว้อยู่ข้างหลังเธอแบบว่า ถ้าจะให้ทายถูก ก็ไม่ยอมหรอกนะ ก่อนที่เจ้าตัวเหมือนจะเบี่ยงความสนใจตัวเองไปที่คำพูดต่อมาของอีกฝ่ายในทันใด
"บัตรเหรอ ไม่หายหรอกมั้ง ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวดูให้เอามั้ยว่านายถือบัตรใคร"
เธอเอ่ยแบบนั้นพลางเสนอตัวเอง ก็นะ มันน่าสนุกดีนี่นา
เขาขมวดคิ้วหรี่ตาหนักกว่าเดิม
"เอ้ะ..เธอเจอบัตรของตัวเองแล้วหรอโชคดีจังเลยนะ"
"ถ้าเข้ามาช่วยได้ก็จะขอบคุณมากๆเลยฮือ..ผมนี่มันเก็บของไม่ดีเอาซะเลยนะตอนนี้ผมลำบากมากเลยละ"
ไม่ทันไรเขาก็กลับมาเบ๊ะปากอีกแล้ว
"ขอบคุณที่ช่วยครับ"
"ซึ้งใจมากๆเลยล่ะ"
ชิโรกิเดินมาเห็นอีกฝ่ายก้มหน้าก้มตาอยู่พอดี ตัวเขาเองก็ถือบัตรจำนวนหนึ่งมีความเป็นไปได้ที่เจ้าของบัตรอาจเป็นคนตรงหน้า แต่เพื่อนต่างห้องคนนี้ดูแปลกตาไปเล็กน้อย ใช่แล้วแว่นตาของอีกฝ่ายหายไป
"กิจังนะคะ แบบนี้มองเห็นมั้ยนะ ○^●)"
เด็กสาวตาสองสีเดินเข้าหาจิเซะพร้อมเขย่งตัวให้ใบหน้าเข้าใกล้มากขึ้น หวังว่าเพื่อนของเขาจะเห็น
"ชิโรกิจังนี่นา..อ๋อ เรื่องแว่นน่ะ"
"ผมทำหายตอนเดินมาคาบโฮมรูมน่ะสิตอนนี้ยังหาไม่เจอเลยครับแล้วก็มีบัตรนักเรียนของใครไม่รู้เต็มโต๊ะผมเลยเอ่อแต่ผมมองมันไม่ค่อยออกน่ะ ฮ่ะๆ.."
เขายิ้มแห้งเขาท้ายทอยตัวเองเบาๆ
"ตอนนี้ต้องหาทั้งบัตรทั้งแว่น แล้วก็ต้องเอาบัตรคนอื่นไปคืนอีกฮือ.."
เพราะเธอเจอบัตรของตัวเองแล้วตอนนี้ดูๆแล้วเพื่อนของเธอจะต้องการความช่วยเหลือสุดๆ
" พอดีเจอของตัวเองแล้วน่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะ (⌒‐⌒)"
ไม่ว่าเปล่ายกบัตรของตัวเองให้เพื่อนดู ถึงตอนนี้อีกฝ่ายจะมองไม่เห็นก็ตาม
"ผมสายตาไม่ค่อยดีมองใกล้ๆไใ่ค่ิยชัดฝากช่วยดูหน่อยนะครับ ผมนี่รบกวนคุณชิโรกิซะแล้วสิ"
เขาออกเดินพาชิโรกิไปยังสถานที่ที่เคยไป ไล่ตั้งแต่บันได ทางเดินชั้นบนชั้นล่าง จนไปถึงล็อคเกอร์
"อยู่ไหนกันนะ"
เขายืนหันซ้ายหันขวาอยู่ตรงนั้นเองพยามมองหาแต่ก็ยังไม่เจอ
พอเห็นคนคุ้นหน้าที่ดูแปลกไปไม่ใกล้ไม่ไกล ก็ยืนจ้องพิจารณาสักครู่ แล้วจึงตัดสินใจเดินเข้าไปทางด้านหลังอีกฝ่ายอย่างไม่ให้รู้ตัว
…
ชะโงกดูบัตรจำนวนมาก ว้าว
“อืม… เหมือนจะไม่มีทั้งของผมและของฟุรุคาวะซังนะ?“
ยิ้ม
"โอมิยะซัง?"
"ผมมองหน้าคุณไม่ชัดเลยครับฮึก.."
