#KMI_Nyugakushiki / ย้อนหลังช่วงเช้า
เหมือนว่าปีนี้จะเริ่มต้นอย่างราบรื่น แต่ก็แค่เหมือน ถึงคนจะเนืองแน่นทว่าก็ไม่รู้สึกถึงการตอบสนองจากใคร
ทำเอายูจีนเริ่มคิดว่าในบรรดาคนที่อยู่รอบ ๆ ไม่มีใครมองเห็นตัวเขาสักคน
หรือไม่ก็แค่ที่อยู่รอบตัวเขาไม่ใช่คน
อยากรู้ว่าเป็นอย่างไหนก็เลยเดินสุ่มไปทักคุณเข้าพอดี แม้แต่เสียงก็ไม่รู้ว่าส่งไปถึงไหมเลยหยิบหมวกคุณด้วย เห็นกันไหมนะ...?
เหมือนว่าปีนี้จะเริ่มต้นอย่างราบรื่น แต่ก็แค่เหมือน ถึงคนจะเนืองแน่นทว่าก็ไม่รู้สึกถึงการตอบสนองจากใคร
ทำเอายูจีนเริ่มคิดว่าในบรรดาคนที่อยู่รอบ ๆ ไม่มีใครมองเห็นตัวเขาสักคน
หรือไม่ก็แค่ที่อยู่รอบตัวเขาไม่ใช่คน
อยากรู้ว่าเป็นอย่างไหนก็เลยเดินสุ่มไปทักคุณเข้าพอดี แม้แต่เสียงก็ไม่รู้ว่าส่งไปถึงไหมเลยหยิบหมวกคุณด้วย เห็นกันไหมนะ...?
Comments
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้า ทั้งที่เห็นว่าดูงุนงงมาตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่คิดว่าจะเดินมาคว้าหมวกของเขาไปดื้อ ๆ แบบนี้
คาซึโอะขมวดคิ้วมุ่น ตั้งใจจะคว้าสิ่งที่เป็นของเขาคืน แต่ก็ชักมือกลับก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
”สุโดซัง ขอคืนด้วยครับ“
"อรุณสวัสดิ์อันไซ มันเปื้อนน่ะ"
ยูจีนปัดหมวกที่เดิมทีก็ไม่มีอะไรติดนั้นเบา ๆ ก่อนสวมคืนให้เพื่อน ไม่ได้ทำอ้อยอิ่งอะไร
ชูสองนิ้ว
"เห็นไหมว่ากี่นิ้ว?"
เมื่อเงยหน้ามาก็เห็นนิ้วเรียวสองนิ้วอยู่ตรงหน้า เขาใช้มือตัวเองปัดมันลงก่อนจะว่า
”ค่าสายตาผมปกติ.. หรือว่าสุโดซังเพี้ยนไปแล้วเหรอครับ“
ไม่ได้พูดเพื่อหวังหยอกเหย้า ก็อีกฝ่ายดูมีแนวโน้มที่จะเป็นข้อสรุปแบบหลังได้จริง ๆ
(😋💥)
ถอนหายใจอย่างจนปัญญา
"ไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย แล้วไอแค่สองนิ้วนี่มันวัดค่าสายตาได้ที่ไหน ...เห้อ ช่างเถอะ"
ถือวิสาสะดันหลังอีกฝ่ายให้เลี้ยวเบี่ยงจากกลุ่มที่ตนเพิ่งแทรกผ่านมา
"แค่มั่นใจว่านายเห็นฉันก็พอ"
เพราะพวกที่มองไม่เห็นฉันอย่างกลุ่มนั้นเอง วิธีเดินก็เริ่มแปลกเข้าทุกทีแล้วเหมือนกัน
หมวกที่สวมอยู่จู่ๆก็ถูกใครบางคนหยิบออกไป เธอหันไปมองใครกันที่หยิบหมวกเธอออกไปแบบนั้นและพอเห็นว่าเป็นใครก็ขมวดคิ้วเล็กๆ
“เอาคืนมานะ”
แบมือขอหมวกคืน