[ #ESRA_Commu #ESRA_Roleplay ]
[1FEB | 16.00น. |สวนหลังอาเคเดมี]
มิราเบลพบเจอพัฟบอลของใครสักคน[ของคุณ] บินลอยละล่องเข้ามาออดอ้อนตัวเธอ
มือบางลูบหัวก้อนกลมอย่างเอ็นดู
“เจ้าตัวน้อย หลงมาจากไหนคะ..”
แทนที่จะหาเจ้าของแต่หญิงสาวกลับสนใจเจ้าตัวตรงหน้า ลูบหัว เกาพุง เกาคางให้ปานเจ้าตัวน้อยเป็นสัตว์เลี้ยง
[คุณ]จะทำอย่างไร
(+ได้น๊า🥺) (cms : VwevH)
[1FEB | 16.00น. |สวนหลังอาเคเดมี]
มิราเบลพบเจอพัฟบอลของใครสักคน[ของคุณ] บินลอยละล่องเข้ามาออดอ้อนตัวเธอ
มือบางลูบหัวก้อนกลมอย่างเอ็นดู
“เจ้าตัวน้อย หลงมาจากไหนคะ..”
แทนที่จะหาเจ้าของแต่หญิงสาวกลับสนใจเจ้าตัวตรงหน้า ลูบหัว เกาพุง เกาคางให้ปานเจ้าตัวน้อยเป็นสัตว์เลี้ยง
[คุณ]จะทำอย่างไร
(+ได้น๊า🥺) (cms : VwevH)
Comments
“โปเม่!“
หญิงสาวยกมือป้อง เปร่งเสียงเรียกพัฟบอลของเธอที่ดูเหมือนจะหลงหายไป ก่อนจะพบว่าเจ้าตัวน้อยอยู่กับใครบางคน
”มาอยู่นี่เอง..“
เธอเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้พัฟบอลของเธอกำลังนอนออดอ้อน จึงเห็นว่าอีกฝ่ายคือรุ่นพี่ เธอเผยรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร
“ดูเหมือนเธอจะชอบรุ่นพี่นะคะ”
พยักหน้าทักทายคนที่เพิ่งมาใหม่
“งั้นหรอคะ ปกติก็ขี้อ้อนแบบนี้รึเปล่า”
เปลี่ยนมาโอบอุ้มเจ้าตัวน้อยไว้ในอ้อมอกลุกขึ้นยืนเต็มความสูงถึงแม้จะตัวเล็กกว่าคนเป็นรุ่นน้องมากก็ตาม
เตรียมพร้อมจะส่งพัฟบอลคืนเจ้าของตัวจริง
หญิงสาวกล่าวเสียงใสด้วย พลางโอบรับพัฟบอลที่บินกลับมาหา
เธอโค้งคำนับแนะนำตัวต่ออีกฝ่าย
”สวัสดีค่ะ ดิชั้นแมรี่ เจน แมทเทอริงตัน แห่งเลวาเซีย ยินดีที่ได้พบรุ่นพี่นะคะ“
รุ่นน้องทักทายแล้วทำให้เธอหยุดสังเกต
ตัวเธอเองนอบน้อมแนะนำตัวกลับตามมารยาทที่ควรเป็น
“ยินดีที่ได้รู้จักท่าน เรา มิราเบลล์ คามิลล์ เกวนนาแอล”
ใช้คำกึ่งราชาศัพท์กับอีกคนที่เธอเห็นแล้วว่าอีกฝ่ายเป็นเชื้อพระวงศ์
“รุ่นน้องคงไม่ถือสาใช่หรือไม่ ถ้าจะใช้ภาษาระดับนี้”
ถึงแม้อาจจะจริงที่เธอไม่ค่อยถูกชะตากับคนที่ไม่รู้จักการให้เกียรติในฐานะเชื้อพระวงศ์ ทว่าการมาเรียนที่นี่เข้าปีที่สาม ก็ไม่ต่างจากการได้ละลายพฤติกรรมของคนต่างฐานนันดรให้สามารถอยู่ร่วมกันได้
อีกประการคืออีกฝ่ายถือเป็นรุ่นพี่ในรั้วโรงเรียนซึ่งไม่ได้มีเจตนาร้าย มันคงอึดอัดแย่หากเธอจะถือตัว
+
เธอว่าด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่สบายๆ
“และรุ่นพี่ล่ะ งั้นชั้นขอเรียกชื่อตามปกติไม่ถือสากันใช่ไหมคะ?”
ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย
นึกขึ้นในใจเมื่อพัฟบอลที่ตามตนอยู่เมื่อครู่หายไปเสียแล้ว จนสายตาเหลือบไปเห็นเจ้าก้อนสีน้ำตาลโดนลูบอยู่ไม่ไกลก็ได้แต่ส่ายหน้าระอา บินไปเรื่อยจนโดนเขาคิดว่าหลงอีกล่ะสิ
"หวังว่าเขาจะไม่ทำให้คุณลำบากเกินไป" เธอว่าพลางส่งนิ้มให้กับอีกคนที่กำลังลูบเจ้าง่วงกลมของเธออยู่
ได้ยินเสียงเอ่ยทักก็หยุดชะงักเพียงเล็กน้อย
เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงและดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้าของเจ้าตัวน้อยนี่ด้วย
“ไม่เลย”
“ตัวนี้ชอบพลัดหลงบ่อยใช่มั้ย ท่านน่าจะลำบากมากกว่า”
นึกดูแล้วก็มีพัฟบอลไม่น้อยที่ชอบไปเที่ยวเล่นเถลไถลไปเรื่อย
"ทั้งที่ตกลงกันไว้แล้วว่าไปไหนจะบอก ใช่ไหมมิสเตอร์บลู" พูดด้วยน้ำเสียงปกติและรอยยิ้ม แต่ก็เหมือนเป็นการดุเจ้าก้อนง่วงกลายๆ เขาเพียงพยักหน้าน้อยๆพลางบินกลับมาอยู่ในอ้อมแขนของเธอ
"ขอบคุณที่หยุดเขาไว้ก่อนที่จะเถลไถลไปไหนไกล"
"เราคุ้นหน้าคุณ อยู่ปี4เหมือนกันด้วยใช่หรือเปล่าคะ"