#ESRA_Roleplay
(โรลเปิด : ปี2-4 เนื่องจากปี 1 ยังไม่มีพัฟบอล | แยกรูท)
[ 1 feb | Celestial Blossom ]
ในช่วงเวลาที่มีนร.ย้ายกลับเข้าหอพักมากมาย
ก็คงจะมีพัฟบอลของใครซักคนพลัดหลงกันอยู่บ้าง
แล้วคนที่พบมันก็บังเอิญเป็นองค์หญิงคนนี้
ในสายตาของมัน เธออาจจะดูน่าระแวงไปซักหน่อย
แต่แท้จริงแล้วคงจะไม่มีอะไร...?
(+ มาช่วย(?)พัฟบอลของคุณได้นะคะ--)
(โรลเปิด : ปี2-4 เนื่องจากปี 1 ยังไม่มีพัฟบอล | แยกรูท)
[ 1 feb | Celestial Blossom ]
ในช่วงเวลาที่มีนร.ย้ายกลับเข้าหอพักมากมาย
ก็คงจะมีพัฟบอลของใครซักคนพลัดหลงกันอยู่บ้าง
แล้วคนที่พบมันก็บังเอิญเป็นองค์หญิงคนนี้
ในสายตาของมัน เธออาจจะดูน่าระแวงไปซักหน่อย
แต่แท้จริงแล้วคงจะไม่มีอะไร...?
(+ มาช่วย(?)พัฟบอลของคุณได้นะคะ--)
Comments
ก้อนขนสีเขียวตอนนี้เรียกได้ว่าเลิ่กลั่กขั้นสุด คำสั่งง่าย ๆ แค่ให้ไปตามตัวคนถือของ เจ้าพัฟบอลก็ยังจำไม่ได้ว่าคนคนนั้นอยู่ที่ไหน คงโดนเจ้าชายดุอีกตามเคย เลยได้แต่บินไม่รู้ทิศว่าจะไปหาทางไหน กระทั่งได้ยินเสียงทัก
กับพัฟบอลด้วยกันยังไม่ค่อยพูด พอเห็นเป็นเจ้าหญิง ยิ่งเจี่ยมเจี้ยม
"ครับ..." ตอบงุบงิบได้แค่นั้น น่ากลัวจัง...(?)
ส่วนตัวเซลีนไม่ได้โปรดปรานธรรมชาติเท่าไหร่นัก จึงเลิกคิ้วสังเกตก้อนขนตัวนี้
ก็น่ารักแปลกๆดี
ไม่เพียงแค่คิด แต่ยื่นนิ้วไปจิ้มๆด้วย จะให้ความรู้สึกเหมือนจิ้มดินรึเปล่านะ
สาวเจ้าไม่พูดไม่จาอะไรต่อ ชวนน่าอึดอัด
เซลีนจะสัมผัสได้ถึงขนนุ่มนิ่มที่ห่างไกลจากดินพอสมควร ความเงียบที่ไร้การอธิบายยิ่งทำให้เจ้าตัวน้อยเกร็ง
"สกปรก..."
จะบอกว่าตัวเองสกปรก อย่าแตะเลย แต่ดันพูดออกไปได้แค่นั้นจนชวนเข้าใจผิด
"...หืม? พูดอีกทีได้มั้ยจ๊ะ?"
จากนิ้วที่จิ้มอยู่เปลี่ยนมาเป็นใช้มือสองข้างกำรอบตัวมันแทน
หากแต่ไม่ได้ออกแรงมากนัก แค่กำเฉยๆก็ชวนให้รู้สึกหวาดเสียว
ถ้าวิญญาณหลุดออกจากร่างได้ คงไปเกิดใหม่แล้ว ลูกไก่ในกำมือตัวสั่นหงึก
"ปล่อยเถอะนะ..." ดันร้องขอชีวิตแทนที่จะทวนตามที่เธอบอกเสียอย่างนั้น
แต่แล้วหลังจากที่รู้สึกว่าผู้ช่วยเขาชักหายตัวไปนานเกินไป เจ้าของพัฟบอลก็โผล่หัวมา
"ฉันว่าฉันไม่ได้สั่งให้เธอไปตามเจ้าหญิงเซลีนนะ" เขาดุก้อนขนด้วยเสียงเรียบเป็นอย่างแรกทั้งที่ยังมองหน้าเจ้าหญิงที่เรียนด้วยกันมาสี่ปีอยู่
"เขาก่อปัญหาหรอ?"
"...เจ้าตัวนี้ ขององค์ชายซานโดรหรือคะ?"
