#ซาเอะอิซา
ซาเอะคิดว่าเขาเป็นชาวญี่ปุ่นคนเดียวในทีมเยาวชนของเรอัลมาดริคเสียอีก
และเคยคิดว่าคนประเทศเดียวกันไม่น่าจะมีศักยภาพที่พอจะเป็นกองหน้าได้
แต่ว่า...
คนที่กำลังด่ารัวอยูในสนาม ทั้งๆ ที่ตัวก็เล็กแค่นั้น
ตาก็แป๋ว ใส่แจ๋วอีก บนหัวยังมีต้นอ่อนเล็กๆ
เป็นคนที่เปลี่ยนความคิดของซาเอะไปจนหมด
ซาเอะคิดว่าเขาเป็นชาวญี่ปุ่นคนเดียวในทีมเยาวชนของเรอัลมาดริคเสียอีก
และเคยคิดว่าคนประเทศเดียวกันไม่น่าจะมีศักยภาพที่พอจะเป็นกองหน้าได้
แต่ว่า...
คนที่กำลังด่ารัวอยูในสนาม ทั้งๆ ที่ตัวก็เล็กแค่นั้น
ตาก็แป๋ว ใส่แจ๋วอีก บนหัวยังมีต้นอ่อนเล็กๆ
เป็นคนที่เปลี่ยนความคิดของซาเอะไปจนหมด
1 / 2
Comments
ปากจัดเสียด้วยสิ
คนตัวเล็กที่สุดในทีมเชิดหน้าแม้จะถูกกระชากคอเสื้อ
พูดความจริงเสียจนอีกคนโมโหแต่ก็เพราะโมโหเลยทำอะไรไม่ได้
มีคนปรบมือแปะๆ ด้วย
นำทีมโดยลูน่านั่นล่ะ
ไอ้คนก่อเรื่องนั่นคงทั้งอายทั้งโมโหเลยรีบออกไปทันที
ไอ้เวรนี่เคยมาเหยียดซาเอะด้วย
แต่ฝีมือดันกากเอง
จากเหตุการณ์นี้เดาได้ไม่ยากหรอกว่าพรุ่งนี้หมอนั่นคงถูกเชิญออกไปจากค่ายแน่ๆ
“ทรงพลังเหมือนเดิมเลยนี่โยอิจิ เมื่อไหร่นายจะโตมาร่วมทีมหลักกับฉันสักทีล่ะ” ลูน่าเอ่ยอย่างยียวน
โยอิจิคือชื่อของคนที่ว่าสินะ
“โอ๊ยยย ขอให้ฉันได้ใช้ชีวิตสงบๆ ก่อนเถอะน่า ชิ่วๆ ตอนนี้ฉันไม่ว่าง”
แล้วซาเอะก็ต้องเลิกคิ้วเมื่อมีก้อนเล็กๆ ก้อนหนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้า
ดวงตาสีน้ำเงินแป๋วช้อนมอง
ตากลมป๊อกเหมือนแมว
ต้นอ่อนเล็กๆ บนหัวนั่น...หูแมวเหรอ?
“คุณคือคนที่แอสซิสต์สวยๆ เมื่อกี้ใช่ไหมครับ ได้ยินว่ามาจากญี่ปุ่นเหมือนผม..อิซางิ โยอิจิ ครับ..คุณล่ะ?”
รอยยิ้มแป้นส่งมอบมาให้
สีน้ำเงินแวววาวราวดวงดาวพราวพร่างฟ้า
เป็นวินาที
ที่อิโตชิ ซาเอะ รู้สึกเหมือนเวลาหยุดเดิน
แล้วก็...
ก้อนเนื้อในอกซ้ายเต้นรัว
อาจเป็นเสี้ยววินาที
ที่เขาสัมผัสความรู้สึกของการตกหลุมรัก
อืม...
แล้วก็เป็นวันที่เขาได้คู่หูคนใหม่อย่างเป็นทางการด้วย
....
“พี่ซาเอะจะไปญี่ปุ่นเหรอ? บลูล็อค? อ๋อ...ที่คุณพ่อเป็นผู้อำนวยการ”
เห็นซาเอะที่ไหนก็เห็นอิซางิที่นั่น
พวกเขาเป็นคู่หู่ที่ยอดเยี่ยมในสนาม และพาทเนอร์ที่คอยซัพพอร์ตกันและกันนอกสนาม
ผู้เล่นต่างชาติในประเทศที่มีการเหยียดหยามสูง ถ้าจิตใจไม่แข็งแกร่งมีหวังแตกสลายได้ง่ายๆ
แต่ไม่ใช่กับสองคนนี้ ผนึกกำลังกันแล้วทำคนอยากกัดลิ้นตายได้ไม่ยาก
คนหนึ่งร้อง คนหนึ่งรับ
มีคำด่าหลากหลายภาษาให้เลือกสรรอีกด้วย
พวกเขาพิสูจน์ความเหนือกว่าด้วยฝีมือ
สิ่งที่จะปิดปากคนได้ดีที่สุด
คือความสามารถ
“ไปด้วยกันไหม?”
“ผม? ไปด้วยได้เหรอ?”
“ถ้าโยอยากไปทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ” ซาเอะลูบหัวอิซางิ ยื่นแก้วโกโก้ที่เพิ่งชงให้
“แต่ถ้าผมไปกับพี่สองคน ไม่ใช่พวกเราจะกลายเป็นรังแกคนในบลูล็อคเหรอ? คุณพ่อจินโกรธฉันแย่แน่”
“โยกลัวถูกดุสินะ”
“พี่ยังไม่เคยเห็นพ่อผมตอนบ่น สุดๆ ใครก็ทนฟังไม่ได้”
โดยเฉพาะเรื่องฝีปาก ร่วมมือกันแล้วใครจะไปสู้ได้ สงสารคนฟังได้เลยยยย 🤣