#ESRA_Fairies #ESRA_Roleplay
[5 Mar | ถ้ำในป่ากระซิบ | โรลเปิด]
ภายในไม่ได้มืดทึบเหมือนถ้ำทั่วไป ตรงกันข้าม มันกลับเต็มไปด้วยแสงเรืองรองนุ่มนวลจากแร่คริสตัลที่ฝังอยู่
มิราเบลล์กำลังพิจมองคริสตัลเฉดสีม่วงในมือ เมื่อแสงสะท้อนสีก็จะเปลี่ยนไปเล็กน้อย บางครั้งอมฟ้า บางครั้งอมชมพู ราวกับมันมีอารมณ์ของตัวเอง
ค่อยๆ พลิกมันไปมาในมือ พยายามสังเกตองค์ประกอบที่อาจมีนัยสำคัญ+
[5 Mar | ถ้ำในป่ากระซิบ | โรลเปิด]
ภายในไม่ได้มืดทึบเหมือนถ้ำทั่วไป ตรงกันข้าม มันกลับเต็มไปด้วยแสงเรืองรองนุ่มนวลจากแร่คริสตัลที่ฝังอยู่
มิราเบลล์กำลังพิจมองคริสตัลเฉดสีม่วงในมือ เมื่อแสงสะท้อนสีก็จะเปลี่ยนไปเล็กน้อย บางครั้งอมฟ้า บางครั้งอมชมพู ราวกับมันมีอารมณ์ของตัวเอง
ค่อยๆ พลิกมันไปมาในมือ พยายามสังเกตองค์ประกอบที่อาจมีนัยสำคัญ+
Comments
เมื่อจมดิ่งอยู่ในความคิดของตนเองจนไม่รู้เลยว่ากำลังมีอีกคน[คุณ]อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
ไม่ว่าเหตุผลใดๆก็ตาม[คุณ]ก็อยู่ตรงนี้แล้วจะทำสิ่งใดกับคนที่กำลังอยู่ในโลกของตัวเองกันนะ
(มาบวกได้นะคะ🥺💗)
(ภาพcms by Khun Sron)
ชาร์ลีนที่ยังคงเดินสำรวจถ้ำด้วยความสนใจพลางไตร่ตรองไปด้วย
เพราะถ้ำที่เธอไปแวะมาก่อนนั้นดูมืดแทบไร้แสง
แต่ถ้ำที่เดินตอนนี้กลับมีแสงเรืองรองจากคริสตัลที่สะท้อนอยู่
ดวงตาสีเขียวนั้นกวาดมองไปทั่ว...จนพบบุคคลตรงหน้าที่กำลังเพ่งพิจารณาคริสตัลในมือ
...เธอควรเข้าไปขัดจังหวะไหมนะ
เจ้าหล่อนแอบลังเล
ลองดูอีกสักหน่อยละกัน
แต่แล้ว…
เธอกลับสะดุดกับสิ่งอื่นแทน
นัยน์ตาสีเขียวคู่หนึ่งสบตาเข้ากับเธอพอดี
กระพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าทักทายอีกฝ่ายอย่างมีมารยาท
“ท่านก็มาสำรวจถ้ำเช่นกันหรือคะ”
อีกฝ่ายก็คงสนใจในเรื่องเล่านี้เช่นเดียวกับเราใช่หรือไม่
"ใช่ค่ะ ถ้ำนี้น่าสนใจไม่น้อยเลย ท่านมิราเบลล์" ชาร์ลีนเรียกชื่ออีกฝ่ายในฐานะรุ่นพี่ที่เธอพอจะคุ้นหน้าอยู่บ้าง
"ฉันแวะไปถ้ำอื่นก็ดูมืดกว่าที่นี่ตั้งเยอะ เลยเดินชื่นชมไปเรื่อย...จนเจอท่านนี่แหละ"
ก็ไม่อยากยอมรับว่าแอบมองอยู่ห่างๆ
แต่เธอกล้าขัดที่ไหน เวลาเห็นใครให้ความสนใจกับอะไรสักอย่างอยู่
ปลายเท้าแตะพื้นหินเบาๆ ขณะที่เธอพับปีกเข้าหลัง ดูเหมือนท่านหญิงจะไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเธอกำลังยืนมองอยู่ด้านหลัง
ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบเสียงนุ่มข้างใบหูอีกคน
"ทำอะไรอยู่เหรอ?"