เธอเปลี่ยนมาคีบเจ้าก้อนขนด้วยสองนิ้ว แล้วยื่นให้ดู แต่ยังไม่ได้คืนในทันที
"เหมือนเขาจะบอกว่าเรา 'สกปรก' น่ะค่ะ"
พูดไปตามตรงจากที่ได้ยินเจ้าตัวเล็กพูดครั้งแรก เธอแค่อยากทำให้แน่ใจจึงเอ่ยถามอีกครั้ง ที่จริงได้ยินชัดแต่แรกแล้วต่างหาก
น้ำเสียงที่เคยพูดออกมาด้วยความมั่นใจกลับสั่นเครือแถมเหงื่อแตกพลั่ก..
ไม่จริงน่า!
"พูดอะไรออกมาน่ะ.."
"ผมไม่ได้หลงนะครับ!"
"ตอนนี้กำลังสำรวจโรงเรียนแทนเขาอยู่ต่างหากล่ะ.."
ไม่จริ---
"หืม จริงเหรอเนี่ย ขยันน่าดูเลย"
สีหน้าของเธอยิ้มแย้มชวนให้นึกสงสัยว่าอารมณ์ดีอะไรนักหนา ดูไม่ออกว่าจริงๆคิดอะไรอยู่
นิ้วชี้เรียวสวยที่เล็บเคลือบด้วยสีเจลบางๆเกาใต้คางพัฟบอลในมือเหมือนเล่นกับแมว
ด้วยสัมผัสเบาๆนั่นทำให้ภายในตัวเขาขัดแย้งกัน..
"อึก! หยุดนะ ผมจะไม่แพ้อะไรแบบนี้ ฮึๆ แฮะๆ คนจากราชวงศ์นี่ดูแลดีจริงๆ"
ดูๆแล้วคนคนนี้คงไม่ได้ไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นสิน-
เสียงกระดิ่งเบาๆดังแว่วพร้อมกับเสียงเรียกเริ่มเข้าใกล้
"เซอร์อัลฟองส์~"
"หายไปไหนล่ะเนี่ย"
เขาบ่นงุบ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดเห็นพัฟบอลของตัวเองกำลังน้วยเลดี้แปลกหน้า!?
"อะแฮ่ม ขออภัยที่ขัดจังหวะนะครับ?"
ก่อนจะได้ยินเสียงทักพอดี เธอจึงหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น
"ของคุณเหรอคะ?"
ยื่นพัฟบอลที่อยู่ในมือให้อีกคนดู
"แหม อย่าทำหายตั้งแต่วันแรกของปีการศึกษาแบบนี้สิคะ"
แต่ก็ยังไม่ยอมคืนให้ซักที
Pov พัฟบอลนะคั้บ )
เจ้าก้อนขนติดปีกที่กำลังหงุดหงิดเพราะพลัดกับเจ้าของตัวเอง จนส่งเสียงงุ้งิ้ๆๆอยู่ในปากเจ้านี่ตลอดทาง
พอได้ยินเสียงใคร เจ้าจิ๋วหันควับไปหา ถึงหน้าตาจะไม่แสดงสีหน้าอะไรแต่น้ำเสียงแฝงหงุดหงิดนิดหน่อย
【 ใช่ ! ข้าหลงกับยัยบื้อนั่นตอนกำลังพาชมสถานที่ ! น่าโมโหจริง ๆ 】 เหมือนจะกำลังแว้ด ๆ อยู่เลย
( แปะภาพไอจิ๋วฮะ )
เซลีนแย้มรอยยิ้มไม่สะทกสะท้านที่ตัวเล็กดูจะหงุดหงิดใส่เธอ
ก่อนจะถือวิสาสะใช้นิ้วจิ้มพุงดันอีกฝ่ายจึ้กๆ
"ตัวเล็กแค่นี้แต่โมโหซะเสียงดังเชียวนะจ๊ะ"
เธอใช้นิ้วแตะคาง เอียงคอมองเจ้าก้อนขนตรงหน้า
"พูดให้เพราะๆหน่อยสิ เราเป็นเจ้าหญิงนะ"
【 อย่ามาจิ้มท้องข้า ! เด็กสมัยนี้หนิ ซนเหมือนยัยริเอต้าไม่มีผิด 】
โดนแตะเนื้อต้องตัวก็บินเว้นระยะห่าง แถมยิ่งหงุดหงิดใส่ แต่ก็ทำได้แค่บ่นนั่นแหละนะ
【 ก็ถ้าข้าพูดไม่ดังพวกเจ้าก็ไม่ได้ยินสิ ! 】
【 ข้าไม่เลือกปฏิบัติหรอก ถึงจะเป็นเจ้าหญิงก็เถอะ ! แล้วพัฟบอลเจ้าไปไหน หรือว่าปีหนึ่งเหรอ 】
"อ้อ นั่นสินะ หายไปไหนแล้ว"
แต่ไม่ได้ทำท่าทีจะตามหาเท่าไหร่
"ว่าแต่ 'คุณลุง' เก่งแบบนี้ก็คงตามหาคู่ดูแลเองได้สินะคะ ถ้างั้นเราจะได้ขอตัว"
เลิกคิ้วมอง
【 ใช่สิ ข้ามันก็แก่ แล้วก็เก่งด้วย ไม่ต้องพึ่งเด็กอย่างเจ้าให้ช่วยหรอก 】
【 ข้าหายัยริต้าคนเดียวเองก็ได้ ! ! 】
น้ำเสียงฟังดูตัดพ้อไม่น้อย เพราะก็เป็นพัฟบอลที่อีโก้สูงแต่ก็ไม่อยากยอมรับเวลาอยากให้ช่วย (Asian parent ?)