เขาทำหน้ามุ่ยใรขณะที่เลิกหรี่ตาแล้วสนใจกับบัตรนักเรียนมนมือยื่นให้อีกคนดู
"ทำยังไงดีละครับ แว่นผมมัน..แล้วบัตรก็..ทุกอย่างหายไปหมดเลย"
พูดแล้วก็ยิ่งเพ่งบัตรนักเรียนเข้าไปอีก
"อื้มอื้ม แว่นด้วยสินะ ก็ว่าวันนี้หน้าตาแปลกไป"
"อันที่เป็นขาแว่นสีเหลืองใช่ไหม ถ้าเจอผมจะเอามาให้นะ"
ว่าจบก็เหลือบลงไปมองบัตรในมือจิเสะอีกรอบ เสียดายที่ตอนนี้เขาเองก็ไม่ค่อยว่างเท่าไหร่นัก
"....รู้ไหมเวลาของหาย ถ้ายิ่งเลิ่กลั่ก ของก็จะยิ่งวิ่งหนีไปเรื่อยๆนะ"
(+)
"ฟุยุคาวะซัง ตาจะหลุดออกมาแล้วครับ" ยิ้ม
...
"อ๊ะ ใบนี้ๆ"
"ผมพอรู้จักเจ้าของ เดินสวนกันบ่อยๆน่ะ" ชี้ที่บัตรใบตรงกลาง เชิงว่าจะให้ตนนำไปคืนเจ้าตัวให้ไหม
(ไปแก้คำผิดนิดหน่อยมาค่ะ เอื่อก)
สังเกตเห็นอีกฝ่ายพยายามหรี่ตามองสิ่งที่อยู่ในมือ อดแกล้งไม่ได้เลยแฮะ
"บัตรนักเรียนเต็มเลยนี่นา สงสัยจะถูกสนใจซะแล้วล่ะครับ ฮ่ะ ๆ"
เดินเข้าใกล้อีกฝ่าย เขาเอ่ยแกลมหยอกด้วยเสียงเบา ๆ จิยะใช้สายตาที่ดีเกินคาดลอบสำรวจใบหน้าบนบัตรนักเรียนในมือขอเพื่อนร่วมห้อง
"อยากให้ผมช่วยหาไหมครับ? แต่ให้เลือกแค่หาแว่นหรือหาเจ้าของบัตรเท่านั้นนะ"
หลังจากก้มหน้ามองบัตรอยู่ก็เวยหน้าขึ้นมาหรี่ตามองดูคนที่เข้ามาทัก เพราะเขาจำเสียงกับหน้าตาได้ถึงมองโดยไม่มีแว่นก็ยังรู้ แต่กลับกันสำหรับคนที่ไม่รู้จักในบัตรนี่สิ..จะให้จำก็จำไม่ได้หรอกว่าแล้วก็ทำหน้างอเบ้ปาก หดหู่กับตัวเองจริงๆ
"เอ้ะ..ผมจะไม่รบกวนหรอครับ"
"ถ้ายืนยันจะช่วยก็ขอบคุณมากๆ เรื่องแว่นผมคงได้ซื้อใหม่ เพราะงั้นช่วยเรื่องบัตรหน่อยนะครับ"
+
จิเสะถามขึ้นมาเชิงเป็นห่วงของอีกฝ่ายมากกว่า
(ฮว๊ากกกขอโทษด้วยค่ะ แต้งเตือนมันดันแล้วไม่เห็นฮื้อๆๆๆๆๆๆ😭😭😭)
"ผมไม่ได้สนใจหาบัตรขนาดนั้นหรอก ฮ่ะ ๆ ไม่ได้อยากเล่นตามใจพวกนั้นสักเท่าไหร่น่ะ"
เขายิ้มให้ ถึงจะแอบเป็นห่วงเรื่องการมองเห็นของอีกฝ่ายก็เถอะ..