มิราเบลล์ตอบโดยแทบไม่ต้องคิด ดวงตายังคงจับจ้องอยู่ที่ผลึกแร่ในมือ ก่อนจะรู้สึกแปลกๆในตอนนี้ เธออยู่คนเดียวนี่
ชะงักเล็กน้อยเมื่อทบทวนความทรงจำเมื่อครู่
ไม่ว่าน้ำเสียงหรือ กลิ่นหอมจาง ๆ ที่ล่องลอยมากับอากาศ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่คุ้นเคย
เธอจำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใครโดยไม่ต้องหันกลับไปมอง
เสี้ยววินาทีต่อมา เพิ่งสัมผัสได้ถึงอีกคนที่กำลังอยู่ใกล้เกินไป
+
“เบสเตียห์…ถ้าเราตกใจวายขึ้นมาท่านจะทำเช่นไร”
อาจจะกำลังหัวใจวายอยู่จริงๆก็ได้ อาจจะเป็นเพราะกำลังตกใจกระมัง
กำคริสตัลไว้ในมือแน่นควบคุมอารมณ์ตนเอง
เลื่อนสายตามองสำรวจอีกคนทั่วเรือนร่าง ปีกสีน้ำเงินนั้นยิ่งส่งเสริมให้อีกคนสง่างาม ทุกอย่างดูเข้าด้วยกันกับคนตรงหน้าได้ดี
"เป็นคริสตัลที่งดงามมากเลยนะคะว่าไหม?"
แพทริเซียกล่าวออกมาโดยไม่ให้สุ้มเสียง สายตายังคงจับจ้องสิ่งที่อยู่ในมืออีกฝ่าย
จากนั้นจึงได้ละสายตามามองเจ้าของมือคู่สวยคู่นั้นพร้อมกับรอยยิ้มประดับบนใบหน้าจางๆ
“ใช่แล้วค่ะ งดงามมาก…”
มิราเบลล์ตอบก่อนที่หลุดออกจากพะวัง
หันไปมองตามเสียงที่เอ่ยถามออกมา
ปฏิบัติตัวทักทายอีกฝ่ายตามมารยาทที่ควรเป็นและค่อยเอ่ยถาม
”ท่านว่ามันคุ้มค่าหรือไม่“
คริสตัลผลึกแสงที่เปลี่ยนสีไปมาได้ จากม่วงอ่อนไปชมพู จากชมพูสู่ฟ้าคราม และกลับไปยังม่วงเข้ม
เธอกำลังอวดสิ่งของที่ได้จากการพยายามตามหามากับคนที่เข้ามาหา
"นั่นเป็นคำตอบที่คุณต้องตอบด้วยคนเองนะคะ"
"เพราะคนที่จับได้ก็คือตัวคุณเอง"
เธอขยับเข้าไปอยู่ใกล้กับอีกฝ่ายกว่าเดิมแล้วจึงเอ่ยต่อ
"แต่ถ้าเป็นฉันล่ะก็...คงคิดว่าคุ้มค่ามาก"
"คริสตัลที่สวยงามเปล่งประกายอีกทั้งยังเปลี่ยนสีได้เช่นนี้ คงเป็นรางวัลที่คุ้มค่าสำหรับผู้พยายาม"
"คิดว่าแบบนั้นไหมคะ?"
แต่เมื่ออีกคนขยับก้าวเข้ามาใกล้โดยไม่รู้ตัว เธอก็ถอยห่างไปเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ
หญิงสาวไม่ได้หวาดกลัว
แค่ต้องการรักษาระยะห่างที่ทำให้เธอรู้สึกไม่แพนิคจนเกินไป คล้ายกับแมวที่ค่อนข้างระมัดระวังและหวงเนื้อหวงตัวกับคนแปลกหน้า
“คุ้มค่าอยู่แล้วค่ะ”
ตอบกลับอย่างพอใจในสิ่งที่ตนได้รับก่อนเอ่ยถามกลับ
“ท่านล่ะคะ หาคริสตัลที่เหมาะสมเจอแล้วหรือยัง”
บางทีอาจเป็นเพราะตัวเธอเองเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนร่วมรุ่น จึงทำไปโดยไม่รู้ตัว
"ยังเลยค่ะ..."
"อีกทั้งยังไม่ได้ลองตามหาเสียด้วยสิ"
เธอเท้าคางเสมองไปทางอื่น
ว่าอย่างไรดี อาจเพราะจุดประสงค์แรกคือการเข้ามาชื่นชมบรรยากาศมากกว่าการมาเก็บคริสตัล จึงไม่ได้เรื่องนั้นไว้