#ESRA_Roleplay
[ 20:00 | 8 feb | ลานยิงธนู ]
ยามมืดค่ำที่ลานยิงธนู ยังมีคนผู้หนึ่งมาซ้อมอย่างตั้งอกตั้งใจ ดูเหมือนจะเข้ามาได้สักพักหนึ่งแล้ว สังเกตจากเป้ายิงที่เริ่มเป็นรูพรุน
การยิงธนูถือเป็นกีฬาที่สนุก เขาก็ชอบมัน ทว่าเล่นคนเดียวก็แอบเหงา แต่แล้วใครล่ะ จะมายิงธนูตอน2ทุ่ม…
ทันใดนั้น[คุณ]ก็เดินเข้ามาพอดี
ว่าไง อยากมาเล่นกับเขารึเปล่า?
( อินเทอแรคได้ตามสบายเลยคับ🥺 )
[ 20:00 | 8 feb | ลานยิงธนู ]
ยามมืดค่ำที่ลานยิงธนู ยังมีคนผู้หนึ่งมาซ้อมอย่างตั้งอกตั้งใจ ดูเหมือนจะเข้ามาได้สักพักหนึ่งแล้ว สังเกตจากเป้ายิงที่เริ่มเป็นรูพรุน
การยิงธนูถือเป็นกีฬาที่สนุก เขาก็ชอบมัน ทว่าเล่นคนเดียวก็แอบเหงา แต่แล้วใครล่ะ จะมายิงธนูตอน2ทุ่ม…
ทันใดนั้น[คุณ]ก็เดินเข้ามาพอดี
ว่าไง อยากมาเล่นกับเขารึเปล่า?
( อินเทอแรคได้ตามสบายเลยคับ🥺 )
Comments
ขยับเดินเล่นไปเรื่อยจนกระทั่งมาถึงลานยิงธนูที่ปกติก็ไม่มาหากไม่มีใครชวนหรือมีอะไรจำเป็น ทำให้เจอคนที่ไม่เห็นตอนอยู่ที่หอพัก
รูมเมทของเขานิเอง....
"อยู่ที่นี้เองก็ว่าอยู่หาที่ห้องไม่เจอ" เขาเอ่ยทักทาย พร้อมขยับเดินไปหา
"วาดิมมานานรึยังครับ?"
ขณะกำลังง้างก็โดนเรียกเสียก่อน สมาธิจึงหลุดไปชั่วครู่ ลูกธนูที่ถูกยิงออกไปปักที่4คะแนน
หันไปมองก็พบกับคนที่คุ้นเคย รูมเมทคนดีคนเดิมนี่เอง
" ว่าไง อาแจ็กซ์ " พร้อมกับใบหน้าประดับยิ้มเหมือนเคย
" พอดีผมเกิดฟุ้งซ่านนิดหน่อยเลยมายิงธนูฝึกสมาธิน่ะ "
" อยู่นี่ได้สักพักแล้วครับ แต่ก็ไม่นานขนาดนั้นหรอก " เขาไหวไหล่
" ออกมาเดินเล่นหรือครับ? " พร้อมกับตั้งท่ายิงธนูอีกครั้ง
ทั้งการตั้งท่าและสายตาที่มองไปยังเป้าหมาย ลูกศรที่พุ่งออกไป ช่างดูน่าหลงไหล รู้ตัวอีกทีก็เผลอยืนจ้องด้วยความสนใจใคร่รู้อยู่ข้างๆลานยิงเสียแล้ว
"ว้าว เท่จังเลย✨"
เธอเอ่ยชมเบาๆด้วยดวงตาเป็นประกาย
สักพัก ตัวคนถูกจ้องมองก็รับรู้ได้ถึงสายตาของเลดี้ข้างสนามที่กำลังจับจ้องตัวเอง
เขาหันไปยิ้มให้กับอีกฝ่าย ชุดขี่ม้างั้นหรือ… ก็คงไม่ได้ไกลจากสนามยิงธนูมากสินะ
" สวัสดีครับ “ พร้อมกันกับที่โค้งทักทายอีกคน
"อ้ะ สวัสดีค่ะ ขอโทษด้วยนะคะฉันคงมารบกวนคุณ"
เธอลดฝ่ามือลงมากุมเข้ามากันไว้ เอ่ยชมทักษะของอีกฝ่ายด้วยแววตาจริงใจ
"เป็นท่ายิงที่งดงามาเลยค่ะ ถ้าเป็นฉันคงทำไม่ได้แน่เลย คงฝึกฝนจนชำนาญแล้วแน่เลย"
" ไม่เป็นไรครับ ผมเหงาพอดี แค่มีคนคุยด้วยก็สบายใจแล้วล่ะ " พร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย
" ผมยิงธนูเป็นงานอดิเรกน่ะ ไม่ได้จริงจังมาก แต่เพราะว่าชอบ เลยใส่แรงเวลาเล่นเต็มที่ พอผลงานออกมาดีเลยสบายใจไงล่ะ "
เล่าไปก็เหมือนเป็นความสบายใจอีกอย่าง ก่อนจะนึกอะไรได้
" แล้ว… เลดี้ชื่อว่าอะไรครับ? "
เขาเหม่อลอย จนกระทั่งได้ยินเสียงผ่าลมของลูกศรดังขึ้น
เขาหันไปมองตามเสียง ที่ลานธนู มีชายที่ตั้งท่าง้างคันศรอย่างงดงามยืนอยู่
"...รุ่นพี่...วาดิม?"