"เสียดาย ผมดันไม่รู้จักเจ้าของบัตรในมือของฟุยุคาวะคุงเลยสักกะคน ยากแฮะ ฮ่ะๆ"
"แต่ถ้าจะให้ช่วยตามหาของฟุยุคาวะคุงล่ะก็ ผมช่วยหาได้นะ"
"เผลอ ๆ จะเจอแว่นที่หายไปซะด้วยครับ"
"ระหว่างตามหาบัตรของฟุยุคาวะคุง ถ้าผมเห็นใครหน้าตาคล้ายในบัตร ผมจะรีบเรียกทักเลยล่ะ ดีเลยใช่ไหม? "
(ไม่เป็นไรน้าค้าบ 🫳 อย่างน้อยก็เจอกันแว้วว🥹💖)
เขายิ้มให้เบาๆก่อนจะก้มขอบคุณอย่างสุภาพก่อนจะเงยหน้าขึ้นมารับข้อเสนอ
"อ่าถ้างั้นขอบคุณมากๆเลยครับ เรื่อแว่นน่ะ จริงๆแล้วมันแพงพอสมควรเลยเพราะผมสายตายาวมาก แว่นมันเลยไม่ค่อยเหมือนคนอื่นซักเท่าไหร่"
เซไม่ได้เดือดร้อนกับสถานการณ์บัตรหายสักเท่าไหร่
แถมเขาก็ยังเจอบัตรนรของตัวเองอย่างรวดเร็วที่โต๊ะของเท็ตสึที่อยู่ไม่ไกลกันด้วย
แต่การที่เขาเห็นเพื่อนร่วมห้องอีกคนแทบจะเอาหน้าสิงกับบัตรนักเรียนของคนอื่นอยู่แล้ว ก็อดที่จะเขาไปช่วยไม่ได้
"ฟุยุคุงจะเอาบัตรไปคืนให้ใคร"
เจ้าตัวไม่น่าจะรู้ด้วยซ้ำว่าบัตรใคร แต่เขาก็เสนอตัวช่วยไปก่อน
"ให้พาไปดีไหม"
"จริงหรอเธอๆๆเธอจะช่วยผมหรอ!ขอบคุณนะครับ"
เขาที่เบ้หน้าอยู่ก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มตาหยีขึ้นมา ใจดีจัง!
"นี่น่ะคือว่า ช่วยหาคนที่ใบหน้าตรงกันก็พอแล้วละ ผมลำบากมากๆเลย มองไม่ชัดเลยแยกหน้าในรูปไม่ได้น่ะ"
"หลังจากนี้ผมก็..คงต้องไปหาแว่นด้วย"
พูดจบก็ทำท่าทางเศร้าขึ้นมาก็เป็นแว่นที่สำคัญมากๆเลยนี่นา...
เซเหมือนยกมือมาบังนิดหน่อย ก่อนจะรู้ตัวว่ามันดูแปลก จึงกระแอมเบาๆ แล้วตอบกลับเสียงราบเรียบแบบปกติ
"มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรสักหน่อย"
จากนั้นเขาก็ยกแขนขึ้นมา
"เอ่า เกาะไว้สิ"
เซพาจิเสะเดินไล่ไปตามห้องเรียนต่างๆ โดยเริ่มจากชั้นเรียนของปี 3 ที่พวกเขาอยู่
+
"โทษที ฉันไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไหร่"
"ถ้าเป็นคนอื่นมาช่วยอาจจะหาเจอได้เร็วกว่านี้"
ด้วยความที่มีบัตรอยู่หลายใบ ต่อให้เจอเจ้าของบัตรไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังเหลืออยู่บางส่วน
"ลองไปที่ห้องสมุดดูดีไหม"
เซเอ่ยปากชวน โดยคนเซนท์บอดอย่างเขาไม่รู้สึกตัวเลยว่ามีเงาดำๆตะคุ่มๆ อยู่แถวหน้าต่างของอาคารเก่าที่อยู่ไม่ไกล
ยังกับว่าเงานั้นมองพวกเขาอยู่..
เขาอมยิ้มขึ้นแล้วจับไหล่ของอีกคนเดินตามไปสังเกตเห็นบางอย่างนั้นแต่เขาก็พยามไม่สนใจแล้วรีบไปต่อ
"งั้นไปห้องสมุดกันเถอะครับ"
"อ่าคือว่าถ้าไม่เสียมารยาทเกินไปผมขอเรียกเซชินคุงได้ไหม.."
จะเสะถามขึ้นมาพลางมองหน้าอีกฝ่ายไปด้วย ก็แบบว่าเมื่อกี้ลิ้นมันเกือบพันกันตอนเรียกชื่อแล้วอะนะ..
เซก็เลยเลือกที่จะเดินวนไปอยู่ฝั่งที่จิเสะหลบสายตา ยังกับว่าพยายามจะยืนบังให้แล้วเริ่มออกเดินไปพร้อมๆกัน
"อ่า..ฉันยังไม่ได้บอกฟุยุคุงสินะ.."
"จะเรียกว่าเซเฉยๆก็ได้ ส่วนใหญ่ฉันก็ให้คนเรียกฉันอย่างนั้นแหละ"
เขาเองก็เข้าใจว่านามสกุลของตัวเองมันยาวมาก ขนาดชื่อเขายังอยากหั่นเหลือพยางต์เดียวเลย