【 ยัยเด็กใจร้าย ! 】 .. สรุปอยากให้เขาช่วยมั้ยนะ
โบกมือปัดๆ
"แหม ถ้าอย่างนั้น 'ยัยเด็กใจร้าย' คนนี้ก็จะปล่อยให้คุณลุงอยู่ตามลำพัง ไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ"
ก้าวขาเดินดุ่มๆกลับออกไปจากสวนแบบเอาจริง ไม่หันมามองเลยซักนิด
ในตอนนี้ตัวของเอลิเซ่ค่อนข้างกระวนกระวายใจอย่างหนักเพราะเธอกับฟิโอเน่พัฟบอลของเธอเพิ่งจะพัดหลงกันไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อนนี้
มันคงจะไม่น่ากระวนกระวายใจนักหรอกถ้าเจ้าพัฟบอลตัวนี้ของเธอค่อนข้างจะ...เอ่อ ขี้ตกใจและบอบบาง
ในระหว่างที่กำลังตามหาอยู่นั้นเองก็ได้ยินเสียงกรี๊ดดังขึ้น ซึ่งไม่ต้องเดาเลยว่านั่นคือเสียงของฟิโอเน่เป็นแน่แท้
(+)
สาวเจ้ารีบวิ่งพรวดเข้าไปหาเจ้าพัฟบอลขี้ตกใจก่อนนำมากอดแนบอกแล้วลูบเบาๆอย่างอ่อนโยนแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“อ๊ะ”
เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ได้พบกับพี่สาวหน้าตาคุ้นเคย เอลิเซ่ไม่รอช้ารีบส่งรอยยิ้มให้อีกฝ่ายทันใด
“พี่เซลีน!”
เซลีนมองน้องสาวที่คุ้นเคยกันด้วยสีหน้าเรียบเฉยติดเสียดายแค่ครู่เดียว ก่อนจะแย้มรอยยิ้มเหมือนปกติ
"แหม อย่าทำหายตั้งแต่วันแรกของการเปิดปีการศึกษาใหม่แบบนี้สิจ๊ะน้องหญิง"
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ถ้ามองรอบตัวของเซลีนก็ไม่เห็นลิลลี่บลูม พัฟบอลของเจ้าตัวเช่นกัน
“ฟิโอเน่ค่อนข้างตื่นคนน่ะค่ะ บางทีเลยชอบวิ่งหนีอยู่บ่อยๆ แบบนี้”
เธอกล่าวพลางมองพัฟบอลในอ้อมอกของตนเอง ซึ่งยังคงสั่นผับๆอย่างไม่รู้สาเหตุนัก
“ขอโทษที่ทำให้ต้องรบกวนด้วยนะคะพี่เซลีน”
ว่าจบก็ยกยิ้มส่งให้พี่สาวคนสวยของตน โดยที่ไม่ได้รู้เลยสักนิดว่าสาเหตุของอาการตัวสั่นของพัฟบอลของตนคือพี่สาวคนสวยตรงนี้แหละ(....)
เหลือบมองฟิโอเน่ตัวสั่นในอ้อมกอดของน้องสาวแล้วก็ป้องปากหัวเราะเบาๆ
"ถ้าหลงกันอีกพี่หญิงจะดูแลอย่างดีเลยล่ะ"
มองเจ้าตัวเล็กอีกรอบอย่างมีนัยยะก่อนจะหันมาสนใจเจ้าของมันบ้าง
"ปิดเทอมเป็นยังไงบ้างล่ะจ๊ะ?"
ถามไถ่ตามปกติอย่างที่ควรทำ
แม้ว่าเจ้าของอย่างเอลิเซ่จะดูปลื้มอกปลื้มใจนัก แต่เจ้าพัฟบอลที่ซุกอกอยู่นั้นกลับคิดตรงข้ามโดยที่เจ้าของเองก็ไม่ได้ทราบอะไรเลย
“ปิดเทอมน่ะหรือคะ ยังเหมือนเช่นเคยเลยค่ะ ฝึกดาบ อบรมมารยาท ฝึกเต้นรำ เอ... แล้วก็ทะเลาะกับโนแลนล่ะมั้งคะ?”
“แล้วทางพี่เซลีนล่ะคะ?”
เอียงคอถามยิ้มๆ