นอกจากไฮคิวก็มีเจนภพนี่แหละที่เตือนสติเราอยู่ตลอดเวลา ยังไงก็ยังชอบบทตรงนี้อยู่ดี บางทีเรามองในสิ่งที่ไกลออกไปแล้สตั้งมันเป็นความฝัน พอทำไม่ถึงก็ท้อแท้หมดกำลังใจ แต่ระหว่างทางที่เราเดินมา มันก็มีอะไรเล็กๆน้อยๆที่เราอยากทำ ถือเป็นความฝันเล็กน้อยหรือไม่ก็ได้ ที่เราทำสำเร็จนี่นา ทำไมเราไม่ยินดีแฮปปี้กับตรงนี้กันล่ะ