เขาเอ่ย ภาพที่เห็นยิ่งทำให้เขาเหม่อมองเข้าไปอีก
พลันสายตาสังเกตได้ถึงคนที่ยืนอยู่ริมสนามยิงธนู เพ่งดีๆ อ้อ รุ่นน้องตัวแสบนี่นา
เขาลอบยิ้มออกมา… เจ้าตัวแสบนั่นยืนเหม่ออะไรอยู่นะ?
" บลูเรย์ " เขาเรียก " มาใกล้ๆนี่สิ "
ผงกหัวคล้ายเชื้อเชิญให้ฉลามตัวน้อยมาอยู่ใกล้ๆกัน เพราะเขาเองก็เหงาพอดี
"วิ่งตอนเช้าแล้วยังซ้อมตอนกลางคืนด้วยเหรอครับ หนาวจะแย่"
เขาทำท่าจะยกเสื้อคลุมของตัวเองใส่ให้อีกฝ่าย แต่พอเห็นชุดฝึกซ้อมที่อีกฝ่ายสวมอยู่ก็ลังเล สุดท้ายก็เอียงหัวมองแล้วเก็บกลับมา
แต่ก็ยังไม่วายบ่นอุบอิบอย่างช่วยไม่ได้
"ถ้ามีคนมาเห็นแล้วนึกว่าผีหลอกจะทำยังไง"
พออีกฝ่ายเดินมาถึงก็วิสาสะเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวทุยนั้นเบาๆ บอกให้มาหาก็มาอย่างว่าง่าย น่ารักจริงๆ
" ผีหลอกหรอ? งั้นคนที่คิดว่าโดนหลอกก็โชคดีแล้วล่ะ ถ้าผีอย่างผมจะงดงามขนาดนี้ " พูดเข้าข้างตัวเองล้วนๆ
" พูดว่าหนาวจะแย่ เธอล่ะออกมาทำอะไรดึกๆดื่นๆ "
ได้ยินรุ่นพี่คนสวยเอ่ยชมตัวเองอย่างเสร็จสรรพก็หัวเราะหึๆ
"งั้นคุณผีคนสวยก็ต้องระวังโจรร้ายมาฉุดแล้ว มาเดินกับผมดีกว่า เดี๋ยวเป็นบอดี้การ์ดสุดเท่ให้"
ว่าแล้วเขาก็ยิ้มมองอีกฝ่าย
"ผมเดินเล่นแก้เบื่อน่ะ แต่กำลังคิดว่าโรงอาหารน่าจะมีซุปร้อนๆ เหลืออยู่ คงอุ่นท้องกำลังดี"
ดวงตาสองสีและสีหน้าเรียบง่ายเอียงมองเป็นคำถาม
" ผียังกลัวโจรด้วยสินะ… งั้นผมยอมให้เป็นบอดี้การ์ดก็ได้ " เขายักไหล่พร้อมโคลงหัว
ระหว่างฟังฉลามน้อยกำลังสาธยายว่าทำไมตัวเองถึงมาที่นี่ เขาเองก็เก็บธนูและอุปกรณ์ต่างๆให้เรียบร้อย หันมาอีกทีก็เจอรุ่นน้องเอียงคอรอคำตอบซะแล้ว
(+)